Mijn verhaal
Becoming
Michelle Obama

‘Ik ben pas net gaan verwerken wat er de afgelopen jaren eigenlijk is gebeurd’ 

schrijft de voormalige presidentsvrouw in haar voorwoord van maart 2017.

Het boek bestaat uit drie delen:
-       Hoe ik Michelle werd
-       Hoe ik Obama werd
-       Hoe ik meer werd

Ook is er een flink aantal foto’s opgenomen van uiteenlopende momenten uit het leven van Michelle en Barack Obama. 

Michelle begint met een nauwkeurige beschrijving van haar jeugd en weet zich veel te herinneren van het huis en de mensen uit die tijd. Toen ze vier jaar was, wilde ze graag piano spelen: ‘Ik kreeg er een soort bruisende energie van’, pag. 25. ‘Onze buurt bestond voornamelijk uit de middenklasse en was raciaal gemengd’, pag. 35. Later veranderde dit en ging de bevolking alleen maar uit zwarte mensen bestaan.

Over zichzelf als opgroeiend kind schrijft Michelle: ‘Geleidelijk aan werd ik extraverter en socialer, bereidwillig om mezelf open te stellen voor de chaos die de buitenwereld was’, pag. 50. Ze is nog op zoek naar zichzelf en zich scherp bewust van de ontwikkeling die ze doormaakt: ‘Als ik nu terugkijk op het ongemakkelijke gevoel van dat moment, dan herken ik het universele probleem van het in overeenstemming met elkaar brengen van wie je bent met waar je vandaan komt en waar je naartoe wilt’, pag. 57.
School en puberteit komen ter sprake, ze gaat naar de highschool in Chicago en wordt vriendin met de dochter van ds. Jess Jackson. Daarna wordt ze aangenomen op de Princeton universiteit, studeert rechten en wordt journalist.
Ze concludeert: ‘Ik heb in mijn leven het geluk gehad om uiteenlopende buitengewone en talentvolle mensen te ontmoeten – wereldleiders, uitvinders, musici, astronauten, atleten, professoren, ondernemers, beeldend kunstenaars en schrijvers, baanbrekende artsen en onderzoekers’, pag. 85.

Barack ontmoet ze tijdens zomerwerk, ze wordt zijn mentor en zijn talent valt hier direct op. Ze trekken samen op en het eerste deel eindigt prachtig met de woorden: ‘ ’Mag ik je kussen?’ vroeg hij. Toen besloot ik ervoor te gaan en was alles duidelijk’, pag. 128.

Het tweede deel begint met een mooie typering van haar man. Barack heeft een enorme band met boeken en leest ontzettend veel. Een citaat dat hij in een gesprek gebruikt, maakt indruk op Michelle: ‘Leggen we ons neer bij de wereld zoals die is, of werken we toe naar een wereld zoals die zou moeten zijn?’, pag. 139. Ze is onder de indruk van zijn charisma en welbespraaktheid. De relatie verandert Michelle waardoor ze nadenkt over de invulling van haar leven en tot de ontdekking komt: ‘Eigenlijk wilde ik leven. Ik wilde me compleet voelen. Ik maakte een lijstje van de dingen die me interesseerden’, pag. 156 – 157.

Geleidelijk wordt de invloed van Barack op haar leven steeds duidelijker en dat heeft alles met zijn politieke ambities te maken. Barack wil de politiek in. Aanvankelijk ziet zij daar niets in maar dan geeft ze haar weerstand op en besluit om hem te steunen wanneer hij zich kandidaat stelt voor de senaat in Ilinois. ‘De nieuwe rekensom binnen ons gezin zag er nu als volgt uit: we hadden twee kinderen, drie banen, twee auto’s, een flat en wat voelde als geen vrije tijd. Ik had de baan in het ziekenhuis aanvaard en Barack bleef senator en college geven’, pag. 233.

Eerlijk is ze over de spanning die er in hun relatie ontstaat waardoor ze zich eenzaam voelt en relatietherapie nodig heeft waarin ze leert accepteren dat ‘afwezig zijn een deel van zijn baan was’, pag. 242.

De eerste grote speech van Barack wordt goed ontvangen en een commentator zegt: ‘Ik heb zojuist de eerste zwarte president gezien’, pag. 247. Daarna raakt zijn carrière in een stroomversnelling en komt de kandidatuur voor president steeds meer in zicht. Het beklemt haar maar bij het begin van de campagne wordt haar duidelijk: ‘Die ochtend daagde het me dat we het moment hadden bereikt waarop we niet meer terug konden’, pag. 263. Een diep gevoel van verantwoordelijkheid maakt zich van haar meester. Ze voelt de druk van de campagne en ontdekt: ‘Er was iets aan het veranderen, maar het ging zo geleidelijk dat het moeilijk waar te nemen was’, pag. 275.

Wanneer hij de voorverkiezingen in Iowa wint en tijdens een campagne-bijeenkomst waarbij ze veel mensen ontmoet die hen steunen in de kandidatuur, beseft ze: ‘Voor mij was 4 juli 2008 de belangrijkste drempel die we zijn overgegaan: tien jaar geleden waren Barack en ik verschenen op de kraamafdeling in de overtuiging dat we al veel wisten van de wereld, terwijl we er in werkelijkheid niets van wisten’, pag. 289.

Terwijl Barack groeit in zijn toespraken ervaart Michelle ook steeds meer de schaduwkanten: de eenzijdige aandacht van de media waarin woorden in een ander daglicht komen te staan en de persoonlijk getinte kritiek die zij als pijnlijk beleeft. Haar beschrijving van de overwinning in de landelijke verkiezingen is prachtig en daarmee besluit dit tweede deel.

Het leven in het Witte Huis heeft een enorme impact en de lezer krijgt een mooi inkijkje van het dagelijks leven, wonen en werken. De presidentiële autocolonne maakt indruk en de beveiliging is altijd en overal aanwezig. Boeiend is haar beschrijving van de voorbereidingen op de inauguratie waar Barack zegt: ‘Op deze dag zijn we bij elkaar gekomen omdat we hoop hebben verkozen boven angst, eensgezindheid in doel boven conflict en onenigheid’, pag. 338.

Michelle geeft mooie details van wat er allemaal plaatsvindt en het brengt de lezer op ongekende wijze dicht bij het leven en werken van de president van de VS. Eerst overweldigt het haar en voelt ze zich verloren maar dat verandert na verloop van tijd: ‘Ik begon te beseffen dat alle dingen die ik vreemd vond in mijn nieuwe bestaan – het vreemde van bekend zijn, de vaagheid van mijn taakomschrijving – ingezet konden worden ten dienste van reële doelen’, pag. 382.

De werkbezoeken zijn interessant om te lezen en een detail als de 15.000 brieven en emails die de president dagelijks ontvangt, maakt indruk.

Tegen het einde van het boek komt Baracks opvolger even in beeld: ‘In de loop van de winter van 2011 hoorden we dat de presentator van een realityshow en New Yorkse projectontwikkelaar Donald Trump suggereerde dat hij zich misschien kandidaat zou gaan stellen voor de Republikeinse nominatie voor de presidentsverkiezingen van 2012, het jaar waarin Barack herkiesbaar zou zijn. Het leek er echter nog het meest op dat hij uitsluitend kabaal maakte en in kabel-tv-programma’s verscheen om jammerende, onjuiste kritiek te leveren op Baracks beslissingen op het gebied van het buitenlandbeleid en zich openlijk afvroeg of hij wel Amerikaans staatsburger was’, pag. 396 – 397.

Wat haar eigen leven betreft, is er een belangrijk inzicht waarin de titels van de drie delen duidelijk worden: ‘De belangrijkste stukjes van mijn levensverhaal, zo begon ik te beseffen, lagen niet zozeer in de direct zichtbare waarde van wat ik heb bereikt, maar meer in het fundament eronder: al die momenten waarop ik in de loop der jaren steun heb ontvangen en hulp bij het opbouwen van mijn zelfvertrouwen’, pag. 400.

Ze wordt geraakt door de vele aanslagen die er plaats vinden en voelt de machteloosheid om dit te keren in een land waarin de wapenlobby sterk is. Michelle trekt zelf het land, ontmoet veel mensen en streeft er altijd naar de ‘gewone’ mensen te spreken. Haar boodschap is dan altijd: ‘Jij hoort erbij. Jij doet ertoe. Ik waardeer je’, pag. 433.

De verkiezing van Trump wordt niet verwacht en Michelle verdringt dit: ‘Ik wilde er, zo lang als ik kon, niets van weten’, pag. 462.

De titel van het boek wordt aan het einde van het boek belicht: ‘Voor mij is becoming, ‘worden’, niet een bepaald iets willen worden of een bepaald doel bereiken. Ik beschouw het in plaats daarvan als een voorwaartse beweging, een manier om constant naar een beter zelf te streven’, pag. 471.

Een prachtig en boeiend boek!

ISBN 978 90 488 4076 2 | Paperback | 479 pagina’s | Hollands Diep | november 2018

© Evert van der Veen, 10 december 2018

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER