Lorena Veldhuijzen

De wens van Ice Cream Boy
Lorena Veldhuijzen

De elfjarige Michiel begrijpt niet zo goed wat er gebeurd is in de straat waar hij zo vaak doorheen loopt op weg naar school. Er is ineens een klein winkeltje, tussen twee kantoorgebouwen gepropt. Dat was er eerder niet toch?
Er staat op: ‘de winkel van meester Magnificent; voor al uw alledaagse wonderen.’

Nu doet Michiel alles om maar niet naar school te hoeven. Hij heeft niet geleerd voor het proefwerk aardrijkskunde… Dus hij stapt het winkeltje binnen. Een vreemd uitgedost mannetje verwelkomt hem. Bij zijn naam! Hoe kan hij dat nou weten?
Meester Magnificent, want zo stelt het mannetje zich voor, verkoopt zaadjes in een jampotje. Als je het zaadje plant, komt daar een wens uit. Wil Michiel een potje kopen? Heeft hij een wens?
Eigenlijk wel: als hij nou een tien haalt voor zijn proefwerk mag hij misschien weer buiten spelen van zijn moeder. Dat zou hij wel fijn vinden!
Meester Magnificent waarschuwt nog – er is altijd een keerzijde! Er zijn mirakels maar ook mirakkels, en die zijn niet leuk. En, zegt hij: ‘stap op tijd uit het treintje, Michiel!‘

Natuurlijk neemt Michiel een potje mee, en hij gaat het zaadje planten. Hij ziet het verbaasde gezicht van zijn moeder al voor zich als hij met een tien thuiskomt…
Maar hij komt niet eens op school aan. Hij ontmoet een oude dame, Frieda. Zij neemt de jongen mee naar een ijssalon. Nauwelijks stapt hij daar binnen of er klinkt trompetgeschal: hij heeft de Gelato-ijsprijs gewonnen en dat betekent dat hij rond mag gaan reizen in 21 landen om daar 21 ijsjes te gaan eten. In 21 dagen!
Er zijn voorwaarden: hij moet een petje op, en selfies maken. want alles gaat online.

Ice Cream Boy, want zo heet hij nu, reist in een limousine met chauffeur naar Salzburg, naar Praag en Berlijn en nog meer steden.
Hij komt terecht in een wereld vol met glamour, ineens wil iedereen van alles van hem. En alles gaat viral. De media en de showbusiness storten zich op Ice Cream Boy.
Natuurlijk geniet Michiel er van, het is allemaal fantastisch, al die aandacht! Een sprookje.
Maar sprookjes zijn niet altijd zoals je verwacht. En Ice Cream Boy begint te twijfelen…

Dit verhaal is een ode aan de fantasie, die evenwel akelig dicht bij de werkelijkheid komt. Het is een coming of age verhaal: Michiel moet beslissen wat hij wil. Er zit een duidelijke kritiek op de moderne consumptiemaatschappij in het verhaal verwerkt.
De wens van Ice Cream Boy ontbeert zeker niet de humor die Lorena Veldhuijzen ook in haar andere boeken toepast, maar hier is de ondertoon wel wat serieuzer en minder verdekt.
Zo rijst namelijk de vraag aan de (jonge) lezer: wat zou jij doen als je je in de schoenen van Michiel bevond?

Lorena Veldhuijzen (1972, Millingen aan de Rijn) studeerde journalistiek in Tilburg en werkte als copywriter in de reclamewereld. Sinds 2012 ligt haar focus vooral op haar allergrootste passie, het schrijven van kinderboeken. Het boek bevat leuke zwart-wit illustraties, gemaakt door Stefan Yamà Cab.

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

De winnaar van het Grote Geluk
Lorena Veldhuijzen

De elfjarige Jan Jacob is een gelukkig kind. Iedere dag tekent hij als hij wakker wordt zijn gelukjes op de muren van zijn huis. Dat vindt zijn vader met wie hij in dat huis woont, prima. Dat is al een geluk op zich, maar wat hij op de muren tekent komt nog uit ook!
Iedere dag neemt hij met zijn vader zijn belevenissen door en dan benoemt deze hem tot de winnaar van het Grote Geluk.

‘Avonds haalde zijn vader de kruk uit de badkamer en zette die op het bed van Jan Jacob. Daarna zwaaide hij zijn zoon erop.
‘Nu ben je de allergrootste van de allergrootsten!’ riep zijn vader dan.
‘Ik ben de allergrootste van de allergrootsten!’ riep Jan Jacob.’

Maar er zijn mensen die deze situatie niet geslaagd vinden. Zijn vader kan dan wel de grootste positivo zijn die er is, van zijn opvoeding deugt niets. Hij kan niet voor zijn zoon zorgen, zeggen ze. Van wat er door andere mensen allemaal bekokstoofd wordt, weet de jongen niets.
Als de dag komt dat Jan Jacob naar school gaat, voelt hij veel geluk. Hij heeft er zin in!

Maar juf Bankroet wil geen bijzondere kinderen. 'Ik doe niet aan speciale gevalletjes', zegt ze.
Haar leerlingen moeten braaf doen wat zij zegt, niet meer en niet minder. Jan Jacob moet in een keurslijf gewrongen worden.
Is hij dyslectisch? Daar weet ze wel raad mee! Naar het kind kijken, onderzoeken wie en wat dit bijzondere kind is, daar heeft ze geen zin in of tijd voor. De ‘pedagoogle’ die al andere ouders gevonden heeft, denkt ook dat ze het goed doet…

Je ‘ziet’ als het ware voor je hoe het vrolijke gelukkige jochie verschrompelt tot een bang kind dat zich minderwaardig voelt. Niets is meer goed. Zijn gelukjes zijn op. Kan dit wel goed komen? Kan Jan Jacob weer het geluk vinden dat je ieder kind gunt?

Een schrijnend verhaal dat helaas in de realiteit voorkomt. In het verhaal van Jan Jacob moet er een portie fantasie aan te pas komen, die dan misschien wat minder levensecht is.
Maar de boodschap is duidelijk: Laat kinderen in hun waarde, zoals je zelf ook in je waarde gelaten wilt worden.

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Het hondje van de buren
Lorena Veldhuijzen

‘Als je zijn verhaal niet kent en je komt hem tegen, dan zou je kunnen schrikken, of lachen, iets anders bestaat niet.’

Een vreemde opmerking in het begin van het verhaal. Er is nogal een verschil tussen schrikken of lachen, dus wat voor jongen is die Bob waar het over gaat?
Je zou denken dat zijn ouders dat ook niet weten, want ze vergeten dat hij jarig is. Morgen al! En terwijl ze zwemmen in het geld, hebben ze geen idee wat ze hun zoon moeten geven. Die heeft immers alles wat hij maar zou willen hebben!
En dan weet Lodewijk, zijn vader, het ineens weer: Bob vraagt ieder jaar weer om een hond!
Reetjol, zijn moeder, wil er eigenlijk niets van weten, maar vooruit dan maar. En ze zal hem wel mennetjen, denkt ze. Maar, waar halen ze zo gauw een hond vandaan?

Opnieuw weet Lodewijk het: de buren hebben een hondje. Als ze dat nou eens ‘leasen’? Dat is natuurlijk hetzelfde als stelen, maar dat maakt hen niets uit. Ze voegen de daad bij het woord, en bedenken dan dat ze het hondje moeten vermommen: ze verven hem groen en halen de krul uit zijn staart. En hij moet natuurlijk wel binnenblijven.

Je snapt het al: dat gaat niet lukken. Starwars, want zo noemt Bob hem, brengt zijn baasje in de problemen. Grappige, avontuurlijke en ook spannende problemen.
Je vraagt je af of dit ooit nog goed kan komen. En ja, die eerste zin, schrikken of lachen, dat wordt helemaal duidelijk.
Lorena Veldhuijzen speelt met taal, lees die naam van de moeder maar een hardop. Zo wordt er ook gekoekeld, en krijgen mensen een tjellensj.

‘De wauw is in de now.’

‘Zomerkamp leek verpakt in een plastic leuklaagje dat je er zo af kon krabben. Dan was hij liever in een wereld die helemaal niet bestond, het www waar hij doorheen kon surfen, waar hij kon zijn wie hij maar wilde.’

‘Kinderen stinken niet, kinderen ruiken naar kinderen en dat moeten we vooral zo houden.’

Een fijn boek vol flauwekul, zonder al die problemen die je vaak tegenkomt, ook in kinderboeken. Heerlijk!
En ook niet al te dik, prima behapbaar dus!

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

jeugd 10-12 jaar

Lorena Veldhuijzen