Willemijn Dicke

De sjamaan en ik
Willemijn Dicke

Willemijn Dicke is wetenschapper en militant atheïst. Het een is in haar ogen het gevolg van het ander. Wetenschap is gebaseerd op bewijs leveren en bij godsdienst is het leveren van bewijs van het bestaan van een God of goddelijk wezen onmogelijk. Ze gaat erg ver in haar atheïsme, gelovig zijn in al zijn vormen roept een vorm van aversie en agressie bij haar - en enkele van haar vrienden - op.

In de ogen van anderen heeft Willemijn Dicke het helemaal gemaakt, ze heeft een prettig gezin, veel vrienden en mooie carrière opgebouwd. Maar toch, maar toch...
Het knaagt, het zeurt, het schuurt allemaal steeds meer. Willemijn is het zat om nauwelijks reacties te krijgen op haar wetenschappelijke analyses en rapporten. Eigenlijk is ze alles zat. Alleen MDMA of een flinke hoeveelheid alcohol stemt haar nog tevreden met de wereld. Maar als de roes uitgewerkt is, komt ook het doffe bestaan weer opdagen.

"Een gezin, een boek, een nette baan op de universiteit, een rubriek in de krant.
'Jij bent een succes' zegt een heer op leeftijd, die trouwens de baas van mijn man is en meteen daarna informeert of ik al een minnaar heb.
Ik heb geen enkele reden om aan zijn oordeel te tornen. Alle ingrediënten voor een succesvol leven zijn aanwezig. Ik vind er alleen niets meer aan."

Kortom, de lol is uit haar leven. Ze voelt geen voldoening meer, alles is een sleur geworden, ze wordt door niets meer geraakt, ze kan zich nergens meer over opwinden. Haar leven is een groot grijs gebied geworden. En dan leest ze het laatste hoofdstuk van Dostjevski's boek 'De gebroeders Karamazov' waarin staat dat mensen een leidraad willen en dat de kerk die levert. Dat mensen daarvoor hun vrijheid willen opgeven. De woorden van Dostojevski raken haar, zijn woorden trekken haar innerlijke beerput open. Ze beseft het moet anders, maar hoe?

De zoektocht begint en langzamerhand vindt er een innerlijke verschuiving plaats bij Dicke. Ze besluit een introductiecursus zen-meditatie te volgen en leest alle boeken van Ton-Lathouwers, ooit hoogleraar Russische taal- en letterkunde nu zenmeester. Ze gaat naar een stilteretraite die onder Lathouwers leiding plaatsvindt en vertelt heel eerlijk en aanschouwelijk over wat deze ervaring met haar deed. Haar analytische geest blijft haar wel parten spelen. Ze vertelt over de buiging die iedereen maakt voor het boeddhabeeld! Maar zij is atheïst in hart en nieren! Buigen voor een beeld? Dat nooit! Hoe moet dat nu? Ze is bang dat ze toch zal afglijden naar religie...

En dit is de eerste ervaring in haar zoektocht naar een bestaan dat voor haar zinvoller aan zal voelen. Er volgen nog vele andere ervaringen zoals o.a. een bezoek aan de sjamaan uit de titel die haar lichaam scant en de slechte plekken 'leegzuigt', ze voert vele gesprekken met een priester, ze krijgt bezoek van een verleidelijke Swami met zijn assistente die eigenlijk gelijk willen blijven overnachten in haar huis. Er volgen meer gesprekken met de priester. Meer stilteretraites.

Tot ontzetting van velen zegt ze ook haar 'niet vervullende' baan op. Ze raakt vrienden kwijt want enkele van haar vrienden vinden al het zweefgedoe van haar maar bizar, anderen, vooral haar vroegere mede atheïstische vrienden keuren haar handelen af en wijzen verdere vriendschap af. Ze missen hun drinkmaatje, hun cynische vriendin. En Dicke bekent dat zij er vroeger precies zo over dacht als haar vrienden.

Dicke is sowieso verbijsterend eerlijk. Ook over de keer dat ze een man die ze ontmoette als haar nieuwe gids, haar engel zag, maar er faliekant naast bleek te zitten. Ze ontziet zichzelf totaal niet en met milde humor vertelt ze over haar soms indrukwekkende, soms teleurstellende belevenissen. Ze vertelt alles erg beeldend. Het verhaal in de zweethut is bijvoorbeeld met aanschouwende precisie weergegeven, waardoor je het gevoel hebt dat je er zelf bij was. Dat maakt het lezen van dit boek tot een erg aangename ervaring.

In totaal beslaat haar 'ontdekkingsreis' tien jaar en hij is nog niet klaar. Willemijn Dicke vindt het wel moeilijk dat niemand haar zoektocht, en de vele wegen die ze daarvoor bewandelt, begrijpt. Ze wil haar ervaringen delen. Een enkele keer lukt dat maar veelal niet. Het maakt dat ze zich soms eenzaam hierin voelt.
Elke ervaring leert haar echter wel iets.
Ze maakt enkele bijzondere dingen mee die haar doen twijfelen, bestaat er dan toch een vorm van een God. Is er toch meer tussen hemel en aarde? Haar sceptische houding verandert in een mildere vorm en ze aanvaardt uiteindelijk haar twijfel daarover. Ze beseft ze dat er inderdaad meer is, dat er een groter geheel is, dat er meer verbinding met alles en iedereen is dan ze dacht. Ze weet inmiddels ook dat niets zeker is...

Meer weet ik niet, meer kan ik je niet zeggen
En die het weten vertrouw ik niet.

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Non-fictie

Willemijn Dicke