David Litchfield

http://www.davidlitchfieldillustration.com

De beer, de piano, en het concert van Kleine Beer
David Litchfield

In dit derde deel over de beer die zo mooi piano kan spelen zien we dat Beer samen met hond Bruno nog steeds grote concerten geeft en ze spelen de sterren van de hemel. Maar de jaren verstrijken en het wordt allemaal wat minder leuk. De piano is niet meer zo in trek, er komen steeds minder mensen luisteren en op het laatst besluit Beer terug te keren naar het bos, voorgoed...

Daar moet hij wel wennen aan zijn nieuwe leven zonder glans en roem, maar als hij vader wordt van Kleine Beer dan is de glans weer terug en meer dan dat. Samen met zijn dochter ontdekt hij de wereld opnieuw. Ze spelen in het gras, zwemmen in de rivier, klimmen in bomen etc.
En dan, op een dag, ontdekt zij een vreemd ding. Het is de piano van haar vader en zo leert zij de verhalen over zijn succes kennen. Maar ook hoort zij hoe dat succes afliep. En dát brengt haar op idee...

Zoals de titel aan aangeeft komt er een concert, maar wat voor concert? Dat blijft een verrassing, want dat kun je in het boek lezen.
Wel weten daarna alle dieren dat de muziek voor altijd in hun hart zal zitten...

Opnieuw een boek dat je bijblijft. Net als in zijn voorgaande twee boeken over Beer voel je bijna de warmte en het plezier dat muziekmaken geeft.
Ook wel eens leuk dat een beer een dochter krijgt in plaats van een stoere berenzoon. e

De illustraties zijn opnieuw hartverwarmend en sfeervol. Is dit het afsluitende boek over Beer of zullen er nog meer delen volgen?
Laten we op het laatste hopen.

ISBN 9789051168334 | Hardcover | 40 pagina's | De Vier Windstreken | maart 2021

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

De beer, de piano, de hond en de viool
David Litchfield

In het vorige boek van David Lichtfield maakten we al kennis met de beer die prachtig piano leerde spelen, ontdekt werd en grote successen boekte. Maar in zijn hart bleef hij de beer uit het bos. Deze beer ontdekt op zijn beurt Bruno, die fantastisch mooi kan spelen op de viool. Maar wie is Bruno?

Bruno is de hond van Hector, de man die zijn geld verdient met viool spelen op straat. Bruno aanbidt zijn baasje, ze zijn dikke vrienden, waar Hector gaat, gaat Bruno ook. Maar de zaken gaan slecht. "Wie wil er nog naar een oude vioolspeler luisteren als je ook een concert kunt bezoeken van een pianospelende beer?" verzucht Hector. Hij bergt zijn viool voorgoed op en sukkelt een beetje de dagen door en slaapt overdag en 's nachts heel erg veel. Wij als lezer zien wat Bruno in die tijd doet... Hij speelt viool! En heel mooi ook! Zelfs tenentintelend, vingerknippend, adembenemend prachtig!
Als Hector dit ontdekt moet hij even slikken, Bruno speelt veel mooier dan hij ooit zal kunnen.

En zo komt het dat de beroemde beer Bruno ontdekt. Hij nodigt Bruno uit met hem mee te reizen samen met zijn de andere muzikale dieren van zijn nieuwe band.
Hector vindt het vreselijk en is ook een beetje jaloers, hij is om die reden niet zo aardig voor Bruno, waardoor deze heel verdrietig vertrekt. Hector heeft gelijk al spijt, hij roept nog maar is te laat. Bruno is al onderweg...
Hector mist Bruno vreselijk. En dan... treedt Beers Big Band op in de stad! Zal hij, Hector, gaan kijken? Maar misschien wil Bruno hem nooit meer zien.

Het wordt een héél speciale avond, die heel anders verloopt dan Hector gedacht had.

Net als in het eerste deel zijn de afbeeldingen warm en vol leven. We zien dat in de drukke straten via aanplakbiljetten al wordt aangekondigd dat Beer muzikanten zoekt... Beers Big Band wil jou! Het is ook grappig dat Bruno 's nacht een heel eigen leven leidt, een leven dat wij wèl meekrijgen, Bruno krijgt zelfs bloemen toegeworpen, maar Hector slaapt door alles heen. Opnieuw speelt heimwee een grote rol in het verhaal, maar dit keer heeft de mens er last van, niet de hond.
Mooi verhaal, fijn boek.

Zie ook het inkijkexemplaar (Engels)

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

De beer en de piano
David Litchfield

Op een dag ziet een kleine beer iets vreemds in het bos staan. Het is een soort houten kast met witte en zwarte dingen erop. Als hij die aanraakt hoort hij ploink. De beer vindt dat akelig klinken maar toch wordt hij er elke dag onweerstaanbaar naartoe getrokken. Elke dag móet hij naar dat ding kijken en die witte en zwarte dingen aanraken. Jaren later, als hij een sterke grizzlybeer is, is het geluid niet lelijk meer, integendeel. De beer weet nu prachtige klanken uit 'de kast' te krijgen. De andere beren komen graag luisteren.

En dan zien en horen een meisje en haar vader de beer spelen, zij vertellen hem dat het ding waar die mooie geluiden uit komen een piano is. Ze nemen hem mee naar de stad, naar New York, naar Broadway, want daar kan de beer nog veel meer mooie muziek beluisteren en op een vleugel spelen voor een groot publiek.
Het pianospel van de beer is gelijk een groot succes, iedereen vindt zijn muziek geweldig, hij krijgt staande ovaties, hij wint prijzen, hij neemt CD's op, de kranten schrijven alleen maar lovend over hem.

De beer geniet enorm, is blij met alle aandacht en de mooie muziek. Maar toch, hij mist het bos en zijn vrienden zo... Hij moet ze zien, hij moet zijn avonturen aan hen vertellen. Als hij eenmaal zijn besluit heeft genomen weet hij niet hoe snel hij thuis moet komen, hij racet de rivier over, hij rent het bos is, zo graag wil hij ze weer zien. Maar hij ziet niemand, zouden ze boos zijn? Hij is zo lang weggeweest...
Gelukkig blijkt juist het tegendeel waar te zijn.

Het is vooral de sfeer van de afbeeldingen die het boek zo mooi maakt. Je ruikt het bos bijna. Je ziet de beren genieten van de klanken. Daarna op Broadway is de beer plechtiger, mooi aangekleed en zie je hem, helemaal geconcentreerd, spelend in een groot theater vol publiek. Je ziet de krantenkoppen en de billboards, de prijzen die hem toevallen. En ook dan heeft de beer plezier maar anders.
Het aparte is dat zo gauw de beer weer in het bos is, hij niet meer alleen op zijn achterpoten staat, maar in zijn mooie pak, strikje los, heerlijk op vier poten door het bos rent, op weg naar zijn vrienden.
Echt een boek om vaker te lezen en te bekijken en steeds opnieuw met een glimlach dicht te slaan.

Zie ook het Inkijkexemplaar

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

jeugd 4-5 jaar

David Litchfield