De kattenboot

De kattenboot
illustraties: S.K.Y. van der Wel
tekst: Hieke van der Werff

Vera loopt met haar vriendin op straat.
'Waar woont die mevrouw van de poezen?'vraagt Lizzy
'Op een woonboot verderop in de gracht.'

Dit is het begin van het verhaal over twee heel jonge meiden die de poezen van de poezenboot gaan verzorgen.

Eigenlijk begon alles met een misverstand, de meisjes dachten dat ze voor vijf poezen moesten zorgen maar het zijn er vijfentwintig! De katten mogen vrij rondlopen op de boot zodat ze lekker kunnen rennen en klimmen.
De ene week mogen de poezen met een gele halsband bovendeks en de volgende week de poezen met de rode band. De vader van Vera moet maar helpen met de kattenbakken zegt Katja, de mevrouw van de poezenboot. Maar ook papa denkt dat het maar om vijf poezen gaat, dus zeggen Vera en Lizzy maar niet dat het er veel meer zijn.

De mevrouw vertrekt naar haar zieke moeder en nu staan de meisjes er alleen voor. Het is veel moeilijker dan ze dachten! De ene poes moet druppeltjes hebben, de andere poes is heel bang en even later zijn er twee poezen verdwenen! wat nu? Papa moet toch maar ingeschakeld worden.

Papa is er niet blij mee, vooral omdat alles anders loopt dan hij wil. Maar uiteindelijk loopt het wel heel goed af zowel voor papa, Vera en Lizzy, Katja én de poezen heel goed af.

Op zich is het idee prima, maar het verhaal is wel érg onwaarschijnlijk. Een mevrouw met vijfentwintig poezen die de verzorging overlaat aan meisjes van een jaar of zes-zeven... en dan ook nog een briefje neerlegt dat een kat druppeltjes moet omdat een poes ziekjes is... Het is niet voor te stellen dan iemand die zo gek op katten is, dat doet. Dat gedoe met de ene week de poezen met rode halsbandjes en de andere week die met de gele halsbandjes lijkt me eveneens sterk.
Ook de uiteindelijke afloop is vergezocht maar geeft wel goed weer dat, ondanks goede bedoelingen van mensen, bepaalde dingen soms niet zo goed voor dieren kunnen zijn. Het is natuurlijk wel heel leuk dat de mevrouw van de poezenboot Katja heet en dat ze steeds kattenoortjes op haar hoofd heeft.

Fantasie gebruiken in een boek is altijd leuk, maar de fantasie moet wel zo beschreven worden dat het zomaar echt zou kunnen en dat gebeurt in dit verhaal niet.
Mogelijk dat kinderen dat niet echt opvalt maar ik kan me zo voorstellen dat ook zij hun vraagtekens zetten.
De tekst is in duidelijke letters afgedrukt en is ook geschikt voor kinderen met dyslexie. De gekleurde afbeeldingen zijn passend bij de tekst. Vooral de katten zijn schattig en soms grappig weergegeven.
Kortom, een boekje met plussen en minnen.

Zie ook het inkijkexemplaar

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

jeugd 6-9 jaar