Confettiregen
Splinter Chabot

Ach wat een mooi boek. Zo ontwapenend, zo eerlijk, zo kwetsbaar en zo sterk.

Wobie (Splinter Chabot), de verteller, groeit op in een heel warm en liefdevol gezin. Moeder is arts, vader (Bart Chabot) is schrijver. Samen met zijn twee broers heeft hij een onbezorgde jeugd waarin hij mag zijn wie hij is. Wobie houdt namelijk van roze, en verkleed zich af en toe lekker in een van mama's jurken. Maar de eerste barst komt als hij met grote oorbellen in naar school gaat. Tot zijn bevreemding merkt hij dat een jongen dàt toch niet hoort te doen.

Zo langzamerhand merkt Wobie dat hij anders is dan andere jongens. Aanvankelijk constateert hij dat alleen, maar echt erg is het niet. Maar het zijn van die kleine dingetjes die samen toch uiteindelijk zorgen voor een bal die steeds groter wordt. Er rijst in hem een vermoeden dat hij niet wil accepteren en wie zegt dat zijn vermoeden juist is?

Toch wordt hij onweerstaanbaar tot bepaalde zaken aangetrokken, zoals foto's van mannen op internet. Hij wil het niet erkennen maar het doet iets met hem, maar wat? Hij weet wat er met hem aan de hand is maar ook weer niet. Het kan een fase zijn, het gebeurt wel vaker volgens de verhalen. Het komt er op neer dat hij diep in zijn hart wèl weet wat dat akelige gevoel is maar hij is er nog niet aan toe, hij kan het nog niet aan. Het lichte gevoel van vroeger gaat over in een grijs, af en toe donkergrijs tegen zwart aan. De innerlijke worsteling is groot. Hij wil het niet, hij wil normaal zijn, hij weet wat hem te wachten staat. Pesterij, scheldwoorden, geen acceptatie van hem als mens.

Gelukkig heeft hij een enorm arsenaal aan vriendinnen die enorm met hem meeleven. Helemaal als hij op school zijn oog laat vallen op Daniël die hem als gewoon mens behandelt. Hij kent dat niet, gewoon vrienden met een jongen zijn, maar is dat zo? Voelt hij inderdaad alleen maar vriendschap? Opnieuw slaan allerlei gevoelens van onzekerheid toe.

Naast de worsteling met zijn wisselende gevoelens gaat ook het gewone schoolleven door wat ook de nodige problemen én de nodige lol oplevert.

Wobie (een verbastering van zijn held Bowie) vertelt over zijn ouders, die hem allerlei handreikingen doen om zich uit te spreken, maar in zijn lijf zit het op slot. Hij kan het niet zeggen, want dan is het definitief. Je denkt af en toe, jongen vertel het nou, het zal je zo goed doen, jouw ouders zijn zo vrijgevochten, vertel het nou! Maar het kan pas als hij er écht aan toe is.

Wobie ontdekt de drank, dat geeft wat rust, de verkramping is dan minder. Maar toch de uiteindelijke verwarring, de onrust, de onzekerheid, de angst, alles wordt steeds groter, het is nagenoeg ondraaglijk.
Maar ook nu staan zijn vriendinnen hem bij, ze zijn er altijd voor hem, zelfs in zijn zwartste dagen.
Gelukkig komt de grote ommekeer, en samen met Wobie slaak je een diepe zucht van opluchting. Je bent blij voor Wobie, eindelijk is er rust, eindelijk, eindelijk, eindelijk.

Het is, zoals gemeld, een prachtig coming of age verhaal gebaseerd op het leven van Splinter Chabot zelf. Het boek zal voor elk mens dat worstelt met gelijke gevoelens als Splinter een enorme hulp zijn. Het is namelijk een heel eerlijk verhaal met alle ups en downs en dàt maakt het, naast de prettige schrijfstijl - met veel metaforen - ook zo mooi en bijzonder.
Een fantastisch koesterboek.

Zie ook de uitzending van DWDD met Splinter Chabot over dit boek

ISBN 9789000370634 | Hardcover | 342 pagina's | NUR 320 | Spectrum Non-Fictie | maart 2020

© Dettie, 13 juli 2021

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER