Effie Lada

https://www.effielada.com

Lisa en de wereld
Effie Lada

Als ik de naam Effie Lada zie, maakt mijn hart al een sprongetje. Haar boeken zijn altijd bijzonder en de afbeeldingen zou je zo aan je muur willen hangen.
Ook dit boek is weer een pronkstukje, zowel inhoudelijk als visueel. Bovendien heeft het een belangrijke boodschap met name voor volwassenen...

We zien Lisa in haar gele jas door de regen lopen. Alle volwassenen in de stad zijn verder grijs en grauw om te zien. Het enige wat wél kleur heeft is het blauwe schermpje van de telefoon. Niemand praat of kijkt om zich heen, zelfs als ze niet op hun telefoon staren. Lisa vindt het maar gek, hoe kunnen mensen weer gelukkig zijn? denk ze.
Ze gaat met de bus naar het platteland en daar is wél een kleurig leven!
Ze hoort en ziet vogels, de sterren aan de hemel stralen haar tegemoet, ze wordt de weg gewezen door een libel. In de haven ziet ze vluchtelingen op een schip, zij zijn kleurig gekleed en vol dromen over hun nieuwe leven.

Lisa loopt door en daar is het! Ze weet wat haar te doen staat zodat mensen elkaar weer zien en er weer kleur in hun leven is!

Het is geen vermanend verhaal maar wel een eye-opener voor veel mensen. Het laat zien hoeveel je mist als je alleen maar hun schermpje kijkt. Dan zie je het mooie leven zelf niet meer! En dat is een belangrijk gegeven.
Het moet maar op elke school voorgelezen worden...

ISBN 9789044856811 | Hardcover | 40 pagina's | Uitgeverij Clavis | 31 januari 2025
Afmeting 25,7 x 26,8 cm | Leeftijd 5+

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Een bijzondere zondag
Effie Lada

"Het is zondagmorgen als een regendruppel tegen Sofies venster tikt.
De druppel komt niet alleen. Als snel volgen zijn broertjes en zusjes,
papa en mama, vriendjes en de vriendjes van zijn vriendjes,
neefjes en nichtjes, ooms en tantes ... Ontelbare druppeltjes
rikketikken tegen het glas en vormen een grijs gordijn buiten het raam."

Sofie baalt, ze wil geen regen, ze wil straks buiten spelen met Poppy, Elias en Orpheus, maar dat mag niet van papa en mama. Het regent veel te hard.
Ze is zo enorm chagrijnig dat ze geen ontbijt wil, en vanmiddag hoeft ze ook geen kip met aardappelen. Maar het kan nog erger, tante Carolia belt en vraagt of ze komen en papa en mama zeggen ja, ze nemen zelfs die vieze stinkkip mee!

Bij tante Carolia leert Sofie echter een belangrijke les want als ze eenmaal daar is, ziet ze dat tante heel vrolijk is. Hoe kan dat nou? Het regent buiten en tante Carolia heeft altijd pijn in haar knieën en echt goed zien kan ze ook niet meer. Hoe kan ze dan zo blij zijn? En als tante haar op schoot neemt en begint te vertellen 'over een lange reis naar een plek ver weg, heel lang geleden...' dan denkt Sofie niet meer aan de regen en de kip. Ze reist mee...
Ze weet niet dat tante net zo hard meegeniet doordat Sofie zo opgaat in haar verhalen.

En zo leert Sofie dat als iets niet gaat zoals zij wil, ze toch iemand een heel fijne dag kan bezorgen. (en zichzelf ook!)

Dit boek werd genomineerd voor de illustratorenwedstrijd Key Colours, een samenwerking tussen Clavis Uitgeverij en de Stad Hasselt. Die nominatie is goed te begrijpen want de afbeeldingen zijn erg verrassend, vol humor, maar ook warm en aansprekend. Echt een boek dat je met een brede glimlach dichtslaat.

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Jij en ik in het park
Effie Lada

Als ik vertel dat ik graag kinderboeken lees, met name prentenboeken, dan wordt er vaak een wenkbrauw opgetrokken of staren mensen me een beetje ongelovig aan. Is dat niet een beetje kinderachtig? Wat moet je nou als volwassene met een kinderboek? Daar is toch niets aan? Als je nou met kinderen zou werken, ja dan kan het nog wel maar gewoon omdat je het leuk vindt? Nee... dat is toch wel een beetje raar. In zo'n geval pak ik dan meestal een prentenboek uit mijn kast en laat via het boek zien, hoe uniek en bijzonder prentenboeken kunnen zijn. Wat mij zo aanspreekt is namelijk:

- De kracht van het compacte verhaal. In 32 pagina's moet een heel verhaal verteld worden met een kop en een staart én een leuke, mooie of leerzame boodschap. Vaak heeft het prentenboek ook nog eens een verrassende twist op het eind.

- De kracht van de afbeeldingen die dankzij hun kleuren en vormen prachtig de sfeer van het verhaal kunnen weergeven. Die kleuren en vormen bepalen of het boek vrolijk, serieus, beetje verdrietig of juist heel blij is. Een mix daarvan kan ook voorkomen. De prenten voegen in beeld de sfeer toe aan de geschreven taal. In een bepaald aantal boeken zijn de prenten zelfs kleine kunstwerkjes, die je wel aan je muur zou willen hangen. Die staan dan ook bij mij in de kast als zijnde 'koesterboeken'.

Het zijn dan ook die boeken die ik laat zien aan degenen die mij vragen waarom prentenboeken zo bijzonder zijn, want zo kunnen ze zien wat een vakmanschap er bij komt kijken om een mooi en goed prentenboek te maken. En ik weet ik nu al, dat dit boek van Effie Lada in dat rijtje koesterboeken komt te staan. Het heeft namelijk echt alles wat ik zo waardeer in een prentenboek.

Het verhaal is een heerlijk wegdroomverhaal en gaat over twee kinderen die zondags spelen in het park en elkaar erg leuk vinden en voorzichtig toenadering zoeken. Als dat lukt en ze van elkaar weten dat hun prille liefde wederzijds is, dan kunnen ze hun geluk niet op. Natuurlijk worden ze liefdevol geplaagd door volwassen en de kinderen in het park. Maar dat maakt niets uit, want zij zijn heerlijk, verrukkelijk, geweldig verliefd.

De afbeeldingen zou je het liefst allemaal willen tonen want daarin zit het mooie, onzekere, ontluikende, licht zwevende verliefde gevoel prachtig in verwerkt. De tekst is iets langer per pagina dan je van prentenboeken gewend bent maar dat is niet storend want het is in prettige, toegankelijke taal geschreven.
Al met al dus een heel fijn boek dat zeer tot de verbeelding spreekt.

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

jeugd 4-5 jaar

Effie Lada