Een vriend zonder tanden

alt Een vriend zonder tanden
Angelique van Dam

Caro, ik-verteller, vindt het helemaal niet erg om naar school te gaan. Juf Do is heel lief. Maar als de juf pauze heeft, komt er een andere juf, en die juf Sonja is verschrikkelijk. De regels die zij heeft, daar kan Caro niet mee overweg: dat je niet mag smakken of slurpen, nou ja, dat snapt ze nog, maar waarom is het zo erg dat zij de korstjes van haar brood niet opeet? Als juf Sonja de broodtrommels gaat controleren, weet Caro: het is tijd om maatregelen te nemen.

De brief voor haar moeder geeft ze alvast niet af! Papa en mama hebben toch nergens tijd voor, die luisteren niet eens als je haar probleem voorlegt. Het idee komt als buurvrouw Chantal met wie ze het heel goed kan vinden vergeten is de boodschappen thuis neer te zetten. Caro biedt aan ze te komen halen, want er zit ook melk bij, voor het kleine poesje. Zo komt Caro terecht in het verzorgingshuis De Zonnewende, waar Chantal werkt.

‘In het midden van de ruimte, recht voor me, hangt een enorme rode lamp, boven een grote tafel. Ik huppel naar de zes dames toe die eraan zitten. En wurm mezelf tussen twee lege stoelen. ‘Hallo, mevrouwen. ‘Weet u misschien waar Chantal is?’
Dan pas zie ik dat ze allemaal supergeconcentreerd bezig zijn. ‘Wat doen jullie?’ fluister ik.
Allemaal hebben ze een lapje gaasachtige stof in hun hand. En in de andere hand een naald met een draadje. De tafel en de vloer liggen bezaaid met gekleurde draadjes.’

Het zijn niet deze mevrouwen die haar helpen, maar een meneer op een scootmobiel, die haar een lift geeft naar de keuken, waar ze Chantal vertelt over haar probleem. Die vindt het een prima idee als ze komt overblijven in huis Zonnewende.
Zo komt het dat alle bewoners haar al snel heel graag zien komen, ze brengt leven in de brouwerij. Haar grote vriend wordt die meneer die alleen aan een tafeltje zit: meneer Hans. Maar tot Caro’s grote schrik verschijnt ineens juf Sonja! Wat doet die in huize Zonnewende?

Een boek vol humor, en helaas niet helemaal realistisch, maar als dit zo zou kunnen: het zou fantastisch zijn! Dat denkt Angelique van Dam ook: ‘Ik denk juist dat senioren dat contact nodig hebben. Een leuke dag kan ook op een andere manier, bijvoorbeeld door een praatje met kinderen maken, een tekening krijgen of samen een spelletje doen.'

Met haar derde boek begint Angelique van Dam al aardig naam te maken. Na haar twee eerdere leuke verhalen (‘Joehoe! Ik wil een koe’ en ‘Iedereen een ster (behalve ik)’) kijken kinderen vast al uit naar een volgend verhaal. Haar thema’s zijn herkenbaar, net als haar hoofdpersonen. Doordat humor de serieuzere ondertoon verbergt, is het een heel leuk verhaal!

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

jeugd 6-9 jaar