Mathilde Stein

https://www.mathildestein.nl

http://www.pietgrobler.com

Peetje en Flieflo en de verdwaalde superstinker
Mathilde Stein

‘Bij het bankje…
Op het bankje…
Of eigenlijk boven het bankje…
Ruik je het al?
Precies.
Boven het bankje hangt een scheet-wolk. En dan dus ook echt een geweldig giga-grote.’

Peetje en Flieflo vinden het zielig dat Knoepie – zo noemen ze de wolk – haar baasje kwijt is.
Ze gaan op zoek, het onderbroek-onderzoek.
Want Knoepie hoort natuurlijk wel bij iemand, maar bij wie dan wel?
Flieflo heeft een goede speurneus, en Peetje vraagt netjes aan iedereen in de stad of hij even mag ruiken.

‘Dames en heren, klein en groot,
Graag even met uw billen bloot!
En mag dan deze lieve hond
even ruiken aan uw kont?’

Je kan je vast de diverse reacties van mensen voorstellen, het verhaal bestaat dan ook uit onvervalste onderbroekenlol, maar zonder dat het echt plat wordt en verpakt als een spannend avontuur.

Als de twee bij het paleis komen bijvoorbeeld.
Want daar gaan ze zeker heen. Het zijn ook mensen hè, al praten ze wel vreemd. De lakei tenminste:

‘Zeug heut meur, heur.’

De prinses blijkt niet zo deftig. Zij heeft het over reet-rotjes en bips-boertjes.

De ontknoping is verrassend, grappig en zelfs wat spannend.

Mathilde Stein maakt er een heel leuk verhaal van, dat leuk is om voor te lezen, maar vooral ook zelf gelezen kan worden door beginnende lezers. Haar woordkeus is uitdagend. De tekst is met een ruime bladspiegel verdeeld over de pagina, met veel witregels.

Vielen de eerdere boeken al in de smaak bij jonge lezers, deze absoluut ook! Want als jonge kinderen iets leuk vinden dan is het wel een verhaal als dit!
En dan zijn er nog de prachtige illustraties, vaak over hele pagina’s.

Mathilde Stein (Den Haag, 1969) studeerde Spaans en Communicatiewetenschappen, gecombineerd met een avondopleiding aan de kunstacademie van Bordeaux. Voor haar eerdere boeken ontving ze al een zilveren griffel.

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Maksie
Mathilde Stein

In de dierenwinkel zit een klein wit hondje te wachten tot iemand hem komt halen.
Hij zit er al best een tijdje want Maksie, zo heet-ie, gaat niet zomaar met iemand mee! Want als zo’n oud dametje voor de etalage blijft staan en kirt dat ze hem zo schattig vindt, duikt Maksie onmiddellijk ver weg. Met zo’n omaatje gaat hij niet mee!
Want hij mag dan zo klein zijn dat hij in een handtas past, hij is absoluut niet schattig!
Hij is stoer, niet voor een kleintje vervaard, en hij wil echt geen roze jasjes aan, of ‘hondemans’ genoemd worden!
Maksie wil een stoere baas en als niemand zich meldt, nou dan gaat hij zelf wel op zoek!

‘whooooo.
Met open mond staat Maksie te kijken.
Daar IS hij dan.
De enige echte!
Gewoon, zomaar, tussen de mensen!
Hij ziet er nog stoerder uit dan Maksie ooit had durven dromen.
Stoerder en sterker en…Nou ja, misschien ook een héél klein beetje minder lief.
Maar dat geeft niet.’

Dus hij volgt de man, zijn Droombaas. Alleen doet die toch wel eigenaardige dingen.
Ha, denkt Maksie, hij wil zien of Maksie wel goed kan spoorzoeken!? Leuk!
Maar Droombaas vindt de achtervolging van Maksie helemaal geen leuk spelletje!
En wat doet dat oude dametje toch?

Zo leuk, dit verhaal! Door het lettertype met de vele witregels is het geschikt voor lezers die de kunst van het lezen al een beetje machtig zijn. Zij worden wel uitgedaagd als ze dit verhaal willen blijven lezen. En natuurlijk willen ze dat, want het is een spannend avontuur!
De illustraties van Jan Jutte - soms over twee pagina’s, soms klein - dragen ook bij aan een goed begrip van de tekst. Ook de jonge lezer zal al snel doorhebben wat er aan de hand is, hetgeen het niet minder spannend maakt.

Mathilde Stein (Den Haag, 1969) studeerde Spaans en Communicatiewetenschappen, gecombineerd met een avondopleiding aan de kunstacademie van Bordeaux.
Tegenwoordig woont en werkt ze in Engeland als freelance journalist en International Event Support. Daarnaast doet ze haar schrijfwerk. Dat leverde al een Zilveren Griffel op in 2023 voor Pluk en Pluis.

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

De weg naar terug
1. Pluk en Pluis
Mathilde Stein

‘Pluis zit in zijn hok. Lekker rustig.
Opeens wordt er een zwarte harige bal in gezet.
Dat is Pluk. Ook een cavia!
O nee, sorry: een ninjavia!
Pluk gooit Pluis’ leven helemaal overhoop.’

Pluis had het net zo naar zijn zin. Hij heeft helemaal geen gezelschap nodig! Hij heeft een groot hok, iedere dag vers hooi en zijn baasjes Groothand, Kleinhand, Kleurhand en Aaihand zijn erg lief voor hem.
En wie is Pluk eigenlijk? Hij vindt gewone dingen heel bijzonder. Maar hij is dan wel weer bang voor het geluid van een brievenbus?
Hij had helemaal geen hok, vertelt hij. Soms zat hij in een zak, dan weer in een doos.
En hij mag dan een druktemaker zijn, hij is voor de duvel niet bang, tenminste niet voor Sis.
Pluis wel, hij vindt Sis echt eng. Maar die kan toch niet bij hem in het hok komen!
Wel er bovenop helaas, waar hij Pluis bang probeert te maken:

‘Sis krast met zijn klauwen over het dak. Kgggt. Kgggt.
‘Lekker muziekje hè, knaagmans?’
Sis grijnst.
‘Wat ben je toch een bange poeperd. Geeft niet hoor.
Bang of niet, je smaakt toch hetzelfde.
Lekker.’

Ha, maar Sis weet nog niet dat Pluk een ninjavia is. Een ninjavia die vindt dat Sis zijn vriend met rust moet laten en dat nog voor elkaar krijgt ook.
Hoe? Nou dat moet je zelf maar lezen.

Het verhaal begint met een proloog (=iets wat je moet weten voor het verhaal echt begint) en eindigt met een epiloog (=nog een extra stukje verhaal als het eigenlijk al is afgelopen) Daarin wordt verteld over een prins en een prinses, De mooie en dure ring van de prinses is verdwenen! Gestolen? Ook een leuk gegeven voor een verhaal, maar wat hebben Pluk en Pluis daarmee te maken? Nou een heleboel, maar: zelf lezen dus!

Dit boek is geschikt voor kinderen van groep 4, die al kunnen lezen (M4 -E4). Dat wil zeggen dat de woordkeuze aangepast is, de zinnen kort zijn en steeds op een nieuwe regel beginnen. Er is veel witruimte en de hoofdstukken zijn van elkaar gescheiden met behulp van oranje pagina’s.
Er staan ook veel grappige tekeningetjes in, zwart wit en oranje.
Het verhaal is spannend en grappig.
De namen zijn leuk gevonden: Pluk noemt Pluis soms ‘brootje’. Weet je bijvoorbeeld al wat voor dier Sis is? En deze: 'Groothand doet schillen-blaadjes-kontjeswerk’.
Kinderen van een jaar of 7-8 gaan hier zeker van genieten!
Hopelijk volgen er nog meer avonturen over deze twee vrienden.

Mathilde Stein (Den Haag, 1969) studeerde Spaans en Communicatiewetenschappen, gecombineerd met een avondopleiding aan de kunstacademie van Bordeaux. Ze werkte jarenlang als organisatie- en communicatieadviseur door heel Europa, met name voor grote sportevenementen.

ISBN 9789047714873 |Hardcover| 317 pagina's | Uitgeverij Lemniscaat | september 2022
Leeftijd vanaf 7 jaar; AVI M4-E4

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Vuurtorenbeer
Illustraties: Piet Grobler
Tekst: Mathilde Stein

Vuurtorenbeer is in feite altijd een blij ei. Hij vindt het heerlijk dat hij een vuurtorenbeer is en elke ochtend zo lekker in zee kan duiken, overdag kan surfen en schelpen zoeken en 's avonds de vuurtorenlamp kan aansteken. Hij heeft gewoon een supergeweldig leven.

Eens in de zes weken komt de postbodeboot langs en die brengt hem naast allerlei spulletje ook alle kranten van afgelopen tijd. Postbode vertelt dat er een nieuwe serie in de krant staat, over Avonturenbeer. Vuurtorenbeer gaat gelijk de verhalen lezen en vindt ze zo leuk dat hij niet meer kan stoppen met lezen. Wat een avonturen beleeft die beer!
Nadat hij alles gelezen heeft is Vuurtorenbeer ineens niet zo blij meer. Erger nog, hij vindt zijn leven op zijn kleine eilandje maar saai.
Alles wat avonturenbeer beleefd heeft is veel spannender!

Maar dan gaat het stormen en hoort Vuurtorenbeer iemand om hulp roepen. Natuurlijk springt hij zijn boot in en roeit door de hoge golven en zware storm naar de drenkeling. Gelukkig kan hij hem redden en als hij eenmaal thuis is ziet hij wie hij gered heeft, het is Avonturenbeer! Dat is even helemaal te gek! En Avonturenbeer kan voorlopig niet weg, want de postboot komt pas over een paar weken. De Vuurtorenbeer ziet het helemaal zitten. Wat zal hij een leuke tijd hebben met deze beer, wat zal hij veel over zijn avonturen te horen krijgen!

De blijdschap van Vuurtorenbeer zakt echter steeds meer in... Is Avonturenbeer wel zo'n leuke beer? Langzamerhand wordt het Vuurtorenbeer allemaal duidelijk en dan... ontploft hij met alle gevolgen van dien! Vuurtorenbeer maar vooral Avonturenbeer leren daarmee de les van hun leven, namelijk dingen lijken vaak mooier dan ze zijn en eerlijkheid duurt het langst. Daarna is alles anders én beter.

Het humoristische verhaal is in een sprankelende taal geschreven, zoals: Een lichte storm wordt bijvoorbeeld een kinderwindje genoemd en Vuurtorenbeer roeit 'Tussen torenhoge muren van nat en van zout' Je ziet het gelijk voor je! Piet Grobler heeft daarbij afwisselend in kleur en zwart/wit heel toepasselijke tekeningen gemaakt waardoor je je nog beter kunt inleven in het verhaal. Gewoon een superboek!

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Prinses Pernilla & de Reddende Ridders
illustraties: Dorine de Vos
tekst: Mathilde Stein

Prinses Pernilla had een leuk leventje totdat haar vader besluit dat ze genoeg heeft lopen lanterfanten. Ze moet van hem de koninklijke toren in en daar wachten op een ridder die haar komt redden en dan hup trouwen en klaar!
Pernilla baalt daar natuurlijk vreselijk van en verveelt zich enorm in de toren. Ze moet borduren, zo saai...
Gelukkig is ze niet als al die andere prinsesjes in sprookjesboeken die braaf gaan zitten wachten op hun prins.
Als op een dag de draak die op haar past een dutje doet, klimt ze uit het raam, ze is were vrij!
Natuurlijk komt ze gelijk een ridder tegen maar echt geweldig is hij niet, en zo komt ze meerdere ridders tegen die haar wel even wilden komen redden. Maar Pernilla zoekt haar ridder zelf wel uit!

Het is een verhaal met een knipoog naar het verhaal over Doornroosje. Net als in dat sprookje proberen ook in dit verhaal diverse stoere mannen de prinses te redden uit de toren. Maar schrijfster Mathilde Stein heeft er een leuke, moderne draai aan gegeven. Deze keer hoeft zich niemand door een doornstruik te worstelen maar zijn er krokodillen, reuzen een draak en een griezelmuur. De ridders zijn ook anders dan anders.
De prinses is lekker stoer van zichzelf, zij draagt het harnas en de ridder van haar keus zit bij haar achterop het paard in plaats van andersom.

De afbeeldingen zijn heel apart. Ze hebben weg van kindertekeningen maar zijn het net niet, daarvoor zijn ze te gedetailleerd en te mooi afgewerkt. Als je goed kijkt zie je allemaal grapjes in de afbeeldingen verwerkt, de jurk van de koningin is bijvoorbeeld met allemaal letters k (van koningin) versierd. In de torenkamer is met een paar potloodlijntjes en muisje weergegeven, dat lekker zit te lezen bij het vuur. Sommige details worden uitvergroot weergegeve. Alle tekeningen zijn kleurrijk en levendig, er is heel veel op te zien.
Net als bij het vorige boek van Stein & Vos is er wel een klein minpuntje, de letters zijn een enkele keer wat moeilijk leesbaar dankzij de drukke achtergrond. Maar voor de rest is het zowel qua verhaal als afbeeldingen opnieuw een erg leuk en sprankelend boek geworden.
Van mij mag dit bijzondere duo nog veel meer boeken samen maken.

ISBN 9789047705635 Hardcover 36 pagina's Uitgeverij Lemniscaat 31 juli 2013
Leeftijd 6+

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Juffrouw van Zanten & de 7 rovers
illustraties: Dorine de Vos
tekst: Mathilde Stein

Ze lagen al uren gespannen te loeren:
Kobus en Kalle, Johannes en Joep,
Gieltje en Berend. Alleen kleine Tim niet -
die wachtte thuis met de soep.

YO! MANNEN! riep Berend. 'Snel, trek je pistolen!
Daar komt -ie, de postkoets, vol geld en vol goud!
Och hemeltje. Hadden ze toen maar geweten
wie in de koets zat - want daar ging iets fout.

In de koets zit namelijk juffrouw Van Zanten, opvoeddeskundige, en ze pakt de boeven gelijk aan op hun taal. Ze moeten wel met twee woorden spreken en ze zijn ook wel heel brutaal! Ze ziet een schone taak in het opvoeden van de zeven rovers, ze stapt uit en gaat mee naar hun hol. De rovers mogen haar koffers vol met informatie over bijvoorbeeld hangjongeren of pedagogiek sjouwen. En zij doen dat ook nog, want juffrouw Van Zanten heeft de ogen van hun moeder...
De juffrouw gaat voortvarend te werk, ze leert de rovers hoe ze zich moeten gedragen. Het gaat prima zo, de boeven zijn beleefd, koken heerlijk, zien er piekfijn uit, dat heeft ze toch maar mooi voor elkaar gekregen, denkt ze...

Dit grappige verhaal is, zoals hierboven te zien is, in versvorm geschreven en dat heeft Mathilde Stein uitstekend gedaan. Er zit een mooi ritme in waardoor het ook prettig is om voor te lezen.
De afbeeldingen doen denken aan tekeningen van een kind dat met het puntje van zijn tong uit z'n mond een zo mooi mogelijke tekening gemaakt heeft. Vooral de slingerende wegen, de bomen, de harkerige handjes van de personen, de slungelige armen geven die indruk. Maar soms is er ineens een prachtig gestileerde koffer te zien en de koets op deze manier tekenen zou knap zijn voor een kind. De afbeeldingen zijn druk, er valt heel veel op te zien en er zit ook de nodige humor in. Vooral op het eind, als het verhaal een onverwachte wending krijgt, worden er meer grapjes gemaakt in de tekeningen. Een heel klein minpuntje is dat de tekst af en toe wat moeilijk leesbaar is vanwege de drukke achtergrond.
Maar voor de rest is het een uitstekend boek waarin de taal ook nog eens mooi is.
Met veel plezier bekeken en gelezen.

Zie ook het interview (filmpje op youtube) met Dorine de Vos over de totstandkoming van het boek

ISBN: 9789047703792 Hardcover 32 pagina's Lemniscaat juli 2011
leeftijd vanaf 8 jaar

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

jeugd 6-9 jaar

Mathilde Stein