Angelique van Dam

alt Een vriend zonder tanden
Angelique van Dam

Caro, ik-verteller, vindt het helemaal niet erg om naar school te gaan. Juf Do is heel lief. Maar als de juf pauze heeft, komt er een andere juf, en die juf Sonja is verschrikkelijk. De regels die zij heeft, daar kan Caro niet mee overweg: dat je niet mag smakken of slurpen, nou ja, dat snapt ze nog, maar waarom is het zo erg dat zij de korstjes van haar brood niet opeet? Als juf Sonja de broodtrommels gaat controleren, weet Caro: het is tijd om maatregelen te nemen.

De brief voor haar moeder geeft ze alvast niet af! Papa en mama hebben toch nergens tijd voor, die luisteren niet eens als je haar probleem voorlegt. Het idee komt als buurvrouw Chantal met wie ze het heel goed kan vinden vergeten is de boodschappen thuis neer te zetten. Caro biedt aan ze te komen halen, want er zit ook melk bij, voor het kleine poesje. Zo komt Caro terecht in het verzorgingshuis De Zonnewende, waar Chantal werkt.

‘In het midden van de ruimte, recht voor me, hangt een enorme rode lamp, boven een grote tafel. Ik huppel naar de zes dames toe die eraan zitten. En wurm mezelf tussen twee lege stoelen. ‘Hallo, mevrouwen. ‘Weet u misschien waar Chantal is?’
Dan pas zie ik dat ze allemaal supergeconcentreerd bezig zijn. ‘Wat doen jullie?’ fluister ik.
Allemaal hebben ze een lapje gaasachtige stof in hun hand. En in de andere hand een naald met een draadje. De tafel en de vloer liggen bezaaid met gekleurde draadjes.’

Het zijn niet deze mevrouwen die haar helpen, maar een meneer op een scootmobiel, die haar een lift geeft naar de keuken, waar ze Chantal vertelt over haar probleem. Die vindt het een prima idee als ze komt overblijven in huis Zonnewende.
Zo komt het dat alle bewoners haar al snel heel graag zien komen, ze brengt leven in de brouwerij. Haar grote vriend wordt die meneer die alleen aan een tafeltje zit: meneer Hans. Maar tot Caro’s grote schrik verschijnt ineens juf Sonja! Wat doet die in huize Zonnewende?

Een boek vol humor, en helaas niet helemaal realistisch, maar als dit zo zou kunnen: het zou fantastisch zijn! Dat denkt Angelique van Dam ook: ‘Ik denk juist dat senioren dat contact nodig hebben. Een leuke dag kan ook op een andere manier, bijvoorbeeld door een praatje met kinderen maken, een tekening krijgen of samen een spelletje doen.'

Met haar derde boek begint Angelique van Dam al aardig naam te maken. Na haar twee eerdere leuke verhalen (‘Joehoe! Ik wil een koe’ en ‘Iedereen een ster (behalve ik)’) kijken kinderen vast al uit naar een volgend verhaal. Haar thema’s zijn herkenbaar, net als haar hoofdpersonen. Doordat humor de serieuzere ondertoon verbergt, is het een heel leuk verhaal!

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

alt Iedereen een ster (behalve ik)
Angelique van Dam

Als de meester van groep 6 bedenkt om eens iets anders dan anders te doen voor de maandafsluiting, is iedereen in de klas meteen enthousiast: ze mogen allemaal iets laten zien waar ze goed in zijn. De een kan goed dansen, de ander zingt mooi, een jongen kan een voetbal heel lang hooghouden. En zo heeft iedereen een talent.

Iedereen, behalve Svenja. Als ze anderen vraagt wat zij vinden dat ze goed kan, zeggen ze dat ze zo vrolijk is, en er leuk uit ziet. En ze kan goed opruimen. Maar wat kan je daar nou mee? Haar vader kan ook al niet helpen, want die geeft meteen toe dat de bloemkool die ze gekookt heeft mislukt is. En poes Noppes wil niet doen wat Svenja bedenkt.

Dan komt er een nieuwe buurman naast hen wonen. Svenja ontdekt dat hij goochelaar was, ooit. Illusionist, verbetert Gilles haar. Maar hij mag zijn trucs niet verklappen, hij is gebonden aan een beroepsgeheim. Daar heeft ze dus ook al niets aan.

De dag van de uitvoering nadert, en Svenja heeft nog steeds niets bedacht. Als iemand er naar vraagt zegt ze dat het een verrassing is.
Maar intussen wordt ze steeds somberder, want iedereen heeft een talent, maar zij dus niet!

Hoe zal dat aflopen? Natuurlijk willen haar vader, de buurman en de meester haar helpen, maar zij kunnen ook niets bedenken!
Of toch?

‘Ik lig in bed. Elke keer als ik mijn ogen sluit vliegen er honderden bloemkolen met ketchup door mijn kamer.
Ze worden achternagezeten door de mooie en lekkere cupcakes van de tv van vanmiddag.
Ik word er duizelig van. Ik wrijf in mijn ogen, dit wil ik helemaal niet zien! Het wordt alleen maar erger.
Springende kinderen plukken de cupcakes uit de lucht. Niemand wil mijn bloemkool.’

Dit is een probleem waar kinderen zomaar tegen aan kunnen lopen. Het gebeurt immers regelmatig dat ze op moeten treden op school! Wat als je dan nergens goed in bent? Niet iedereen kan zomaar zingen, of dansen, maar in iedereen zit iets verborgen. Je moet je talent nog ontdekken, zegt de vader van Svenja. Ja, dat is natuurlijk zo. Maar daar heeft een kind niets aan. Toch is het door hun houding dat Svenja ontdekt waar haar talent ligt.

Dit een prettig leesbaar verhaal met een positief einde. Precies wat je kinderen die wat onzeker zijn wil laten lezen. Iedereen is erg behulpzaam, en misschien is dat niet zo realistisch, maar dat geeft niet.

Angelique van Dam debuteerde met ‘Joehoe! Ik wil een koe!’, eveneens een lekker positief verhaal. De tekeningen zijn zwart-wit, en passen uitstekend bij de tekst, met een grappige twist.

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

alt Joehoe! Ik wil een koe
Angelique van Dam

Laura is net jarig geweest: 9 jaar werd ze. En op de tweede plaats op het lijstje stond ‘een koe’. Niet op de eerste plaats, want wat ze bovenaan zet krijgt ze nooit!

Maar de koe kreeg ze ook niet. Ze begrijpt het niet: het is wat ze het liefste wil en het dier kan best op het balkon van hun appartement. Ze zal alvast gras zaaien.
Je kan een koe niet uitlaten, zegt mama. Wel hoor, vindt Laura: ze zal voor een bakfiets zorgen. En wat moeten ze met de plas van een koe? Wegspoelen met een plantengieter. En de poep? Die kan in de container, of ze kan mest verkopen. Kan ze meteen het hooi mee betalen.
Laura weet overal een antwoord op, mama kan geen nee meer zeggen. En ze is dan ook reuze blij als ze een briefje vindt: jij krijgt een ‘koe’, staat erop. Ze is zo blij dat ze niet ziet hoe mama dat geschreven heeft, met aanhalingstekens. En des te groter is haar woede en teleurstelling als mama aan komt zetten met een knuffelkoe!

Hoe komt Laura aan het idee van een koe? Haar oma woonde op een boerderij, en had een koe. Marie, de koe, was een echte knuffelkoe, en nu oma er niet meer is, en ze dus ook niet naar de boerderij gaan, wil Laura een eigen koe. Ze droomt er van, ze wil boerin worden en ze praat nergens anders over. In de klas houdt ze een spreekbeurt over de koe.

En dan verandert alles: de boerderij kan niet verkocht worden, en papa en mama besluiten er zelf te gaan wonen. Laura is helemaal hoteldebotel: dan kan het eindelijk! Haar eigen koe! Maar haar ouders gaan niet zomaar overstag: zij willen een garage maken van de stal. En de buurman heeft koeien, dan helpt ze daar maar mee. Dat is niet hetzelfde vindt Laura, en ze blijft vastbesloten: zij wil een koe!

‘Allemaal knettervol met koeien. Bij elk weiland stop ik. Als alle koeien mijn kant op kijken, roep ik: Hallo! Ik ben Laura en ik woon hier pas net.’ Het is leuk om ze te vertellen dat ik nieuw ben. Als ik wegfiets kijken ze me na. Dat komt door mijn fiets. Ze hebben natuurlijk nog nooit zo’n mooie stadsfiets gezien.’

Zo interpreteert ze steeds op een heel eigen manier wat de koeien doen. Dat levert hilarische situaties op in dit verhaal met veel meer sprankelende humor. Laura is een vindingrijke jongedame. Zo gaat ze bijvoorbeeld veel - heel veel - melk drinken, dan willen haar ouders vanzelf een koe hebben.
Haar kleding is zwart-wit: zoals Marie de koe. En dat gras zaaien pakt ze ook heel voortvarend aan.

Behalve dat je een grappig verhaal leest krijg je spelenderwijs veel informatie mee over koeien. Over het dier zelf en over hoe een boer er mee omgaat. Het wordt erg beeldend verteld, je ziet gewoon voor je hoe ze uitglijdt in die koeienvlaai, of met de koe verstoppertje speelt. En die beschuit met muisjes!!! Prachtige scene! De zwart-wit (net als de koe!) tekeningen van Kees de Boer zijn helemaal goed: expressief en grappig.

Als dit boek volgend jaar meedingt bij de debuutprijzen voor jeugdboeken (De Hotze de Roosprijs bijvoorbeeld) zou het best eens hoge ogen kunnen gooien.

ISBN 9789048831838 | Hardcover | 160 pagina's | Uitgeverij Moon | 11 april 2016
Illustraties van Kees de Boer Leeftijd vanaf 8 jaar.

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

jeugd 6-9 jaar

Angelique van Dam