Het meisje en de soldaat
Aline Sax

Voor me ligt een heel mooi vormgegeven boekje, klein en dun. Een mooie omslag waarop een bankje getekend staat. Er zit niemand op. Een deel van de omslag is wit, en ik interpreteer dat als een verwijzing naar een van de hoofdpersonen in het verhaal: een jong blind meisje, dochter van een herbergierster. De eerste wereldoorlog woedt, de herberg staat niet ver van het front. Niet dat ze een idee heeft van dat front, zoals ze evenmin weet waar haar vader, die ten strijde is getrokken, precies is. Haar wereld is beperkt tot het bankje. Ze weet precies hoeveel passen ze moet zetten om er te komen en ze weet dat haar moeder haar door het raam in de gaten houdt.
Op een dag ruikt ze een vreemde geur: er zit iemand op het bankje.

‘Een soldaat. Hij ruikt naar zweet en modder en bloed. Zoals alle soldaten. Maar daaronder, heel diep, noch amper merkbaar, ruikt ze een andere geur. Een geur die ze niet kent. Ze snuift diep. Een warme geur van gebrande noten. Maar noten die ze nog nooit geroken heeft.
Hij zegt niets. En zij zegt ook niets. Ze draait haar hoofd naar de zon en voelt dat de soldaat naast zich hetzelfde doet.’

Even later volgt het verhaal van de soldaat, op zwartgekleurde pagina’s vertelt hij het zijne, steeds om en om met het meisje.

‘De soldaat kijkt haar aan. Over haar ogen ligt een melkwit waas. De soldaat vraagt zich af of hij soms iets moet zeggen. Weet ze dat hij hier zit? Maar hij zegt niets. Hij leunt achterover en sluit zijn ogen. Hij probeert, net als zij, de zon te voelen en de geluiden van de omgeving te proeven.’

De volgende dag, als ze er weer allebei zitten begint het meisje te praten. Langzaam ontwikkelt zich een vriendschap. Hij vertelt over het warme Afrika, over zijn vrouw en kind die hij achtergelaten heeft. Zij vertelt over haar vader. Soms moet de soldaat naar het front, maar het meisje weet dat hij terug zal komen. Na elke zes dagen krijgen de soldaten drie dagen rust, en de soldaat komt trouw.
Tot hij op een dag niet verschijnt. Het meisje heeft net die dag, omdat ze hem verwachtte, een brood voor hem gebakken. Wat nu? Ze besluit hem te gaan zoeken.
Een grimmig sprookje lijkt het wel, deze vriendschap van een blind meisje en een zwarte soldaat tegen de achtergrond van een gruweloorlog. Ann de Bode maakte er illustraties bij, waarbij ze een voorbeeld nam aan foto’s die er uit die tijd zijn, beelden dus van de oorlog.
Zoals ik al zei: een mooi boekje met een mooi verhaaltje, een kleinood om te koesteren.

ISBN 9789058388421  | hardcover |96 pagina's | Eenhoorn| april 2013
Illustraties van Ann de Bode Leeftijd vanaf 10 jaar.

© Marjo, 13 mei  2013

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER