Yelena Schmitz

Hotel Kosmos
Yelena Schmitz

Net als vorig jaar logeert Maia met haar ouders in een huisje op vakantiepark Hotel Kosmos.
Helaas is veel buiten gebruik, zoals bijv. de wasserette en het 'privéstrand' blijkt er ook niet te zijn. Het huisje zelf toont een grote lekkageplek.
Kortom, alles op het vakantiepark is in verval of kapot.

Maar niet alleen het park is in slechte staat, ook het huwelijk van haar ouders heeft zijn beste tijd gehad, maar dat verdringt Maia liever.
De hele omgeving is overigens niet echt vrolijk. Maia vindt konijntjes die ziek zijn en een meeuw waarvan één vleugel niet goed werkt. Hij is net als Maia en haar ouders nagenoeg vleugellam.

Gelukkig is de lieve parkwachter Hugo er, die Maia helpt met de konijntjes verzorgen en ook receptioniste Eva M. Everman probeert steeds toch overal het beste van te maken.
Maar het allerleukste is 'De familie Dalton'. Een groot gezin dat naast Maia en haar ouders zijn intrek in een groter huisje neemt.
Het gezin heeft alles wat er bij Maia thuis niet is. Het is gezellig en vrolijk en de ouders praten en lachen met elkaar. Bovendien is er een heel leuke jongen in dat gezin, Troy.
Maia wordt verliefd op hem, en hij vindt haar ook wel erg leuk...

Maia heeft veel plezier met en bij de familie Dalton en Troy, ook Hugo zorgt voor de nodige fijne momenten.
Maar ondertussen blijft de sfeer in het huisje ijzig. De ouders praten nauwelijks, papa slaapt voornamelijk.

Ik weet dat hij zo lang mogelijk wil slapen.
In je slaap ben je weg van alles wat in je woont.

Het boek heeft veel van dit soort opmerkingen, zij maken het verhaal zo mooi.

"Ga je mee van de glijbaan?"
"Straks,' zegt hij (vader)
Ik kan in zijn stem horen dat straks straks zal blijven. Straks wordt bijna nooit nu.

Papa is aan het winnen. Hij geeft een kus op mama's wang, maar ze kijkt weg.
'Ik ga terug naar het huisje', zegt ze direct na de laatste baan - van de minigolfbaan -

"Mijn ouders kussen elkaar alleen maar als iemand een foto neemt."

Als mijn ouders met elkaar praten, klinkt het alsof ze telefoneren. Er zit vertraging op.

"Sorry meisje" zegt mama als ze over papa praat.

Omdat de schrijfster regelmatig alles in dit soort kleine zinnetjes weergeeft voel je de situatie haarfijn aan maar krijgt de moeilijke sfeer niet de overhand.
Uiteindelijk komt het hoge woord eruit, papa en mama gaan scheiden... Natuurlijk had Maia dat al aangevoeld, toch is er schrik en die schrik en het verdriet worden eveneens prachtig door Yelena Schmitz weergegeven.

Het is jammer dat dit onderwerp in een kinderboek steeds normaler wordt, maar als je er toch over moet lezen dan is dit boek wel een van de betere boeken.
Geen extreem drama, geen vals sentiment maar wel inlevend en gevoelvol.

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

jeugd 6-9 jaar

Yelena Schmitz