Recensies 10-12 jaar

Robrecht en de erfenis uit Mercia
Arie de Vreugd

Het is 1065 als we in het verhaal van de dertienjarige Robrecht stappen. Robrecht woont aan de kust van Vlaanderen en trekt als schapenhouder veel met zijn vader op. Tijdens het werk kan vader de prachtigste verhalen uit de geschiedenis vertellen. Op een dag vertelt vader een heel spannend verhaal over een kromgebogen gouden strip die door een monnik gevonden wordt:

Duidelijk is te zien dat het ooit langwerpig en recht is geweest. het lijkt ook wel of het oorspronkelijk aan iets anders heeft vastgezeten. De ene kant van de strip is kunstig versierd met een soort houder, waar een kostbare steen in moet hebben gezeten. Aan de andere kant is een dierenkop ingekrast. De monnik ziet ook direct dat er met een scherp voorwerp letters in de strip zijn gekrast.

Robrecht kan niet vermoeden dat dit verhaal heel belangrijk gaat worden in zijn leven en ervoor zorgt dat zijn vader ontvoerd gaat worden:

Dan ziet hij hoe vader, die net na hem binnenstapt, door twee kerels tegelijk wordt overmeesterd. Ook hij is volkomen verrast, maar weet zich toch nog te verweren. Hij haalt uit met zijn gespierde vuist en ziet kans om een van de invallers een dreun te verkopen. Het is een ongure kerel, met een ongeschoren gezicht en een forse haakneus. Dit fraaie lichaamsdeel krijgt het zwaar te verduren als het vrij onzacht in aanraking komt met de stevige vuist van vader.
‘Au!’ De vent slaakt een woeste kreet en grijpt met beide handen naar het gezicht. Hij wil zijn zwaard pakken om zijn woede te koelen, maar de aanvoerder van de troep is hem voor. een kort bevel klinkt: ‘Stop! Geen beweging meer!’
De aanvoerder staat als uit marmer gehouwen midden in het kleine, schemerige vertrek. Hij richt zijn priemende ogen strak op vader. Zijn zwaard is gericht op Robrecht.
Vader moet zijn verzet opgeven. De overmacht is te groot.

Het leven van Robrecht neemt door dit alles een andere wending. Er gebeuren allerlei spannende dingen en hij raakt een jaar later zelfs betrokken bij de Slag bij Hastings.

Arie de Vreugd neemt de jeugdige lezers met dit debuut mee naar tijd dat hertog Willem van Normandië Engeland verovert en daarmee de koning van Engeland wordt. Het is duidelijk dat De Vreugd het heerlijk vindt om verhalen te vertellen en dat hij dit aan echte gebeurtenissen uit de geschiedenis wil koppelen. Met veel beschrijvingen en details weet hij een helder beeld van elke situatie te schetsen, zodat je het boek echt uit wil lezen. Als lezer moet je wel scherp blijven, want er komen veel namen in voor. Het is daarom heel fijn dat er aan het einde van het boek een woordenlijst is opgenomen. Zo snap je wat alle functies die de mensen in het boek hebben, inhouden.
Kortom, een goed geschreven verhaal waar je ook nog veel van leert. Lezen, dus!

ISBN 978 90 331 3349 7 | Hardcover | 215 pagina’s | Uitgeverij Den Hertog | september 2025
Leeftijd vanaf 11 jaar

© Els ten Voorde, 2 oktober 2025

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

De poppen van Spelhorst
Een verhaal uit Norendië
Kate DiCamillo

Er was eens...
Zoveel sprookjes beginnen met deze drie woorden. In dit geval waren er eens... een koning, een wolf, een meisje, een jongen, een uil, een koning en een wolf met scherpe tanden. En het zijn allemaal poppen die wachten op het begin van het verhaal. 
Dat verhaal is ingedeeld in drie bedrijven, dus bijna als een toneelstuk en misschien is dat het ook wel, we gaan het zien.

In het eerste bedrijf maken we kennis met kapitein Spelhorst. Na al zijn avonturen op zee was hij eenzaam achtergebleven die in een kleine kamer woonde boven een kleermakerij. Op goede dagen wandelde hij door de stad en tijdens een van die wandelingen zag hij de handpoppen in de etalage. Eén van de poppen trok hem in het bijzonder aan. Dat was de meisjespop met het hartvormige gezicht en de violetkleurige ogen. De pop deed hem denken aan zijn grote liefde. Hij móest deze pop hebben. 
Dus stapte hij de winkel binnen, het bleek dat hij alle poppen moest kopen en dat deed hij dan maar. Hij noemde de meisjespop Annalise. Diezelfde avond schreef hij een lange brief...

In het tweede bedrijf is alles anders. De poppen zijn niet meer bij de oude kapitein, maar raken door allerlei omstandigheden elkaar kwijt en beleven de meest bijzondere avonturen. Maar ze missen elkaar ook vreselijk. De karakters van de poppen komen in dit bedrijf goed naar voren. 

In het derde bedrijf zijn ze gelukkig weer bij elkaar en eindelijk belanden ze in het verhaal, zoals al eerder aangekondigd was. In dit verhaal komen hun dromen uit, maar ook weer niet. Kortom, alles is anders dan verwacht maar wél helemaal goed.

Zoals Kate DiCamillo toevertrouwd is, is het een dromerig verhaal. Daarbij staan veel prachtige afbeeldingen van Julie Morstad die het bijna mysterieuze avontuur benadrukken. Een verhaal om meerdere keren (voor) te lezen want er zitten meerdere lagen in.
Eigenlijk moet je het boek gewoon lezen om de volheid van het verhaal te proeven en te beleven. Prachtig.

ISBN 9789020900644 | Hardcover | 160 pagina's | Lannoo | 10 februari 2025
Vertaald door Harry Pallemans | Leeftijd 10+

© Dettie, 5 oktober 2025

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Owen en de soldaat
Lisa Thompson

Owen loopt elke dag door het park naar school. Een deel van het park wordt herdenkingsplantsoen genoemd en daar is een beeld van een soldaat op een bankje te vinden. De stenen soldaat zit bij een herdenkingssteen in het park, met namen van mannen die zijn omgekomen in de oorlog. Volgens de vader van Owen stond het beeld symbool voor alle soldaten die waren gestorven.

Op een dag zat er vogelpoep op het beeld en Owen vond dat de soldaat niet met die poep op zijn hoofd kon blijven zitten, dus maakte hij het, al pratend tegen de soldaat, schoon. Vanaf die dag ging hij elke dag even bij de soldaat zitten praten. De soldaat is als het ware zijn vriend geworden. Thuis is er nauwelijks een mogelijkheid om te praten, mama ligt altijd in bed en huilt steeds maar. 

En dan hoort hij van een klasgenootje dat het plantsoen opgeknapt wordt en het beeld weg moet. Het is te oud en te afgebrokkeld. Owen vindt het verschrikkelijk, vooral omdat het beeld voor hem symbool staat voor zijn vader die uitgezonden is en die hij al meer dan twee jaar niet gezien heeft. 
Leven zonder het beeld is voor Owen een ramp. Hij móet wat doen! Er dient zich een kans aan, maar durft hij die wel te grijpen?

Het is een ontroerend verhaal over verlies en moed in verschillende opzichten. Owen probeert zich te redden in zijn kleine wereldje waar weinig veiligheid en troost te vinden is. Het beeld is zijn grote troost en lijkt elke dag andere gezichtsuitdrukkingen te hebben, afhankelijk van de gemoedstoestand van Owen zelf. Het belang van het beeld is verder universeel. 

"Een moedig verhaal over het belang van herdenken."

ISBN 9789463850391 | Paperback | 95 pagina's | Billy Bones | 2021
Vertaald door Anneke Bok en Claudia de Poorter. Uitgegeven in het kader van 75 jaar vrijheid | Leeftijd 10+

© Dettie, 17 september 2024

Lees de reacties over het forum en/of reageer, klik HIER

Schildpadmeisje
Marlies Slegers

Eigenlijk zou je alleen maar willen schrijven dat iedereen dit boek moet lezen. Het is zo'n mooi ontroerend verhaal waarin alles klopt, ondanks een sprekende schildpad, en de personages zijn gaan leven voor je. Je slaat het boek met pijn en moeite dicht omdat je de sfeer nog vast wil houden, je wil weten hoe het met iedereen verder gaat. Met andere woorden, je wilt niemand loslaten, nog niet. Het is echt enorm knap hoe Marlies Slegers zich heeft weten te verplaatsen in het Schildpadmeisje en in de personen waar ze in haar directe omgeving mee omgaat en mee moet handelen.

Elvis is het Schildpadmeisje, ze heeft het diertje gevonden in een bak dat bij het grofvuil neergezet is. Elvis scharrelt graag in het grofvuil, ze verzamelt dingen waar ze later een verhaal bij schrijft. Maar deze keer is het anders...

Ik buk om mijn buit bij elkaar te graaien wanneer ik vanuit mijn ooghoek iets zie bewegen. Ik schrik. Wat is dat? Onder een opgevouwen, door de zon verkleurd gordijn staat iets wat op een plastic bakje lijkt. Ik schuif de stof voorzichtig opzij en hap naar adem.
Onder het gordijn staat een plastic terrarium. Er liggen wat verlepte blaadjes sla op de bodem. Het bakje met water is leeg. Boven op de verpieterde groene blaadjes zit een schildpad. Hij heft zijn kopje naar me op. Hij – of zij – heeft de meest trieste ogen die ik ooit heb gezien. Alsof hij alle
hoop al heeft opgegeven dat hij nog gevonden zou worden en iemand om hem zal geven.
Dat gevoel ken ik.

De schildpad wordt meegenomen naar de oude vervallen caravan waar Elvis haar toevluchtsoord van heeft gemaakt. Daar verzamelt ze al haar vondsten want haar moeder wil al die rommel niet in huis hebben. Moeder wil sowieso niets sinds Elvis' vader vertrokken is. Hij woont nu in Parijs en laat nooit meer iets van zich horen tot groot onbegrip én verdriet van Elvis. 
Lieve buurman Joop is degene die Elvis regelmatig opvangt, een praatje met haar maakt en luistert. Maar hij is oud en niet gezond.
Met de komst van Sid, de nieuwe buurjongen, verandert er veel voor Elvis. Sid ziét haar! Hij is geïnteresseerd in haar, iets wat Elvis niet kent. 

Ondertussen leren we bij stukjes en beetjes hoe de thuissituatie bij Elvis is, die is schrijnend en triest. Het is hartverscheurend hoe trouw Elvis is aan haar moeder en hoe ze haar probeert te helpen, een bijna onmogelijke taak. Elvis wil ook niet dat haar kleine zusje meekrijgt wat er werkelijk aan de hand is. Ze heeft steun aan de schildpad die blijkt te kunnen praten, maar ook Joop en Sid staan haar op hun eigen manier bij. 
Maar gaandeweg komt bij Elvis het besef dat zij er ook nog is en ook een reden van bestaan heeft. Ze neemt daardoor, met hulp van Sid, een drastische beslissing, die ingrijpend maar ook helend is.

Het eind is zo lief én aangrijpend dat je toch even een paar traantjes wegpinkt.
Prachtig koesterboek!

ISBN 9789021053509 | Hardcover | 232 pagina's | Luitingh Sijthoff | 9 september 2025
Leeftijd 10+

© Dettie, 30 september 2025

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Een afspraak in Parijs
Deel 33 in de serie Thea Stilton
Thea Stilton


Het is al een omvangrijke serie dus je zal waarschijnlijk de muizinnen die zich de Thea Sisters noemen wel kennen: Nicky, Colette, Violet, Paulina en Pamela. Misschien weet je ook dat ze al eerder in Parijs waren, en dan snap je dat ze enthousiast in gaan op een uitnodiging van een jeugdvriendin van Colette. Deze Martine heeft een galerie geopend, in Belleville, Parijs.

