Bellen blazen in Burundi

Als Marit Törnqvist op uitnodiging van Artsen zonder Grenzen naar Burundi afreist heeft ze eigenlijk geen idee wat haar te wachten staat. Een beetje zoals wij hier na een uitgebreid diner op onze luie stoel, met de afstandsbediening en een kop koffie naast je op een tafeltje in de krant lezen over al die ellende daar in Afrika: je leest het wel, maar je voelt het niet, dus het dringt niet door.
Bij Marit Törnqvist zal het allemaal wel doordringen, en het knappe is dat ze er zo over kan schrijven dat je het als lezer zelfs in diezelfde luie stoel ineens wel beseft: daarginds is het leven zo onvoorstelbaar anders dan hier. Daarginds kunnen mensen zich niets voorstellen bij die luie stoel. Daarginds gaat het niet om luxe, maar om overleven...
Ik vind dat ze erg indringend schrijft. Waarschijnlijk ligt dat aan het feit dat ze eigenlijk als het ware vanuit die luie stoel schrijft. Ook zij had geen idee, en doordat ze dat in haar verhaal door laat schemeren, is het een heel ander verhaal dan wanneer een journalist een verslag schrijft.
Als ze moedeloos wordt, als ze denkt dat het eigenlijk allemaal zo weinig zin heeft, vertelt een arts van Artsen zonder Grenzen dit verhaal:

"Ik liep met mijn dochtertje langs het strand, het stormde en we keken naar de golven. Opeens kwam er een golf, groter dan alle anderen, die duizenden visjes op het strand wierp.
Mijn dochtertje bukte zich en begon een voor een de visjes terug te gooien in de zee.
Ik zei dat er mee op moest houden. Dat het zinloos was. "Zie je dan niet dat het er duizenden zijn? Je kan ze nooit allemaal redden. We kunne beter doorgaan. Het is al laat."
Maar ze leek niet te luisteren. Toen ik aan haar capuchon trok, keek ze boos op.
Ze hield een visje in haar kleine handen en ze had tranen in haar ogen.
"Maar voor dit kleine visje is het wel het verschil tussen in leven blijven en doodgaan!" zei ze kwaad en gooide het met een boog de zee in."

Ik bedacht me toen ik het boek uit had dat ik nauwelijks naar de tekeningen had gekeken, terwijl Marit Törnqvist toch vooral tekenaar is. Dus nog een keer bladeren. Ik vind de tekeningen mooi, maar niet meer dan dat. Ze vertellen niet zo indringend als de woorden. Eigenlijk zijn ze 'slechts' een aanvulling op de tekst.
Wat me wel opvalt: het boek is erg mooi vormgegeven, gedrukt op stevig glad papier. Ik vind dat wel een contrast met de inhoud en ik vraag me af of het een achterliggende gedachte heeft.

ISBN 9789021433660, hardcover, 79 pagina's, uitgeverij Querido

© Marjo, september 2008