jeugd 6-9 jaar

Dick King-Smith

Het waterpaard
Dick King-Smith


26 maart 1930.  Het is nacht.  Aan de westkust van Schotland is een gigantische onweersbui losgebrasten. Kirstie rent naar de kamer van haar broertje Angus. Hij is vast doodsbang dacht ze. Maar Angus slaapt lekker door al het lawaai heen totdat er een enorme donderslag klinkt. Dan zit Angus rechtop in zijn bed.

'Ik hoorde wat,' zei hij droog.
'Het onweert, Angus,' zei Kirstie. 'Heel erg.'
'Het zou me niets verbazen als het huis straks omver wordt geblazen,' zei Grompa.


Gelukkig wordt het huis niet omver geblazen maar de opa van Kirstie moppert graag en veel, daarom noemen ze hem Grompa.
De volgende dag gaan ze strandjutten, daar zijn ze allemaal dol op, en na een storm ligt er altijd veel op het strand. En dan vindt Kirstie iets.


Het lag gewoon een stukje boven de vloedlijn - een vierkantig pakketje met de kleur van zeewier. En uit elke van de vier hoeken stak een lange spriet. Eigenlijk leek het precies op de gelige, langwerpige eieren van de hondhaai die hier altijd op het strand aanspoelden. Alleen had dit het formaat van een grote koektrommel.
'Kijk eens wat ik gevonden heb!' schreeuwde Kirstie. 'Snel, kom kijken!'


Grompa trapte het ding weg maar Kirstie zag iets bewegen... ze stopt het gevaarte stiekem in de zak die ze mee heeft genomen. Eenmaal thuis legt ze het 'haaienei' in een emmer en later in bad, en doet een berg zout in het water.
Die nacht komt het ei uit...

Het was ongeveer even groot als een pasgeboren katje, maar het had een hele andere vorm. Zijn hoofd leek met die brede neusgaten en rechtopstaande oren op een paardenhoofd, maar het had vier pootjes met zwemvliezen net als een schildpad. En net zo’n staart als een krokodil.’

Het is een babyzeemonster volgens Kirstie. Maar Grompa weet wat het is, het is een waterpaard! De kinderen moeten beloven niets te vertellen over het diertje anders komt iedereen er op af. Dat beloven ze.
Maar wat eet een waterpaard?  Kunnen ze hun vondst wel geheim houden? Kunnen ze het diertje sowieso wel houden? Maar vooral... Hoe groot wordt een waterpaard? Het beestje groeit en groeit en groeit en daar moeten een oplossing voor gevonden worden. Het bad wordt te klein...


Wat volgt is een bijzonder verhaal over het vriendelijke waterpaard die af en toe niets snapt van die mensen die hem verzorgen. Het is een verhaal met een beetje spanning, met een beetje humor en veel fantasie.  Kortom, het is echt genieten!


ISBN 978 90 480 0078 4 Hardcover 94 pagina's | Moon | film editie | februari 2008
Vertaald door Carolien Metaal Leeftijd 7-9 jaar
Verfilmd als The Waterhorse

© Dettie, 27 december 2010

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

 

altHet waterpaard


Dick King-Smith


Kirstie vindt een vreemd ding als ze met haar moeder, opa en broertje de dag na een vreselijke storm naar het strand gaan. Jutten, dat is het leukste wat er is! Het is altijd een verrassing wat ze zullen vinden.
Dat vreemde ding dat Kirstie nu heeft gevonden lijkt op een haaienei, maar het is wel erg groot. Ze mag het niet meenemen van mama, maar doet het toch. En haar ongehoorzaamheid heeft grote gevolgen. Letterlijk, want dat ei blijkt uit te groeien tot een groot dier. Een waterpaard is het, zegt opa. Hij kent die wel, die dieren, er zat er ooit een in Loch Morar.
Al wil mama het eigenlijk niet, ze strijkt over haar hart en helpt. Ze geven het beestje te eten, sardines uit blik, of later zelf gevangen vissen, en het groeit. En groeit..tot het te groot is geworden voor de vijver. Er zal een oplossing moeten worden gevonden.


Het verhaal speelt zich af in Schotland, in 1930. Kirstie is een eigenzinnig meisje met een hart van goud. Haar broertje Angus lijkt me wat je een echte jongen noemt: beweeglijk en duidelijk aanwezig. Hij schreeuwt alles wat gezegd moet worden.  De opa, in het boek Grompa genoemd, is de mopperpot, die overal commentaar op heeft maar intussen een goeierd, lief voor zijn kleinkinderen. De moeder is zorgzaam en doet haar best haar kinderen op te voeden. En vader is afwezig, totdat er een sterke man nodig is.
Een heerlijk verhaal dus voor kinderen. (Hoewel? In deze tijd?)
Het enige aspect dat niet helemaal voldoet aan het idee van een standaard kinderverhaal is dat ook het dier een stem krijgt. Crusoë mag een eigen mening geven. Het geeft het boek net dat beetje dat het anders maakt. Een sprookjesachtig verhaal.


‘Het kwam niet in Crusoës’ hoofd op om te bijten in de vinger die naar hem uitgestoken werd. Het gigantische wezen waar die vinger aan vast zat was volgens hem gewoon iets wat hem eten gaf en dus een goede vriend was, net als die anderen.’


ISBN 978 90 480 0078 4 Hardcover 94 pagina's | Moon | film editie | februari 2008
Vertaald door Carolien Metaal Leeftijd 7-9 jaar
Verfilmd als The Waterhorse

© Marjo, 17 januari 2010

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER