De Willemstad
het dagelijkse leven in negentiende-eeuws Punda
Jeanette van Ditzhuijzen

Jeannette van Ditzhuijzen schreef diverse boeken over Curaçao waarin ze de nadruk legt op de geschiedenis van het eiland. Onderhavig boek gaat over Punda in de negentiende eeuw, zij heeft het gebaseerd op het voorbereidende werk van wijlen Els Langenfeld. Deze historica zocht feitjes en weetjes over Punda op in oude kranten en archieven, met de bedoeling daar een boek van te maken. Gelukkig hield ze een archief bij, zodat Jeannette van Ditzhuijzen het onvoltooide manuscript af kon maken.

Punda (Nederlands: De Punt) is de oudste wijk van Willemstad, de hoofdstad van Curaçao. Oorspronkelijk heette de wijk De Punt, wat in het Papiaments vertaald werd als Punta en later verbasterde tot Punda.

Wiki: Curaçao was aanvankelijk Spaans bezit. Nadat Spanje het eiland in augustus 1634 aan de West-Indische Compagnie (WIC) had overgegeven, werd in 1635-1636 onder leiding van admiraal Johan van Walbeek begonnen met de bouw van Fort Amsterdam op een landtong ten zuidoosten van de Sint Annabaai, die "De Punt" werd genoemd. In de tweede helft van de zeventiende eeuw ontstond naast dit fort de nederzetting Willemstad. Ter bescherming werd daar een stadsmuur omheen gebouwd. Aan het begin van de achttiende eeuw was het gebied volgebouwd.

In de negentiende eeuw was Punda een ommuurde stad met winkels, schooltjes, cafeetjes, hotels, en natuurlijk woonhuizen. Tot 1816 was het in handen van de Engelsen, maar een tijdje na het beëindigen van die oorlog werd Curaçao teruggegeven aan Nederland.  Albert Kikkert werd de nieuwe gouverneur, en een van zijn doelstellingen was het onderwijs op poten zetten. Scholen kwamen er dan ook, maar voor voortgezet onderwijs was men nog steeds op het buitenland aangewezen. Of thuisonderwijs. Een enkele poging om voortgezet onderwijs op te zetten strandden. In een apart hoofdstuk wordt hier aandacht aan besteed, met leuke krantenknipsels foto’s van scholen.

De bevolking van Punda bestond - zoals op heel Curaçao - uit allerlei pluimage met diverse huidskleuren, velerlei gezindten en naast vrije mensen ook slaven. De slavernij werd afgeschaft in 1863.
Er scharrelden dieren door de straten, er werd handel gedreven, er waren koffiehuizen en andere horeca. Het was de eeuw waarin elektriciteit nog nauwelijks aanwezig was, en hygiëne was vaak ook ver te zoeken. Er werd dan ook water verkocht op straat, dat vanuit de plantages aangevoerd werd.

En dit en nog veel meer vindt de geïnteresseerde lezer in dit boek: gedetailleerde beschrijvingen van de straten en steegjes, met veel couleur locale. Er zijn kleine geschiedenissen over afzonderlijke huizen, waarbij de strijd tegen de armoedige en onhygiënische omstandigheden duidelijk naar voren komt.
Er is een index, een literatuurlijst en er zijn noten. Ruim tweehonderd afbeeldingen, deels zwart-wit- en sepiafoto's, maar ook een enkele kleurenfoto; schilderijen, schetsen, litho's, prenten, tabellen, krantenknipsels en -artikelen en enkele kaarten. Een veelzijdig boek, met verhalen over de bewoners.

Een kijk- en informatief boek voor de geïnteresseerde lezer.

ISBN 9789460224393 | hardcover |144 pagina's | LM Publishers | mei 2017

© Marjo, 19 oktober 2017

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER