Homme en het noodgeval

Homme en het noodgeval
Annejan Mieras

Een noodgeval kan van alles zijn maar voor Homme is - in het begin van het boek - zijn klasgenootje Pien het noodgeval. Deze Pien komt namelijk tot zijn ellende een tijdje in hun huis wonen en zij krijgt ook nog eens zijn kamer! Homme moet maar even bij zijn broer Tim op de kamer slapen. Volgens zijn moeder gaat het bij Pien thuis niet goed. Haar moeder moet naar een rusthuis, ze is heel moe. Het zou wat, die rare moeder is gewoon lui, denkt Homme.

Homme baalt heel erg, uitgerekend Pien met die rare vlechten en die enorme handen en voeten! Pien die altijd stuntelt op school en bovendien ook stinkt! komt bij hun in huis. En zij gaat ook nog eens in zijn kamer en in zijn bed slapen! Moes wil geen tegenspraak horen, bovendien staat alles al vast. Pien komt de volgende dag al.

Gelukkig voor Homme heeft hij zijn werkplaats in de schuur waar hij zijn ijzerdieren maakt, veel onderdelen daarvoor haalt hij bij Kees de fietsenmaker want tot zijn geluk mag hij van Kees altijd de oude handremmen, spaken en dergelijke meenemen. Homme is graag bij Kees. En het is deze zelfde Kees die Homme aanhoort in zijn klaagzang over Pien. Kijk het eerst maar eens even aan, adviseert Kees. En dat doet Homme, hij spreekt zijn bevindingen zelfs in op een bandje zodat Kees mee kan leven.

Van Pien komen we aanvankelijk niet veel te weten. Aan het eind van elk hoofdstuk lezen we een aantal - veel doorgehaalde - vrij onbegrijpelijk, korte, zinnetjes van haar hand. Deze schrijft zij elke avond in een schrift. Stellen die zinnetjes haar gevoelens of indrukken voor? Soms denk je van wel, maar niet altijd. Waarom doet ze dat? Wat hebben ze te betekenen?

Pien krijgt extra aandacht van Moes, Hommes moeder, en ook wordt ze een beetje voorgetrokken, wat Homme heel oneerlijk vindt. En Pien stelt zich soms ook wel een beetje aan, ze is soms net een verwende prinses vindt Homme. Tot zijn verbazing zegt ze dat ze dat ook is, en wel een Poolse prinses. Volgens Kees - waar Homme elke keer verslag doet over de perikelen thuis - kan dat niet, want in Polen is geen vorstenhuis. Soms liegt Pien dus gewoon een beetje en daar confronteert Homme Pien en zijn vader en moeder gelijk maar mee natuurlijk. Ze moeten wel blijven zien wie Pien écht is!

Maar hoe afschuwelijk Homme het aanvankelijk ook vindt, er verandert in de loop van de weken toch iets tussen die twee. Helemaal als er een ander noodgeval zich aandient en Homme en Pien wel met elkaar om móeten gaan. Beiden leren ze uiteindelijk elkaar van een andere kant kennen en zien ze in dat niet alles is wat het lijkt. Ondertussen lezen we ook hoe het Piens moeder vergaat en komen we het schrijnende verhaal achter de zinnetjes van Pien te weten.

Op zich is het een mooi, ontroerend verhaal dat ik met veel plezier gelezen heb, maar toch denk ik dat kinderen van rond de 10 jaar niet alles zullen begrijpen. Persoonlijk denk ik namelijk dat Annejan Mieras teveel thema's in het boek wilde stoppen. Het verhaal rond Pien en haar moeder is in feite al genoeg. De krabbeltjes aan het eind van elk hoofdstuk maakte het geheel wel aparter en spannender maar de uitleg daarover is denkelijk te ingewikkeld.

Toch is het boek wel een aanrader. Het heeft een mooie, prettige en gezellige huiselijke sfeer maar gaat de realiteit van een soms harde kinderwereld niet uit de weg. Dit alles heeft Annejan Mieras goed weten te verwoorden.

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

jeugd 10-12 jaar