http://www.jorisluyendijk.nl

De zeven vinkjes
Hoe mannen zoals ik de baas spelen
Joris Luyendijk

Na het boek "Misschien moet je iets lager mikken" van Milo van der Kamp gelezen te hebben, een boek over een jongen die opgroeide in een volkswijk en zijn strijd om de armoede en lage sociale klasse te ontworstelen, nu het boek van Joris Luyendijk dat precies het tegenovergestelde vertelt.

"Dit boek gaat over dat piepkleine groepje Nederlanders die als enigen niet kunnen weten hoe kansenongelijkheid voelt en juist zij bepalen voor de rest van het land hoe we over kansenongelijkheid praten, en of we er ooit echt iets aan gaan doen."

Joris Luyendijk is zo'n Nederlander, hij heeft zelden tot nooit enige hinder ondervonden op zijn levenspad. Hij woonde in een (ge)goede buurt, kon de opleiding volgen die hij wilde, er was nooit geldgebrek en had ontwikkelde ouders. Het verschil met het leven van Milo van der Kamp is schrijnend. Maar net als Milo van der Kamp beseft dat hij nooit echt tot de groep van de 'Luyendijkjes' zal behoren, besef je bij het lezen van dit boek dat Joris Luyendijk zich nooit écht kan voorstellen hoe het is om op te groeien zonder alle kansen en luxe die hij heeft ondervonden.

Het pleit voor Luyendijk dat hij een poging doet maar het hele boek straalt het onbegrip uit wat iemand als Van der Kamp steeds voelt als hij mensen als Luyendijk ontmoet. Joris beseft wel dat hij geluk heeft gehad en benoemt ook al zijn zegeningen. Maar het echt invoelen hoe het is om kansarm op te groeien is er niet bij, dat kan hij niet, dat voelt hij niet, dat weet hij niet. Hij benoemt wel de kansarme groepen en probeert zich er iets bij voor te stellen maar verder dan vrij oppervlakkige opsommingen van de bij voorbaat gemiste kansen van de groepen die hij bespreekt, komt hij niet.
De groep waar hij toe behoort is de witte, hetero, manlijke groep mensen met een doorstroom naar gymnasium of VWO, later de universitaire opleiding, minstens één hoogopgeleide of welgestelde ouder, én minstens één in Nederland geboren ouder. Ofwel Joris voldoet aan de zeven vinkjes en behoort tot de selecte groep die 'de baas spelen'.

Het boek voegt niet veel toe. Vermoedelijk zal de groep die tot 'de zeven vinkjes' behoort de inhoud voor kennisgeving aannemen en zal de kansarme groep dankzij dit boek bevestigd worden in wat zij allang wisten.

ISBN 9789493256675 | Paperback | 200 pagina's | Uitgeverij Pluim | 4 februari 2022

© Dettie, 30 mei 2023

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Het zijn net mensen

Beelden uit het Midden-Oosten

Inmiddels bekijk ik het journaal met de nodige reserve. Wat is echt en wat is in scene gezet. Welke quote is ingefluisterd , welke beelden zijn weggelaten en vertellen dus een heel ander verhaal dan wat ik nu te zien krijg. Bijna is me de lust ontnomen om het nieuws te volgen, omdat ik als kijker toch gemanipuleerd word. Dit gevoel overheerst na het lezen van het boek ‘het zijn net mensen’ . Maar ook het gevoel dat elk gelijk een achterkant heeft, een medaille twee kanten of in dit geval als een dobbelsteen met wel zeskanten. Denk zelf na en vorm je oordeel niet op een enkele bron, maar probeer die achterkant te vinden. Ik vond het een bijzonder boeiend en onderhoudend boek en raad iedereen die geïnteresseerd is in politiek, journalistiek, nieuws, het Midden-Oosten aan dit boek te lezen.

Joris Luyendijk zat tussen 1998 en 2003 als correspondent in het Midden-Oosten.
Hij woonde in Egypte, Libanon en in de bezette gebieden. Van binnenuit probeert hij het nieuws te brengen. Hij liep vluchtelingenkampen af en sloppenwijken, joodse nederzettingen en fundamentalistische bolwerken. Hij sprak met terroristen en bezetters, met slachtoffers, daders en hun familie. Hij doorstond beschietingen en bombardementen, doodsbedreigingen en zelfmoordaanslagen, bezetting, terreur en oorlog…
Hoe meer hij meemaakt, hoe meer hij zich afvraagt of hij wel een goede correspondent is. Hoe meer hij weet hoe meer schellen van z’n ogen vallen. In pakkende taal en scherp geanalyseerde voorbeelden geeft hij aan waarom het zo moeilijk is iets van het Midden-Oosten te begrijpen. “Ik probeer te laten zien dat nieuwsmedia maar een minuscuul deel van de werkelijkheid kunnen laten zien. Dit minuscule deel is zwaar gefilterd, vervormd en gemanipuleerd, maar het wordt door kijkers, lezers en luisteraars thuis aangezien voor de werkelijkheid. Nieuwsmedia laten hun publiek ook in die waan want eerlijk zeggen dat je niet kunt weten wat er speelt in Egypte, is commerciële zelfmoord.”

Uitgeverij Podium, 2006, non-fictie, ISBN 9789057593161, Pag. 219

© Rode Ruiter, juni 2007

Lees de reacties op het Leestafelforum en/of reageer, klik HIER