Al die kunst inspireert de muizinnen om zelf ook iets te maken: ze willen oude schilderijen tot nieuwe kunst maken. En dan vinden ze op de vlooienmarkt een intrigerend schilderij.
Wie is die muizin die er op afgebeeld staat? En wie heeft haar geschilderd?
Ze vinden een aanwijzing op de lijst, hetgeen leidt tot een spannende speurtocht door Parijs.
Natuurlijk speelt ook de liefde een rol in het verhaal.

Als de Theasisters door Parijs struinen op zoek naar antwoorden, komen ze op bekende plekken, straten en parken, en bijzondere huizen.
Leuk is dat na het verhaal nog meer informatie staat over deze en andere plekken in Parijs, die de moeite van het bezoeken waard zijn: Montmartre, Belleville, enkele vlooienmarkten en nog veel meer. Met afbeeldingen en een stukje tekst.
En dan is het nog niet klaar, dan volgen tips om zelf kunstwerken te maken, recepten voor tarte tatin en een lekkere picknick. Plus nog spelletjes en puzzels.
Zoals in alle Stiltonboeken vind je ook nog een lijst met alle verschenen boeken.

Nog een extra tip: zoek eens uit of er een systeem is in de woordversieringen in het verhaal!
Want natuurlijk is het een echt Stiltonboek, waarin altijd diverse woorden in een ander lettertype en/of kleur afgedrukt staan. De woorden Thea Sisters zijn bijvoorbeeld altijd rose in eenzelfde lettertype, en dat geldt voor meer dingen: een woord als kunstenaar is in regenboogkleuren, een woord dat verband houdt met een koffer heeft ook een speciale vorm.
Het is een hele uitzoekerij maar wel leuk!
Het woordgebruik is nog best een uitdaging. Soms worden woorden uitgelegd in de marge, bijvoorbeeld ‘transcriptie’ of ‘macarons’, maar niet nader uitgelegde woorden als ‘kosmopolitisch’, of ‘smeedijzer’ zijn ook niet alledaags voor jonge lezers. Een uitdaging!
Lastiger zijn waarschijnlijk de Franse woorden. Maar ja, je bent wel in Parijs!!

De boeken van Thea Stilton worden geschreven door een heel team van medewerkers, naar een idee van Elisabetta Dami (Milaan, 1958), een Italiaanse schrijfster.

ISBN 9789463835008 | Hardcover | 224 pagina's | Uitgeverij Pelckmans | augustus 2025 | Vertaald uit het Italiaans door Sandra Verhulst | Leeftijd vanaf 10 jaar

© Marjo, 19 augustus 2025

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Acht dagen rotzomer
Janna de Lathouder


De vakantie was bijna voorbij, en Elena (ik-figuur) had zich er op verheugd met haar vriendin Jenny aan groep 8 te beginnen. Maar een kind heeft niets te vertellen: als je ouders verhuizen, moet je gewoon mee.
Haar ouders gaan in een andere stad een fietsenwinkel beginnen. Ze moeten een leeg pand nog helemaal inrichten en dat betekent dat ze druk zijn en geen tijd voor haar hebben.
Het wordt nog erger als Jenny haar belofte om contact te houden niet na komt. Ze zeurt alleen maar over de beeldjes die ze samen verzameld hebben. Of Elena ze al op een plank heeft gezet.
Niet dus. En hoezo beweert Jenny dat de beeldjes van haar zijn? Elena heeft ze betaald!
Als ze herinneringen ophaalt aan de belevenissen met Jenny, realiseert ze zich dat Jenny eigenlijk helemaal niet zo aardig was…
En de beeldjes blijven in de doos.

Toch baalt Elena. Zij moet iedere dag naar tante Nannie, die ze nauwelijks kent. Dat geldt natuurlijk andersom ook, Nannie zit ook niet te wachten op een kind. Tot hun beider verrassing klikt het best goed. Zo suf is die tante eigenlijk niet.

‘tante staat op een klein krukje. Is ze daar zelf op geklommen? De tenen van haar pantoffels steken over de rand. Normaal geen probleem, maar voor zo’n oude vrouw lijkt me dat gevaarlijk. Haar lange jurk is iets omhooggetrokken, waardoor ik haar enkels zie. Daar zit verband omheen gewikkeld. Daarboven is nog net een stukje gekreukte huid van haar benen zichtbaar. Ik volg haar kleding naar boven. Ze leunt met haar ellenbogen hoog in een opengeklapt raampje. In haar handen heeft ze een lichtgeel pijpje vast dat ze tegen haar mond houdt. Ze blaast net met kracht iets weg en tuurt over het pijpje in de verte.’

Als Elena tante betrapt met dat blaaspijpje, wil ze natuurlijk weten waarom ze dat doet.
Het heeft te maken met een beeldje: een van tantes beeldjes is in het kippenhok van de vervelende buurman terechtgekomen. Blijkbaar kan dat niet gewoon teruggevraagd worden, er is iets met Nannie en de buurman. Elena wil wel helpen om het terug te krijgen…


Naast deze avonturen is er ook een buurjongen, Ruben, die ineens in het nieuwe huis van Elena en haar ouders binnen staat. Hoe kan dat? Wat moet hij daar?

Het is al snel duidelijk dat Elena zich niet hoeft te vervelen in haar nieuwe buurt. Ze maakt zich dan ook steeds minder druk om Jenny.
Het verhuizen blijkt er voor te zorgen dat Elena zelfstandiger wordt. Ze krijgt meer zelfvertrouwen en durft zelfs haar ouders aan te spreken op hun rare gedrag.
Dat is natuurlijk het hoofdthema: de zelfontplooiing van Elena. En het gaat over vriendschap. Over niet meteen een oordeel vellen over een ander.

Het verhaal is al mooi, maar er zit ook zoveel humor in. Het hele ‘walvisreddingplan’ is al grappig, maar er is ook dit:

‘Ik kwam de buurjongen tegen.’
‘Ah.’
‘Die woont naast ons.’
Tante Nannie trekt één wenkbrauw op. ‘Bijzonder.’
Ik frunnik aan mijn shirt.
‘Ach, ik heb hetzelfde met mijn buurman. Die woont ook naast me, al twee jaar. Ook heel bijzonder.’

En mooie zinnen: ‘Ze heeft haar oudheid teruggevonden.’

Janna de Lathouder studeerde af als regisseur aan de toneelschool Maastricht. Sindsdien maakt en schrijft ze toneelstukken voor zowel jeugd als voor volwassenen. Daarnaast schrijft Janna audiotours en museumverhalen. Later kwam daar het schrijven van prentenboeken en verhalenbundels bij, waarvan wereldwijd meerdere vertalingen verschenen.

ISBN 9789047717690 | Hardcover | 237 pagina's | Uitgeverij Lemniscaat | juni 2025 | Leeftijd vanaf 10 jaar

© Marjo, 22 juli 2025

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Het laatste jaar
Matt Goodfellow

Als ik een boek heel mooi vind, vind ik het moeilijk om over te schrijven. Woorden kunnen dan nauwelijks weergeven waarom het zo mooi is, mijn mening is dan dat je zo'n boek moet voelen en het verhaal moet ondergaan. Op de recensie van dit boek heb ik dan ook lang zitten broeden. Het verhaal is namelijk zo fragiel, zo teder, maar gelijk zo krachtig en onderhuids ook wrang. Hoe geef je dat weer?

Het verhaal draait om Nate, die na de vakantie aan zijn laatste jaar op de basisschool begint. Helaas wordt zijn voormalige klas gesplitst en komt zijn beste vriend Parker Smith (PS) in de andere groep. De vriendschap is daarmee tot Nates verdriet ook gelijk over. 
Gelukkig heeft hij een geweldige nieuwe leraar, meneer Joshua, die de persoonlijk kracht en het talent van Nate ziet en onderkent. Nate kan namelijk prachtig dichten. In een paar woorden kan hij precies tot de kern van iets komen. 

Meneer Joshua laat Nate ook in een persoonlijk gesprekje weten dat hij Nate bewondert, hij zag hoe de jongen worstelde met zijn gevoelens en zijn ademtechnieken toepaste. Nate heeft namelijk soms last van woedeaanvallen, het Beest noemt hij het zelf. Nate mag altijd naar meneer Joshua komen voor hulp.

In de nieuwe klas komt Nate naast Caleb te zitten, een rustige jongen die prachtig kan tekenen. Ze vinden elkaar in hun kunst. De vriendschap is heel anders dan het met PS was, maar wel heel goed.

Thuis heeft Nate min of meer de moederrol overgenomen. Hij zorgt voor zijn kleine broertje Dylan als mama, zoals elke dag, samen met 'tante' San en een fles wijn de wereld doorneemt. Hij blijft ook wakker om te horen of zijn moeder wel veilig thuiskomt na haar bingoavond. 
Het is dus niet makkelijk allemaal voor de jongen. 

En dan wordt zijn lieve, grappige, klierige, geweldige broertje ziek, héél erg ziek.  Opnieuw staat Nates wereld op zijn kop.
Caleb blijkt gelukkig een fijne vriend en meneer Joshua staat ook voor Nate klaar. Maar of alles goed komt? Daar is Nate helemaal niet zo zeker van! Eigenlijk totaal niet zeker van.

Het is niet alleen het verhaal zelf dat je zo raakt, maar ook de manier waarop het geschreven is. Nate vertelt het namelijk zelf en gebruikt daarbij zijn eigen prachtige woorden. Hij schrijft ook in korte, maar rake zinnen. Zijn poëtische gave komt mooi naar voren. Toch zijn het geen gedichten.
Kortom, dit boek moet gewoon gelezen worden, daar zal niemand geen spijt van krijgen.

ISBN 9789062224012 | Hardcover | 287 pagina's | Uitgeverij Volt | 11 februari 2025
Leeftijd 11+

© Dettie, 17 juli 2025

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

De opdracht van Tula
Robin Raven


Curaçao, 1795.
Zoals bij ieder kind gebeurt, wordt ook bij Lucia, als ze twaalf jaar is, een inwijdingsritueel gehouden.
De Montamentu. Ook zij kreeg een (vies) drankje en beleefde een avontuur.
Als ze weer bijkomt zitten Tula en Martinus er al vol verwachting klaar voor:

‘En? Wie heb je ontmoet? Een van onze voorouders?’

Lucia vertelt hoe ze door de lucht vloog omhoog en omlaag, over land en over zee. En ja, ze heeft hem ontmoet: de geest Yoruba Orisha in de gedaante van een reusachtige pega pega-hagedis.
Hij zei dat hij hen vier keer zou ontmoeten en dat ze sterk moest zijn voor een opdracht.


Lucia woont – en werkt – op de plantage Kenepa. Ze is een slaaf, en moet de eigenaar, Shon Caspar van Uytrecht, bedienen aan tafel. Ook als hij gasten heeft. Als ze even niets te doen heeft staat ze in een hoek van de kamer en iedereen doet alsof ze er niet is.
Martinus, een even oude jongensslaaf, is haar vriend. Ze hebben geen idee of ze nog familie hebben en waar die dan is. Tula, een oudere slaaf, zorgt voor hen.


Op een plantage is er ook een bomba, eveneens slaaf, maar wel een die aan de kant van de plantage-eigenaren staat. Het is een Afrikaanse opzichter die er voor diende te zorgen dat de slaven rustig bleven en daarvoor wat privileges had.
Als Centje, de bomba, Lucia en Martinus hard aanpakt omdat hij vindt dat ze lui zijn, grijpt Tula in.
Maar dat bekoopt hij met een heftige straf: hij moet drie dagen ‘het hok’ in. Dat hutje van riet dat geen bescherming biedt tegen weersomstandigheden, is zo klein dat je er niet kan liggen of staan.
Natuurlijk krijg je geen eten of drinken en er is ook geen emmer of zoiets.


De kinderen proberen hem te helpen, en horen hem mompelen over Rigaud (een Haïtiaans vrijheidsstrijder). Als Tula hersteld is van zijn verblijf in het hok, vertelt hij over zijn plannen: de slaven op Curaçao moeten in opstand komen. Zich bevrijden van de blanke overheersing.
Lucia’s opdracht heeft te maken met deze opstand.


Raven weet in het verhaal zonder lange uitleg duidelijk te maken hoe het leven van een slaaf was.
Hij vertelt over de slavenopstand onder leiding van de verzetsstrijder Tula. Het gaat over het leed, de woede, de onverzettelijkheid en de moed van slaven als Lucia en Martinus.
Het is het verhaal van Tula, nu erkend als een nationale held van Curaçao en een symbool van vrijheidsstrijd.


Op 3 oktober 2023 heeft de Nederlandse regering de verzetsstrijder Tula erkend en geëerd. Het was precies 228 jaar geleden dat het koloniale bestuur van Curaçao hem op een gruwelijke manier ter dood bracht, als straf voor zijn rol in de grootste opstand van tot slaaf gemaakten die op Curaçao ooit heeft plaatsgevonden. Het initiatief voor dit eerherstel is genomen door het Curaçaose comité Plataforma di Sklabitut pa Herensia di Sklabitut.
De regering van Curaçao had Tula al in 2010 uitgeroepen tot nationale held. Jaarlijks wordt op 17 augustus, de dag dat de opstand begon, stilgestaan bij zijn moed om in opstand te komen: Dia di Lucha pa Libertat (letterlijk: dag van de strijd voor vrijheid).


Met een nawoord en aan de binnenkant van de omslag een landkaart.

Robin Raven (1962, Haarlem) heeft na de Pabo gedaan en een studie Theologie jarenlang op de basisschool en in het speciaal onderwijs gewerkt en werd daarna opleidingsdocent.
Vanaf 2011 is hij fulltime verhalenverteller en schrijver van artikelen, dictees, columns, recensies, jeugdboeken en romans.


ISBN 9789047717812 | Hardcover | 256 pagina's | Uitgeverij Lemniscaat | juni 2025
Leeftijd vanaf 12 jaar

© Marjo, 9 juli 2025

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Stel dat het morgen vrede wordt
Ron en Jette Schröder

In het kader van tachtig jaar vrijheid schreven vader en dochter Schröder een boek vol met tekstjes op rijm. De helft gaat over herdenken, de andere helft over vieren.
Iets wat tachtig jaar geleden gebeurde interesseert hedendaagse kinderen weinig meer.
Iets moois maken is de enige manier om de herinnering levend te houden, omdat het belangrijk is, om te blijven beseffen dat wij hier in ons land in vrijheid leven en dat die vrijheid er niet vanzelf is gekomen.

 

‘Stel dat het morgen oorlog wordt
De wereld explodeert
En wat zo goed leek elke dag
Gaat in een flits verkeerd
Dreigend zwarte wolken
Verdrijven al het blauw
Stel dat het morgen oorlog wordt
Wie denkt er dan aan jou?’

in de gedichten worden verhalen verteld over joodse kinderen, natuurlijk ook over Anne Frank.
Teksten over de slachtoffers, de kampen, over kinderen die hun vader verloren, over moedige vrouwen…

‘Ik heb de doden nooit gezien,
De angst, de massagraven
ik heb de honger niet gekend,
De kille, grauwe dagen’

De tweede helft is specifiek gericht op het vieren van de vrijheid. De inhoud gaat over wat vrijheid eigenlijk is, over samen er voor zorgen dat het vrede blijft, over vergeven, maar niet vergeten.

’k vraag je zeker niet te zwijgen
Vertel juist keer op keer
De verhalen van die oorlog
en besluit: dit nooit meer
Vier vooral dat het voorbij is
En zing mee in ieder koor
Over vrijheid, over vrede
Geef je haat niet door.’

 

Deze teksten op rijm zijn niet zoals we gewend waren van het echtpaar Busser en Schröder specifiek gericht op kleuters. Integendeel, een aantal teksten zouden zeer geschikt zijn om voor te dragen op herdenkingen en vieringen. Voor iedere leeftijd dus.

Ron Schröder (1958) en dochter Jette (1987) uit Culemborg schrijven allebei kinderboeken, de een is iets beroemder dan de ander. Ze hadden nooit samengewerkt, tot nu.

ISBN 9789048876433 | Hardcover | 64 pagina's | Uitgeverij Moon | april 2025
Illustraties door Marie-José Bremer | Leeftijd 10+

© Marjo, 22 juni 2025

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Keedie
Elle McNicoll

 

Juniper, een klein stadje nabij Edinburgh. Daar woont Keedie met haar ouders en twee zussen. Nina is haar bijna veertienjarige tweelingzus, Addie is pas zes jaar.
Ooit waren Keedie en Nina hecht zoals je dat van een tweeling verwacht, maar sinds ze op de middelbare school zitten, zijn ze uit elkaar gegroeid.

‘Toen we nog met poppen speelden, doste ik die van mij altijd uit in spetterende kleuren. Ik liet ze opdraven in een designwedstrijd en de winnende ontwerper mocht natuurlijk naar Parijs.
Nina trok haar poppen allemaal hetzelfde aan en liet ze trouwen met de jongenspoppen die we in de kringloop vonden.’

Nina wil er namelijk graag bij horen. Hetzelfde zijn als de anderen. Er bij horen betekent vaak dat je een meeloper wordt. Het lijkt Nina niet eens veel te doen dat ze op deze manier juist tegen haar zus ingaat.
Want Keedie is zichzelf, en omdat zij autistisch is, is dat absoluut niet zoals de anderen. Zij kan niet tegen oneerlijkheid. Niet tegen onrecht. Daar zou je het bij kunnen laten. Maar zo is Keedie niet: ze komt op voor degenen die gepest worden. Zij pakt de pesters aan.

‘Sommige mensen blijven onvoorspelbaar. Toen we klein waren werd ons verteld dat we moesten proberen ons in anderen te verplaatsen. In andermans schoenen moesten gaan staan. Tegenwoordig voelt het alsof ik op glitterende naaldhakken door Juniper paradeer, terwijl de rest op pantoffels loopt. Ik vraag me wel eens af of al die anderen mijn naaldhakken zouden overleven. Zelfs ik krijg er vaak zere voeten in.’

Door haar hulp – niet geheel onbaatzuchtig, maar voor een goed doel – aan medescholieren die gebukt gaan onder het pesten van anderen, schopt ze tegen vele schenen. Niet dat het haar kan schelen, zo is ze dan ook wel. Ze begrijpt de wereld niet.
Ze willen dat zij een speech houdt over de stichter van de stad? Dat zal ze dan eens gaan doen….en dat verloopt wel anders dan iedereen verwacht.
Want autisten zien de dingen anders. En de ene autist is de andere niet. Want zusje Addie is ook autist, maar van een ander kaliber.
(Over Addie gaat het boek Een soort vonk’, dat later speelt dan het verhaal van Keedie. Los te lezen.)

‘En dan gebeurt het. Dat onbenoembare in mijn hoofd.
Anderen hebben daar een soort automatische beveiliging zitten, een beetje zoals een spoorboom die naar beneden zakt als er een trein aankomt. Op die manier kunnen ze bepaald gedrag en bepaalde woorden tegenhouden. De boom gaat dicht en meer hebben ze niet nodig. Dan houden ze zich in. Zo’n beveiliging heb ik niet. Nooit gehad.’

‘Huize Darrow begint tekenen van verval te vertonen. Als onze straat een menselijk lichaam was, dan zou ons huis een harige grote teen zijn. Niet zo geweldig dus, maar we doen het er mee.’

Elle McNicoll (Edinburgh, 1992) woont in Londen. Ze studeerde creatief schrijven.  Ze schreef haar masterscriptie over het gebrek aan neurodiverse auteurs die over hun eigen ervaringen schrijven.
Haar eigen boeken gaan ook over deze onderwerpen en zijn behalve prachtige verhalen ook zeer mooi qua stijl en taal. En Margaretha van Andel weet dat uitstekend te vertalen.

ISBN 9789047716969 | Hardcover | 172 pagina's | Uitgeverij Lemniscaat | februari 2025
Vertaald uit het Engels door Margaretha van Andel | Leeftijd vanaf 10 jaar

© Marjo, 2 april 2025

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER