Nieuwe boekrecensies

Vrouw met litteken
Harman Nielsen

Voormalig diplomaat Daniel vult nu zijn dagen als kunstschilder. Hij werkt in Den Haag waar een oude liefde hem komt opzoeken.
Daniel heeft Suzanne in geen vijftien jaar meer gezien.
Suzanne heeft voor Inlichtingen gewerkt, ze is juriste en werkte tot voor kort bij de CTIVD (toezichthouder op de rechtmatigheid van het handelen van de inlichtingen- en veiligheidsdiensten). Ze zou - behalve dat hij haar schildert - graag willen dat Daniel de dood onderzoekt van Antonia van Staveren.
Deze vrouw runde een safehouse in Scheveningen voor de Nederlandse staat, maar het huis fungeerde ook als bordeel en als de plek waar bloemschikcursussen gegeven werden.

Is haar dood een ongeluk? Moord? Zelfmoord? En heeft de zelfmoord van Leonard van Heemskerk er iets mee te maken? Hij was een bezoeker van het bordeel en pleegde een dag na Antonia's dood zelfmoord. Vlak ervoor had hij melding gemaakt van het feit dat er in het bordeel minderjarigen actief zouden zijn. Het gevolg was dat het dicht zou moeten. Maar wat betekende dat voor het safehouse?
Nu Antonia er niet meer is, is dat sowieso niet meer actief.

Daniel en Suzanne wordt gevraagd de zaak off the record te onderzoeken. Is er nog kwetsbaar materiaal aanwezig in het bordeel? En inderdaad ontdekken ze wel het een en ander.
Terwijl ze dat doen schildert Daniel Antonia: In zijn hoofd vormt zich een portret. Ze was een bijzondere vrouw, een vrouw met een veelzeggend litteken. Daarnaast blijken ook andere personages ‘littekens’ te hebben. Iedereen verborg wel iets.

Het verhaal is in de vorm van een thriller geschreven maar is toch meer een literaire roman. Vanwege de taal en vanwege de diepgang. En vanwege de NUR: 301
De titel klinkt als de titel van een schilderij. En dat is het ook: een beeldend verteld verhaal.

Harman Nielsen (1958) werkt als fotograaf en auteur en studeerde aan en werkte later bij de Universiteit van Groningen. Hij debuteerde in 1997 met Skaldenzang en schreef een zevendelige cyclus fantasyromans: Het verscholen volk. In 2018 en 2021 verraste hij met een tweedelige psychologische young adults-roman: Mal en Het Meer. In 2017 verscheen de Haagse thriller Impasto, dit boek is het los daarvan te lezen als tweede deel.

ISBN 9789493214972 | Hardcover | 210 pagina's | Uitgeverij In de Knipscheer | februari 2024

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Hij noemde me Elly
Naar het waargebeurde verhaal van Esther Vleeschhouwer-Blocq, die acht concentratiekampen overleefde
Femmetje de Wind

Het is 1940, oorlog. En Esther is joods, al is het gezin niet praktiserend, daar storen de Duitsers zich niet aan. Ze hebben nog even respijt, het normale leven kan nog even doorgang vinden. Esther gaat naar de tekenschool, waar ze Sonja leert kennen. Zij introduceert Esther op de joodse tafeltennisvereniging, waar ene Wim Vleeschhouwer de voorzitter van is. Cupido slaat zijn slag.

Esther Blocq is pas zestien als ze Wim leert kennen. Begrijpelijkerwijs zijn haar ouders niet zo blij met het feit dat ze aangeeft verliefd te zijn: hij is veel ouder! Nu valt dat wel mee, hij is nog net geen twintig.
Op een feest waar men het begin van het jaar 1941 viert wenst Wim haar een fijn jaar:

‘Geweldig!’ Hij legde zijn hand op mijn wang. ‘Dit wordt ons jaar, Elly.’
Ik schrok. Had hij misschien het verkeerde meisje voor zich? Was er iemand anders? ‘Ik heet Esther,’ zei ik.
‘Ja, dat weet ik, maar voor mij ben je Elly.’

Het is voorzichtige het begin van wat een levenslange relatie zal worden.
Maar zoals we weten waren Joden niet veilig. En in 1943 wordt Elly opgehaald door NSB-ers. Tot ieders verbijstering besluit Wim met haar mee te gaan!

Ze belanden in Vught, waar een kamp wordt opgericht, waar steeds meer mensen binnenkomen.Er worden dus mensen op een lijst gezet, en dan getransporteerd naar een onduidelijke bestemming. Wim weet hen beiden op de lijst te krijgen van het Philips-Kommando. Mensen die in dienst waren van Philips waren lang veilig. Maar helaas werden ook zij gedeporteerd: in 1944 wordt Elly op transport gezet naar Auschwitz. Het wordt het begin van een reis van het ene kamp naar het andere, onder steeds slechtere omstandigheden. Onmenselijke omstandigheden: mishandeld en uitgehongerd neemt de gezondheid van de kampbewoners zienderogen af.
Er is maar één ding dat Elly op de been houdt: af en toe is er een teken van leven van Wim…

Het verhaal van een Joodse vrouw die door wilskracht, maar vooral met veel geluk aan haar zijde, maar liefst acht concentratiekampen overleefde, is indrukwekkend. Als in mei 2024 de dodenherdenking plaatsvindt, is Esther Block bijna honderd jaar oud. Onvoorstelbaar: als overlever woog ze nog slechts twintig kilo!
Met aandacht voor zowel het persoonlijke verhaal als de historische achtergrond heeft Femmetje de Wind haar verhaal opgetekend.

Femmetje de Wind is schrijver, journalist, columnist en uitgever. Ze studeerde Rechten en Vergelijkende Kunstwetenschap en werkte jaren als hoofdredacteur van verschillende magazines. In 2015 debuteerde ze met de roman Rivka – waar ze veel lof mee oogstte en die deels gebaseerd is op het oorlogsverleden van haar vader.

ISBN 9789044367256 | Paperback | 416 pagina's | Uitgeverij The House of Books | april 2024

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Als wij schurken waren
M.L. Rio

Als Oliver Marks na tien jaar de gevangenis verlaat wordt hij benaderd door de politie-inspecteur die zijn zaak onderzocht. Deze man, Colborne, wil weten of Oliver die moord echt gepleegd heeft. Er waren twijfels, maar Oliver bekende, dus hij werd veroordeeld. Nu staat hij op het punt zijn penning neer te leggen. Er is echter nog één ding dat hij graag zou willen weten: Heeft Oliver die moord tien jaar geleden nu wel of niet gepleegd? Nu Colborne weg gaat bij de politie kan Oliver het rustig vertellen: is hij wel of niet schuldig?
Vervolgens vertelt Oliver over dat laatste jaar aan de kunstacademie, het Dellecher Classical Conservatory, een bewogen jaar waarin een van zijn vrienden stierf.

De leerling-acteurs zijn: Meredith, Filippa, Wren, Richard, Alexander, James en – verteller en hoofdpersoon - Oliver. Zij studeren in dit jaar drama’s - geheel of delen - van Shakespeare in: Macbeth, Julius Caesar, Romeo en Julia en King Lear.

Het is het vierde jaar, en tegen die tijd hebben ze min of meer een vaste rol: de hoofdrol en de bijrollen, ze weten tevoren wel wie ze zal krijgen.
Tot dat een keer anders is. Niet alleen op het toneel, maar ook in het echte leven veranderen dingen.
Met z’n zevenen waren ze, altijd bezig met de teksten van Shakespeare. Tijdens het jaar en ook als afsluiting voeren ze toneelstukken op van de bard. Ze zijn er zo mee verweven dat ze soms zelfs met elkaar communiceren in citaten uit de toneelstukken.
En dat is niet alleen voor henzelf, voor de inspecteur, maar ook voor de lezer een probleem. Wie zijn deze jongelui echt? Spelen ze altijd een rol, of kunnen ze ook wel zichzelf zijn? Maar wanneer dan?

De onderlinge relaties leken vastgesteld, maar wankelen nu ook. Niets wordt uitgesproken, de sfeer is wazig, soms zelfs dreigend. En dan wordt die ene jongen dood aangetroffen. Is een van hen de moordenaar?
Wie? Waarom? Hoe?

Het geheimzinnige, het onuitgesprokene, smeulende gevoelens, waarbij vriendschap maar ook jaloezie een rol spelen, het levert een broeierige roman op. Waarbij je aan het eind dan misschien wel weet wie de moordenaar is, maar waarbij veel vragen onbeantwoord blijven. Dat heeft grotendeels te maken met de teksten van Shakespeare, die niet bewerkt zijn, en daardoor vaak onbegrijpelijk voor een leek.
Het boek is opgebouwd als een toneelstuk. In bedrijven en scènes (toneel).

M.L. Rio werkte jarenlang in boekwinkels en theaters en behaalde een master in Shakespeare studies aan het King’s College in Londen.

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Elders
Ilse Josepha Lazaroms

Boven slaap je. Beneden zit ik. Ik ben je moeder.

Aanvankelijk laat de verteller van het verhaal je niet toe. Ze blijft op afstand, zoals ze haar hele leven zelf het gevoel heeft gehad dat ze alleen en afgezonderd was.
Anderen zagen haar als een aparteling, als iemand die er nooit bij hoorde.
Ze voelde zich ook nergens thuis, was constant onrustig, op zoek naar iets, maar wat? Al vanaf haar zeventiende is ze op de vlucht. Ze vlucht dan haar ouderlijke huis uit, vlucht haar studentenkamers uit, reist en woont over de hele wereld. Maar ondanks alles voelt niets als een thuis.
En dan wordt ze moeder...

De eerste jaren van haar moederschap blijft de onrust, haar dochter heeft in haar eerste vijf levensjaren al op diverse plekken in de wereld gewoond. Maar ze weet dat dit niet langer kan. Ze wil haar dochter het niet aandoen dat ook zij zich nergens thuis zal voelen. Ze hoopt dat ze nog op tijd is.

Boven slaap je, beneden zit ik. Ik ben je moeder, is het steeds weerkerende zinnetje.
Ze is ook móeder, in hart en nieren, haar kind is haar alles. Daarom stopt ze met vluchten. Die nacht zal de nacht worden waarin ze haar demonen aan zal kijken.
Het móet, voor haar dochter. Zij zal de ijzingwekkende familieschakels doorbreken, dankzij haar zal de wending plaatsvinden.

Tijdens het verloop van het verhaal stelt de ik-verteller zich steeds meer open. Met haar innerlijke strijd en het toelaten en onder ogen zien van de reden van haar steeds opnieuw willen vluchten, laat ze de lezer ook toe. De lezer begint steeds meer te voelen waar de vrouw mee bezig is, welke confrontatie zij aangaat.

Zij is de moeder waarvan bij de geboorte al gezegd werd dat het een denker is. De moeder die 'opgegroeid is in het verhaal van haar oma' maar weet dat ze daar niet moet blijven wonen. De moeder die weet dat écht thuiskomen helemaal niet zo makkelijk is. De moeder die weet dat ze de stemmen in haar hoofd moet inruilen voor haar omgeving.
De moeder die weet dat zij het van geschreven woorden moet hebben, of van de witregels?

Zelden is in zulke rake beschrijvingen en schitterende bewoording een innerlijke strijd weergegeven. Het verhaal maakt je stil én geeft moed.
Een boek dat vraagt om meerdere keren gelezen te worden. Eerlijk. Indrukwekkend. Prachtig. Lezen!

9789025475611 | Hardcover | 136 pagina's | Atlas Contact | 4 juni 2024

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Mooie Jo
Kristien de Wolf

Een prachtige roman die het leven beschrijft van een (mooie) jongen die ontdekt dat hij meer voor mannen voelt dan voor vrouwen. Zijn eerste ervaringen – het zijn de jaren vijftig – zijn helaas slecht, maar gelukkig komt hij ook mensen tegen in zijn leven die het goed met hem voor hebben.
Als hij naar het seminarie gaat ontmoet hij daar de man die een rol zal blijven spelen in Jo’s leven tot aan de dood. Pater Augustinus is een bon-vivant, hij neemt Jo mee in de uitspattingen die zijn leven kenmerken: drank, lekker eten en snelle auto’s.
Op het laatste moment besluit Jo dat hij geen priester zal worden, hetgeen Augustinus betreurt, maar accepteert.

Als de jaren voorbij gaan, krijgt Jo meerdere partners. Tenslotte zal hij met Felix, die hij ontmoet in 1974, jarenlang een relatie hebben. Felix is de verteller waarmee het verhaal begint. Hij kijkt terug op het leven dat hij - vooral met Jo - geleid heeft.
In de andere delen van het verhaal - er zijn er zeven - zijn er ook andere vertellers: Jo zelf, en de pater. Verteld wordt over het leven van homoseksuele mannen: over de moeilijkheden die zij ondervonden, want buiten hun eigen wereldje werd homoseksualiteit (nog) niet geaccepteerd. Er was de familie, en natuurlijk de kerk, die in die jaren een grote rol speelde in het katholieke Vlaanderen. De jaren tachtig bracht een vreselijke dodelijke ziekte, die ook de kring rondom de hoofdpersonen trof.

Het boek beschrijft het leven van deze mannen heel realistisch. Hun gevoelens, hun twijfels, en het taboe waarmee ze moesten omgaan. Een mooi tijdsbeeld geeft het, temeer omdat het vanuit verschillende personages verteld wordt.
En buiten dat het verhaal op zich al heel mooi, is er ook nog de beeldende taal van Kristien de Wolf.
Felix vertelt over de veranderingen in de jaren tachtig:

‘De jeugd scheurde doormidden. Eén groep zette de hakken in het zand. Ze protesteerden met hanenkammen, puntschoenen en kleren die opgetrokken waren uit Schotse lappen en veiligheidsspelden. Ik vond dat nog wel verfrissend, als het goed gedaan was. De andere helft spurtte pijlsnel de andere richting uit. Ook zij gooiden de bloemenkransen in de beek. Zij hadden er alles voor over om niet tot het uitschot gerekend te worden. Ze droegen steeds helderder kleuren, hoekiger gesneden pakken met bredere schouderstukken. Sommigen deden alsof ze behoorden tot de Engelse landadel en droegen tweedjassen en truien in shetlandwol. Ze gaven hun geld uit aan dingen waarmee ze konden stoefen.’

Kristien De Wolf (Sint- Niklaas, 1969) debuteerde in 2017 in de Extazereeks met Rotgeluk, gevolgd door Ava Miller en ik en Regensoldaten.

ISBN 9789464778243 | Paperback | 408 pagina’s | Uitgeverij Borgerhoff & Lamberigts | maart 2024

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

De brul van de jaguar
Micheliny Verunschk

Iñe-e is een jong meisje van het Miranhavolk dat in de regenwouden van Brazilië leeft.
Zij heeft een talent: ze kan het water verstaan. Ze begrijpt dieren als geen ander, vooral de jaguar.
Toen ze eens – ze was nog maar een klein kind - verdwenen was vonden haar stamgenoten haar terug aan de over van de rivier met naast haar een enorme jaguar, waarbij het leek of de laatste over het kind waakte.

‘Een jaguar vliegt met grote sprongen, een jaguar is de beste jagers te slim af, een jaguar brult en vervult het regenwoud met eerbied en vrees en laat het beven van angst, een jaguar zet zijn tanden in de keel van zijn vijand. Ze dacht, in de uiteenlopende gedachten van een klein kind, een gedachte die ze zorgvuldig zou koesteren, dat haar pact met de jaguar ooit misschien nog wel eens van pas zou kunnen komen.’

Helaas verhindert dit pact niet dat twee Duitse wetenschappers haar meenemen, uitgeleverd door haar eigen vader. Zoöloog Von Spix en botanicus Martius hebben in de jaren 1817-1820 een reis ondernomen naar Brazilië, met de bedoeling de flora en fauna in kaart te brengen. Ze komen op het onzalige idee om ook kinderen mee te nemen naar Europa, waarvan enkelen de reis niet overleven. Juri, een jongen van het Boliviaanse volk de Yuri’s, en Iñe-e overleven de reis wel.
In München worden Iñe-e en Juri aan de universiteit bestudeerd. Lang leven ze niet: zij zijn vatbaar voor de Europese ziekten.

Nu weten we dat zulks in feite een misdaad was: kinderen bij hun ouders weghalen om ze ten toon te stellen als curiositeit. Von Spix ziet het wel in, zou de kinderen liever niet meenemen, maar zijn compagnon Martius is er op gebrand om geschiedenis te schrijven.

Dan is er het verhaal van Josefa, een vrouw met inheemse voorouders in het hedendaagse Rio de Janeiro. Als zij het verhaal ontdekt van de twee kinderen wil ze meer weten. Al doende ontdekt ze ook meer over haar eigen geschiedenis.

Het verhaal dat we lezen is min of meer chronologisch, maar Micheliny Verunschk springt ook heen en weer, tussen de vertelperspectieven: de kinderen, de wetenschappers, Josefa, het water en de jaguar. Een verhaal dat gebaseerd is op een waargebeurde geschiedenis, waarbij de schrijfster zich goed inleeft in wat de kinderen moeten doorstaan, zij die niets begrijpen van wat er gebeurt. De auteur heeft zich verdiept in de Braziliaanse cultuur van die tijd en in hetgeen zich in München afspeelde. Door en over zoöloog Von Spix en botanicus Martius zijn ook boeken verschenen.

Micheliny Verunschk: auteur, dichter en historicus (Brazilië, 1972). Het verscheen in 2021 onder de titel O som do rugido da onça en de auteur werd daarmee winnaar van de prestigieuze literaire Jabuti-prijs 2022 die sinds 1958 bestaat en jaarlijks wordt uitgereikt door de Brazilian Book Chamber (CBL).

ISBN 9789460687020| Paperback | 178 pagina's | Uitgeverij Marmer | april 2024
Vertaald uit het Portugees door Anne Lopes Michielsen

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Leeuwenhart
Monika Helfer

Na de boeken De bagage en Waar vader was, vormt dit boek het sluitstuk over de familie van Monika Helfer.
De eerste twee boeken vertellen het verhaal over de vader en moeder van de schrijfster. Leeuwenhart gaat over Richard, de jongere broer van Monika.
De broer waarvan al in het begin van het boek verteld wordt dat hij zelfmoord gepleegd heeft.
Leeuwenhart was het koosnaampje dat zijn vader hem gegeven had.

Naast deze broer zijn er nog twee zussen, Renate en Gretel. Als de moeder van de vier kinderen overlijdt en de vader deze klap niet te boven komt en zich in een klooster terugtrekt., worden de kinderen bij ooms en tantes geplaatst. Helaas niet bij elkaar, de zusjes worden opgevangen door de ene oom en tante en Richard vertrekt naar een andere oom en tante die zelf geen kinderen hebben. Richard krijgt daar een merkwaardige opvoeding. Tante aanbidt hem, oom is een bullebak.

Richard is al van jongs af aan anders dan andere kinderen. Monika is nog altijd bang dat dit komt omdat ze hem als als baby bij het verschonen heeft laten vallen. Of komt het toch door de Engelse ziekte die hij als kind doorstond en daardoor liep als de filmcowboy John Wayne.
Ook als volwassen man lijkt hij constant in een andere dimensie te leven. Hij is een eenzaat, een zonderling, die het leven leeft zoals het komt. Monika's man zei over Richard: 'Ik ken niemand die het leven zo onbelangrijk vond als Richard.
Als de kinderen ouder zijn trekken broer en zus weer meer naar elkaar toe.

Richard verzint verhalen, om zijn bestaansrecht te verzekeren? vraagt Monika zich af.
Er is dan ook de eeuwige twijfel of wat hij vertelt waar is. Als Richard dan ook het verhaal over Kitti vertelt, die hij ontmoette omdat hij met zijn hond Sjamasj in een badkuip met de stroom van de rivier werd meegevoerd en zij hem redde, gelooft Monika hem niet.
Maar als hij even later met Putzi aan komt, de dochter van Kitti die ze bij hem achterliet omdat ze moest bevallen van haar tweede dochter moet ze hem wel geloven.

Kitti komt haar dochter echter niet meer ophalen en Putzi en Richard krijgen een hechte band, totdat Kitti ineens weer op de stoep staat en het kind opeist.
Later komt ze echter Putzi I én haar tweede dochter Putzi II brengen en deze keer lijkt het definitief. Monika zorgt voor de baby en Richard trekt op met Putzi I, hij neemt haar zelfs mee naar zijn werk. Hij is stapelgek op het meisje en zij op haar 'papa'.
Uiteindelijk vergeet iedereen dat Putzi I in feite niet Richards dochter is.

Maar we weten al dat Richard zelfmoord pleegt op jonge leeftijd. Dat blijft in je achterhoofd zitten. Je vraagt je af waarom, alles lijkt juist goed te gaan, Richard is uiteindelijk zelfs getrouwd. Volgens Monika was zijn vrouw net zo bijzonder, ze was geschapen voor hem.
Maar dan staan ineens de moeder weer voor de deur en komt alles in een stroomversnelling.

Omdat Richard in feite zo ongrijpbaar was, gaat Monika regelmatig te rade bij haar man, die hem heel goed gekend heeft. Hij vult sommige gaten op maar toch lijkt het alsof Monika, of iemand anders, nooit de vinger achter de beweegredenen en gedachtegang van Richard krijgt. Hij blijft ondoorgrondelijk. Kende hij zichzelf eigenlijk wel? Vraag je je af.

Het is een afstandelijk maar toch indringend verhaal. Je wilt weten wat er gebeurt maar toch ergert de aarzelende bijna gereserveerde houding van Monika je ook.
Heb je het eenmaal uit dan blijft het wel nazinderen. Je wilt meer weten over Richard, zijn vrouw, Putzi I en Kikki. Waar zijn ze gebleven? Hoe is Putzi's leven verder verlopen?
Een verhaal om te onthouden.

ISBN 9789046830437 | Hardcover | 189 pagina's | Wereldbibliotheek | 4 april 2024
Uitstekend vertaald door Ralph Aarnout

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Wat onbesproken bleef
Niek Bremen

‘Januari 1984. Voor het venster zit een man in een stoel. Er is geen geluid en er is geen beweging. Hij kijkt zonder dat hij iets ziet, het is mijn vader. Zolang ik me herinner, leeft hij dit vlakke en gesteriliseerde leven.’

Daniel Corten is geboren in de oorlog. In 1944. Hij heeft zijn moeder nooit gekend, ze kwam om bij een bomaanslag is hem verteld.
Louise Mittensill, de huishoudster, heeft hem min of meer opgevoed. Zij was de vriendin van Daniels moeder. Ook zij wilde liever niet praten over Lotte, zijn moeder.

‘Nu ik ouder ben, denk ik te weten waarom zij zo is. Waarschijnlijk heeft het verleden een zware stempel op haar gedrukt. Ze is jarenlang op kousenvoeten door het leven gegaan. Ze wilde haar verdriet, dat ik als kind aan de oppervlakte bracht, niet voelen en deed haar best om die verlegenheid voor mij te verbergen door net iets vaker te vragen of ik geen honger meer heb, of ze iets voor me kan klaarmaken.’

Vader Alwin heeft iedere zaterdag zijn Duitse vrienden over de vloer, ze kaarten, en drinken. Vooral dat laatste. Niet alleen dan wordt er in huize Corten Duits gesproken, zijn vader vervalt makkelijk in die taal.
Een van de Duitse vrienden vertelt Daniel over de tijd na de oorlog. Hoe zij alleen al omdat ze Duits waren als ‘fout’ bestempeld werden. De flarden die Daniel hoort, maken hem nieuwsgierig, maar wat zijn vader meegemaakt heeft, zal hij pas ontdekken als hij na diens door een map vindt waarin aantekeningen zitten van zijn vader. Over zijn jeugd en oorlogsjaren.

Het maakt veel duidelijk. Waarom zijn vader zweeg. Wat er met zijn moeder gebeurd is.
Het verhaal gaat over het grijze gebied tussen goed en fout. Want oordelen is gemakkelijk, maar mensen nemen soms beslissingen zonder te (kunnen) weten wat de gevolgen zijn.
En dan daarna: als het je kwalijk genomen wordt dat je gedaan hebt wat je deed, is het dan beter te zwijgen? Dat deed de vader van Daniel, niet beseffend dat zwijgen gevolgen zou hebben voor zijn zoon, om nog maar te zwijgen over zijn eigen leven.
Een mooi psychologisch beeld van een man die moet leven met de gevolgen van zijn keuzes.

Niek Bremen (1947) debuteerde in 2019 met zijn roman Bang voor de liefde. Daarna volgde de verhalenbundel Wat ons raakt in 2021. Tevens publiceerde hij in meerdere bundels, kranten en in het literaire tijdschrift Extaze (2018). Hij overleed kort voor het verschijnen van Wat onbesproken bleef.

ISBN 9789493214484 | Paperback | 130 pagina's | Uitgeverij In de Knipscheer| maart 2024

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Waar kleur is, is leven
Roman over kunstenares Bep Rietveld
Tineke Hendriks

Bijna iedereen kent de architect en meubelontwerper Gerrit Rietveld wel. Is het niet om zijn zigzagstoel of de rood-blauwe stoel dan wel om het Rietveld-Schröderhuis in Utrecht.
Wat minder bekend is, is dat hij samen met Vrouwgien Hadders (1883-1957) zes kinderen had, waar de hoofdpersoon van dit boek, Elisabeth (Bep) Rietveld, (1913-1999) er een van is. - Op de cover van het boek is haar zelfportret te zien. -
Het huwelijk van Gerrit Rietveld is niet goed en na een opdracht voor een verbouwing van een kamer door Truus Schröder-Schräder werd het huwelijk nog slechter. Gerrit en Truus werden namelijk minnaars voor het leven.

Als Bep daar als jong kind achterkomt, ontstaat een levenslange afkeer voor Truus en een nauwelijks te overbruggen afstand tot haar vader, die overigens weinig oog heeft voor zijn dochter. Bep en Gerrit hebben een constante haat-liefde relatie.
Bep was overigens een kind dat al heel jong wist wat ze wilde en dat was schilderen. Daarom interesseerde, tot frustratie van haar vader, school haar helemaal niet. Ze is ook recalcitrant en wars van regels, ze wil niet bij de gesettelde mensen horen.
Moeder kwijnt weg tot ergernis van Charley.

Ondanks dat vader niet wil dat Bep zich gaat toeleggen op de schilderkunst "de schilderkunst is sinds Mondriaan dood" volgens hem, ziet Charley Toorop haar talent wèl en wil tot groot geluk van Bep haar lesgeven. Wat haar vader zegt is onzin volgens Charley.

Bep moet erg wennen aan de omgangsvormen van Charley, ze is erg direct en vrij. Het is ook in het huis van Charley dat Bep, Guus Seyler ontmoet en uiteindelijk zwanger van hem raakt. Het huwelijk tussen Guus en Bep blijkt helaas een ramp en een scheiding volgt waarna Bep in 1937 met haar zoontje Fons naar Indië vlucht, regelrecht in de armen van Dennis Coolwijk, een jeugdvriend die daar al woonde. Ook dit wordt helaas een slecht huwelijk, ondanks haar vrije geest ziet en maakt Bep dingen met hem mee die zelfs haar te ver gaan. Gelukkig heeft ze haar schilderwerk, Bep is inmiddels een geliefd portretschilder geworden.
Ook in Indië blijft haar houding anders dan die van de doorsnee Nederlanders die er wonen. Ze houdt niet van hun opgeklopte, hautaine gedrag. Ze wil tussen de bewoners van het land leven, niet in de nepwereld van de geimmigreerde Nederlanders.

Het voorgaande is al heel boeiend geschreven maar het verhaal dat daarop volgt maakt een nog grotere indruk, helemaal als de Tweede Wereldoorlog uitbreekt en Bep met haar twee dochters in een Jappenkamp belandt. Fons wordt van haar afgenomen. Ze is er kapot van.
Ook hier houdt haar schilder- en tekenwerk het gezin op de been. De ontberingen in het kamp worden invoelend en indringend beschreven.
Bep blijkt ook nu de krachtige vrouw, die precies weet wat ze wil en doet. De sfeer in het kamp wordt ook prachtig weergegeven.

Eenmaal terug in Nederland wacht de deceptie. Maar later komt voor Bep ook eindelijk een partner die de expliciete waarde en wezenlijke essentie van Bep ziet.

Over Bep Rietveld was niet echt veel bekend, daarom heeft Tineke Hendriks een roman over haar geschreven op basis van de de enkele zaken die wél bekend waren in plaats van een biografie. Deze vorm maakt dat Bep Rietveld erg voor je gaat leven en is het een verhaal geworden over een heel bijzondere vrouw die bewondering afroept. Een boek dat je doet beseffen dat een leven heel anders kan verlopen dan wat je er aanvankelijk van verwacht en gedacht had.
Lezen!

ISBN 9789083375779 | Paperback met flappen | 172 pagina's incl. verklarende woordenlijst | Orlando | 7 maart 2024

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER