http://www.kleurbekennen.be

https://www.facebook.com/ikkomvanver

Ik kom van ver
Verhalen van 43 vrouwen van over de hele wereld
Integratiedienst Leuven

"Verwondering, verbazing, begrip, onbegrip, ontzag, ongeloof, verbeelding, kracht. In die gevoelens bij ontmoetingen met vrouwen, via de Integratiedienst van Leuven, lag de kiem van ons project. Zij vertelden doorleefde, positieve verhalen. Zij vertelden vanuit hun verscheidenheid. Verhalen over oorlog, liefde, vluchten, handicap, kinderen, armoede, schoonheid... Vrouwen uit verschillende landen met verschillende talenten, leeftijden en overtuigingen.
Dichtbij zijn ze nu... de dames rondom Leuven die van ver zijn gekomen."

Het bovenstaande project begon met één fotografe en er werd gezocht naar één schrijfster die de portretten en verhalen van enkele vrouwen 'die van ver komen' zouden vastleggen. Maar het project spreidde zich uit als een olievlek; het werden vier fotografes en zes schrijfsters en 'enkele vrouwen' werden er drieënveertig. Naast het boek kwam er een expositie en werden er workshops, vormingen en lezingen gehouden.
Kortom, het idee sloeg aan, het project kreeg steeds meer lagen en diepte.
De gesprekken waren intens, de verhalen hadden impact. Er waren vrouwen die afhaakten er waren vrouwen die energie kregen en geïnspireerd raakten door het project. Maar alle geïnterviewde vrouwen die hun levensverhaal vertelden gaven blijk van een grote kracht waardoor ze niet bij de pakken neer gingen zitten en doorgingen ondanks veel tegenslag en tegenwerking.

Zo is er het verhaal van de Tsjetsjeense Marita Khalidova die samen met haar ouders moest vluchten en uiteindelijk in Leuven terecht kwam. Marita is na tien jaar studie afgestudeerd als kinderarts, ze behaalde haar doctoraat in Moskou en gaf les aan de Universiteit van Grozny, de hoofdstad van Tsjetsjenië. Maar haar diploma wordt België niet erkend. Sterker nog ze zou zelfs om het beroep van verpleegster uit te kunnen oefenen nog twee jaar moeten bijstuderen! En dat vertikte ze. Ze werkte daarna mee aan een project om de medische opleiding voor allochtonen te verkorten. En is ze vrijwilliger (lesgever, hulpverlener, workshops) bij verschillende organisaties en is ze inmiddels ook beëdigd vertaler-tolk...

Heel anders is het verhaal van de Turkse Kumri Kaplan uit Koerdistan. Zij woont nu twintig jaar in België. Ze was dertien toen ze werd uitgehuwelijkt en moest gaan wonen bij haar zeer strenge schoonmoeder. Ze kreeg op haar vijftiende haar eerste kind. Toen ze vier kinderen had gingen zij en haar man weg bij schoonmoeder en in de stad wonen. Haar eveneens Koerdische man werd op een dag zonder enige reden, zoals dat in die tijd wel vaker gebeurde, opgehaald door de Turken. Hij werd erg mishandeld en kwam thuis met zware inwendige bloedingen. De familie zamelde geld in om hem in Luik te laten behandelen. Pas na twee jaar was hij voldoende hersteld om terug te keren. Maar de angst zat er goed in, ze moesten weg wilden ze overleven. De hele familie die inmiddels uit twaalf kinderen bestond vluchtte, deels met de auto, deels te voet. Ze sliepen in bossen, hun bed bestond uit kartonnen dozen en plastic zakken en uiteindelijk lukte het om in Kessel-Lo (een deelgemeente van de stad Leuven) hun nieuwe thuis te vinden. Na een tiental jaren daar gewoond te hebben kregen ze opeens te horen dat het hele gezin weg moest. Dankzij een actie waar heel Kessel-Lo aan deelnam mochten ze gelukkig blijven. 

Als je het verhaal van de Marokkaanse Aziza leest, draait je hart ook om. Ze is met zoveel strijd en verdriet geconfronteerd geweest dat ze nu moe is, moegestreden van het sterk zijn, moe van het altijd sterk móeten zijn. Maar toch gaat ze door, ook al toont ze nu ook meer haar kwetsbaarheid.

En zo zijn er verhalen van vrouwen uit Rusland, Rwanda, Irak, Frankrijk, Nederland, Iran, Mongolié, Albanië, Bulgarije en nog veel meer landen. - In Leuven wonen 155 verschillende nationaliteiten -  Het ene verhaal is aangrijpender dan de andere. De een kwam vrijwillig de ander moest weg vanwege een onhoudbare situatie in eigen land. De een wordt geliefd in België en de ander met scepsis bekeken zoals de vrouw uit Thailand die steeds maar weer moet vertellen dat ze geen omgebouwde man is, niet gekocht is, geen prostituee is geweest maar zelf weg wilde uit Thailand omdat ze als vrouw niet verder kwam daar.
Wat opvalt is dat bijna alle vrouwen zijn gaan studeren, veel zijn tolk geworden, veel geven workshops, informatie, lezingen of lessen over hun land. Veel hebben hard geknokt om te bereiken wat ze nu bereikt hebben. Geen van hen klaagt, allen zetten zich voor de volle honderd procent in om er wat van te maken.
Het enige minpuntje, vind ik persoonlijk, dat een van de zes schrijfsters de stijl belangrijker vindt dan het verhaal, waardoor er een soort semi-poëtische taal gebruikt wordt met duidelijk haar éigen taal en inbreng en niet die van de geïnterviewde vrouw. Daardoor komen de verhalen die zij weergeeft niet altijd goed uit de verf, ze worden door de bloemige taal soms zweverig en vaag. Persoonlijk vind ik de meer afstandelijke stijl van de overige vijf schrijfsters duidelijker en meer recht doen aan de vrouwen.

Maar al met al is het wel een zeer interessant boek over vrouwen die hun leven niet cadeau kregen maar de moed erin bleven houden. Ze kunnen mogelijk tot voorbeeld dienen voor de vele andere vrouwen die ook een zwaar leven, een harde strijd moeten leveren omdat zij gewoonweg niet het geluk hadden dat hun wieg in een vreedzaam land als België stond.

ISBN 97890 63066604 Paperback 217 pagina's uitgeverij Davidsfonds oktober 2013
Afmeting 17x252x197 mm Bij de verhalen staan erg mooie portretfoto's. 

© Dettie, 20 januari 2013

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER