Wim Geysen

https://www.wimgeysen.be

Lijfje en ik
illustraties: Bregje Iding
Tekst: Wim Geysen

"Dit verhaal is geschreven op vraag van en in overleg met Vertrouwenscentrum Kindermishandeling Antwerpen, het vertelt en verbeeldt het verhaal van de levenslustige Pia en haar onafscheidelijke metgezel 'Lijfje'. Samen ontdekken zij de hun omringende wereld en leren wat fijn is en wat niet.
Ook Pia’s mama, papa en haar grote broer passeren de revue, net als haar klasgenootjes en hun belevenissen in de knuffelhoek, de wc en het zwembad.
Het is een vrolijk verhaal dat praat over lichamelijkheid, grenzen stellen en jezelf mogen zijn."

Dit bovenstaande is deels te lezen op de website van de schrijver Wim Geysen en deels op de informatiepagina van de uitgever. Je verwacht dus een boek dat aankaart wat gewenst en ongewenst gedrag is en wat op gebied van lijfelijkheid prettig aanvoelt en wat niet. Dat is altijd een goed idee, kinderen leren zo grenzen te trekken.

We zien bijvoorbeeld Pia met haar moeder in bad, dat is prettig en gezellig. Pia leert ook het verschil tussen een zoen die je iemand uit dankbaarheid geeft en een zoen die net even anders is, zoals op je mond. Pia vindt dat laatste wel een apart gevoel geven, want het is Ward die dat doet en hij is leuk. Er is een meisje in Pia's klas die zich afzijdig houdt en liever niet aangeraakt wordt. We lezen over Bert die lachend van het toilet af komt.

Dit is mijn piemel roept hij luid
hij steekt zijn plasser stoer vooruit
Ik schrik ervan en gil jij kapoen
lijfje weet niet wat te doen.

Ook in het zwembad is iedereen anders, de een kleedt zich ongegeneerd om de ander durft amper haar lijf te laten zien.

Je zou zeggen dat het een fijn boek is dat allerlei nuances aangeeft in manieren van aanraken en omgaan met jouw en een anders lijf. Je zou zeggen dat kinderen daarvan kunnen leren, zodat zij duidelijk weten wat ze wel of niet moeten accepteren van een ander. Prima zou je denken.

Maar... de manier waarop het verhaal gebracht wordt, de taal, is erbarmelijk.
De tekst is in tenenkrommend rijm geschreven waardoor de hele essentie van het verhaal verdwijnt. Door de rijm, die op een ontzettend krampachtige manier rijmend gemaakt is, valt het hele verhaal en de samenhang uit elkaar. Het doel van dit boek is in feite verdwenen door deze onmogelijke vorm van schrijven. Lijfje lijkt ook een apart persoon en niet een onderdeel van Pia of een ander kind.

Mogelijk als je de onderwerpen in een klas of groep bespreekt dat je in kan haken op bijvoorbeeld het verschil in vormen van zoenen en dergelijke. Maar als leesboek is het boek geen aanrader. Dat wordt voor een kind te onduidelijk en is het een soort versjesboek met hier en daar vrij moeilijke woorden.
De afbeeldingen zijn aardig maar spreken niet erg aan.
Het hele boek voelt een beetje knullig aan.
Jammer, het idee is zo goed, maar de uitvoering laat erg te wensen over.

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

jeugd 6-9 jaar

Wim Geysen