Sam en de ongelooflijk lieve Boy
of hoeveel rampen er kunnen gebeuren voor je dertien wordt
Kristien Dieltiens


Aan oma's wenkbrauwen zag ik dat ze partij koos voor mij. Kleurboeklijntjes waren het. Leestekens ook. Gedachtestreepjes, open-en-sluit-de aanhalingstekens en nog andere.

Uitgerekend die begrijpende, altijd voor haar kiezende, oma zal Sam moeten missen want haar moeder heeft besloten dat ze gaan verhuizen. Oma die beneden woonde en mama en Sam boven. Het was perfect, Sam was nooit alleen en oma kookte, want dat kon mama niet. Maar mama wilde samenwonen met haar vriendin Nanna en nu gaan ze verhuizen naar de stad, naar Oostende.  Mama opent daar haar eigen fysiopraktijk en Nanna krijgt een schildersatlier in de tuin.

Mama en Nanna hebben het druk met het opbouwen van hun nieuwe leven, Sam hangt er maar een beetje bij. Tot overmaat van ramp is Nestor de kat na een paar dagen zoek. Sam hangt posters op en de enige die een beetje vriendelijk tegen haar doet, is André haar nieuwe buurman. Hij helpt haar bij de zoektocht en ze is altijd welkom bij hem, hij neemt de tijd voor haar.

De eerste dag op school is een ramp. Sam's  jas zit nog in een van de verhuisdozen en daarom moet Sam in de afschuwelijke door Nanna gebreide trui naar school. De meester vertelt aan de klas dat ze een plattelandskind is. Sam weet niet wat ze ermee aan moet, ziet ze er zo uit of zegt hij dat omdat ze nog geen borsten heeft? Ze maakt het nog erger door te zeggen dat er heuvels waren waar zij woonde en haar poes weg is. Sam begrijpt niet wat er zo grappig aan is. André is de enige die begrijpt hoe zwaar ze het heeft, bij hem kan ze een beetje haar ei kwijt, liever vertelde ze alles aan mama, maar die is druk, druk, druk.

De  meiden op school lachen Sam steeds uit, pesten haar of negeren haar.
Het ergste is dat Sam ineens beseft dat haar woonsituatie ook iets is wat vreemd is in haar klasgenotes ogen. Potten worden Nanna en haar moeder genoemd. Nu snapt ze ineens waarom al die ruzies gingen met oma en mama. Dit besef komt als een klap in haar gezicht. 'Er waren misschien maar drie seconden gepasseerd en ik was niet meer dezelfde Sam', zegt ze daarover. Op school noemen ze haar potvis vanwege Nanna en mama en omdat ze zo dik is.
Oma laat haar ook al vallen, die heeft het ineens druk met van alles en nog wat en haar oude vriendin Babette vindt dat ze zeurt. Niemand lijkt haar echt op  te merken. Kortom, het leven is momenteel niet erg  leuk voor Sam.

En dan is Boy daar ineens, op facebook. Boy is veertien en aardig en vriendelijk, heeft aandacht voor haar en vindt haar leuk en mooi! Eindelijk hoort Sam iets positiefs over zichzelf!  Op de dag dat ze dertien wordt, spreekt ze af met Boy, in de bunker, daar zullen ze haar verjaardag vieren. Ze zal een dag verdwijnen! Er is toch geen mens die haar lijkt op te merken, ze is in feite niemand en wil zo graag iemand zijn en Boy geeft haar het gevoel dat ze iemand is.
Het loopt helaas allemaal heel anders dan Sam verwacht.

Het verhaal speelt zich in een tijdsbestek van veertien dagen af en daardoor wordt het vrij ongeloofwaardig. Moeder moppert dat ze maar geen klanten krijgt en in de geldproblemen zit, terwijl alle spullen zoals de massage- en behandeltafel nog bezorgd moeten worden! Ze zou niet eens mensen kùnnen behandelen en als ze geen rekening heeft gehouden met een aanlooptijd dan is ze vrij slecht bezig geweest.
Bovendien zitten ze nog middenin de verhuizing, alles moet nog opgeknapt worden.
Moeder kijkt totaal niet naar Sam om, terwijl ook voor haar alles nieuw en wennen is. Zo is Sam haar jas kwijt en haar zomerkleren maar Nanna en mama laten haar gewoon ronddarren in te kleine winterkleren en zonder jas de straat op gaan, terwijl toch duidelijk is dat mama voor de verhuizing wèl zorgzaam was. 
Maar het meest vreemde is dat Sam staat te aarzelen bij de vriendelijke André, want wie weet is hij wel een kinderlokker terwijl ze onmiddellijk voor de webcam haar shirtje omhoog doet voor Boy die ze net kent, waarbij je je overigens afvraagt waarom hij niet te zien was.
Ook de ontknoping is een beetje ver gezocht. 

Kortom, het verhaal rammelt en dat is niets voor Kristien Dieltiens die ik ken als een goede schrijfster met een paar erg mooie boeken op haar naam.  Natuurlijk gaat het verhaal om de kwetsbaarheid van meisjes in een moeilijke situatie maar vooral om de waarschuwing dat niet iedereen op facebook is wie hij of zij zegt te zijn, maar dat komt past op het eind van het boek naar voren. Daarvoor gaat het vooral over het feit, bijna tot vervelens toe, dat Sam het zo vreselijk moeilijk heeft. Die aanloop naar de gebeurtenissen rond Boy, is te lang. Jammer, maar het volgende boek van Kristien Dieltens zal vast weer uitstekend zijn.

ISBN 9789462342620 Hardcover met leeslint 184 pagina's Abimo oktober 2014
Leeftijd 11+

© Dettie, 18 januari 2015

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER