Films die nergens draaien
Yorick Goldewijk

De twaalfjarige Cato heeft haar moeder nooit gekend. Zij stierf toen Cato geboren werd. Er is alleen nog een jurk, en een foto, waarop Cato met haar moeder staat. Natuurlijk niet echt: Cato zat in haar moeders buik…
Eigenlijk heeft ze haar vader ook nooit anders gekend dan als de afwezige vader: hij is er fysiek wel, maar waar zijn gedachten zijn is onpeilbaar. Aandacht  voor Cato heeft hij al zeker niet.

Gelukkig hebben ze een aardige buurvrouw, die hun huis bijhoudt en vaak voor hen kookt. Maar Cato vindt de buurvrouw helemaal niet aardig: die moppert altijd omdat Cato niet zo van opruimen houdt. Nog erger is het dat zij dan ongevraagd Cato’s kamer opruimt! Dat wil ze helemaal niet, de buurvrouw moet van haar spullen afblijven. Dat nieuwsgierige mens!

Als ze de kans krijgt verdwijnt Cato naar het veldje-dat-niet-bestond, een klein grasveldje tussen twee grote gebouwen waar ze nog nooit iemand anders gezien heeft. Daar gaat ze dan zitten lezen, of ze maakt er foto’s. Foto’s van niet erg interessante dingen, die niemand spannend zou vinden.
Op een dag zit ze daar weer, als ze het vermoeden krijgt dat ze in de gaten gehouden wordt. Maar ze ziet niemand.
Toch is het de dag dat haar bijzondere verhaal begint. Eerst is er thuis nog haar vader die op de piano zit te pingelen, hij speelt altijd hetzelfde deuntje, dat zij intussen van buiten kent. Als hij weg is en Cato gaat aan de piano zitten vindt ze een visitekaartje:

Mevrouw Kano’s Bioscoop
Films die nergens draaien, maar die je altijd al had willen zien

Wat is dat?  Waar is die bioscoop? Wat voor films kun je daar zien dan?
Cato gaat op onderzoek uit en ontmoet mevrouw Kano. Die vertelt haar dat nieuwsgierige mensen die op zoek zijn naar herinneringen naar de bioscoop komen. Ze moeten een voorwerp meenemen en ze stappen door het filmdoek heen terug in het verleden, waar ze een beperkte tijd kunnen blijven omdat ze anders nooit meer terug kunnen. Bij deze manier van tijdreizen kan Cato haar wel helpen, zegt ze.

En zo ontvouwt zich een magisch verhaal. Een avontuur waarin Cato het een en ander ontdekt over haar moeder, maar ook over haar vader. En over zichzelf, want de gebeurtenissen veranderen haar wereld.
Ze ontmoet de jongen die Dikkie genoemd wordt. En zoals Cato zelf foto’s maakt van betekenisloze plekken zo maakt Dikkie filmpjes.

‘En wat gaat er gebeuren?‘
’Niks, hoop ik.’
‘Aha’.’
Ze keken een tijdje zwijgend naar het scherm.
‘En wat als er wel iets gebeurt?’ zei Cato toen. ‘Stel dat er ineens iemand voorbijloopt. Dat zou toch cool zijn?’
‘Nee, joh. Juist niet. Kijk,’ Dikkie draaide zich om naar Cato. ‘Er zit een timer op de camera. Gisteravond om acht uur begon hij met filmen. Ik was daar toen niet. En niemand anders was daar. Behalve natuurlijk als er ineens iemand voorbij komt lopen zo meteen. Dus niemand was daar tussen acht en negen. Was het er dan wel? Als er niemand was die het kon zien en horen? Bestaat iets als niemand ernaar kijkt?’ Dikkie wees triomfantelijk naar het scherm. ‘Maar het bestond dus wel. Stiekem, zonder dat er iemand was om het op te merken. Wij hebben het bewijs gefilmd, stiekem!'

Het geheel vormt een bijzonder verhaal, voor betere lezers. Het vergt namelijk wel enig doorzettingsvermogen om dit boek tot het einde toe te lezen. Niet dat het niet de moeite waard is, dat is het zeker wel, maar er worden nogal filosofisch/psychologisch getinte elementen in het verhaal verwerkt, en het zou jammer zijn als je daar overheen leest.

Yorick Goldewijk (1979) heeft eerder de boekenreeks Billy Extra Plankgas geschreven.  Hij schrijft behalve boeken ook muziek voor van alles: van films tot games.

ISBN 9789021681825 | hardcover | 256 pagina's | Uitgeverij Ploegsma | september 2021
Leeftijd 10+
Illustraties van Yvonne Lacet (niet meer dan kleine niet veel zeggende tekeningetjes)

© Marjo, 25 februari 2022

Lees de reacties op het forum, klik HIER