https://www.angelovergeer.nl

Zomerkamp
Angelo Vergeer

‘Het schieten is gestopt. Maar dat zegt niets. Het zal zo wel weer beginnen. Even houdt het op, dan begint het weer. Harde, scherpe knallen. Snel achter elkaar. Ze zeggen wel eens dat schieten klinkt als vuurwerk, maar ik wist meteen dat het een gek met een pistool was.’

De verteller is Alexander, een vijftienjarige jongen. Hij is een van de scholieren die op kamp zijn. Op een geïsoleerd eiland bivakkeren ze, een week lang. Tot er ineens geschoten wordt.

Alexander is een boom ingevlucht. Urenlang hoort hij schieten, dus blijft hij wijselijk hoog in de boom zitten. Maar hij heeft honger en dorst. Zijn spieren verkrampen. Onder hem ziet hij een jongen liggen, alsof hij slaapt. Maar dat zal wel niet, zijn ogen staan wijd open en hij beweegt zich helemaal niet. Alexander baalt ook. Waarom moest hij zo nodig mee op dit kamp van zijn moeder? Hij had nog geprobeerd zich ziek voor te doen, maar het was niet gelukt. Moet je zien waar hij nu in verzeild is geraakt!

Waar blijft de politie? Ze zullen toch wel een telefoontje gehad hebben? Maar al snel beseft hij dat de leerlingen hun mobiel allemaal hebben moeten inleveren en dat de leraren doodgeschoten zijn. Dat heeft hij immers gezien. Er zal niemand komen. Hij moet zichzelf zien te redden.
Als hij dan eindelijk uit de boom klimt ontmoet hij enkele andere overlevenden en met hen verschanst hij zich in de bunker. Maar dat is niet genoeg: er is wel water, maar geen voedsel. Ze zullen toch hulp moeten zien te krijgen…
Maar ze weten niet wie de schutter is. En ook niet waar hij zich bevindt.
Ze zijn hun leven allang niet meer zeker…

Vanaf het begin heb je associaties met de gebeurtenissen van juli 2011 toen een groep jongeren onder vuur werd genomen op het eiland Utøya. Tegelijk weet je ook dat het verhaal niet precies dàt verhaal is. Dit gaat over schooljeugd die onder begeleiding van leraren op zomerkamp zijn. Maar ook al is het niet hetzelfde, je reageert wel hetzelfde. Het is namelijk een ontzettend beklemmend verhaal, dat door Vergeer ook zo gebracht wordt. Net als schoten, zo staccato is op bepaalde momenten zijn manier van vertellen.

Het vertelperspectief wisselt regelmatig, waarbij de naam van de verteller boven het hoofdstuk staat. Alexander is daarbij de enige ik-verteller, waardoor zijn verhaal meer impact heeft.
Vergeer maakt gebruik van cliffhangers, en duikt tussendoor in het verleden van de personages zodat je hen leert kennen. Naarmate er slachtoffers vallen, neemt de spanning steeds meer toe, ondraaglijk haast.
Je hebt - bijna - het gevoel dat je zelf ook heel voorzichtig moet zijn…

Niet alleen is het verhaal superspannend, hetgeen daar gebeurt vormt ook de jongeren die het aangaat. Het is op deze manier niet alleen een thriller, maar ook een psychologische roman, dan is het verhaal soms zo normaal, gaat het gewoon over tieners. Jongeren die met zichzelf in de knoop zitten, onzeker als ze zijn.

Angelo Vergeer (1960, Den Haag)  is eigenlijk journalist, maar werkt momenteel als parttime metrobestuurder. Zo heeft hij de tijd om verhalen te schrijven over en voor jongeren.

ISBN  9789044842753 | hardcover | 224 pagina's | Uitgeverij Clavis| oktober 2021
Leeftijd 15+

© Marjo, 14 november 2021

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Niemandsland
Angelo Vergeer

‘Voor mij was alles in één klap veranderd. Ik stond in de berm, aan de grond genageld, happend naar adem als een vis op het droge, terwijl mijn hart op hol sloeg.’

Waarom gaat Jimmy midden op de weg liggen? Simon is verbijsterd. Hij ziet hoe de jongen overreden wordt, eerst door een taxi, die gewoon doorrijdt. En dan nog een keer, dit keer door een stationcar, die ook al doorreed. Alsof er niets gebeurd was.
Ook al kent hij de ander pas een week, zijn leven is inmiddels onlosmakelijk met hem verbonden.
Jimmy zat achterop bij Simon op zijn brommer, maar stapte ineens af toen die even stilstond, en liep de weg op. In het ziekenhuis vreest men het ergste. En dan zegt de arts dat ze alcohol hebben aangetroffen in Jimmy’s bloed en dat er een pistool in zijn binnenzak zat.
Hoe zat het ook al weer? Hoe kwam Jimmy in Simons leven? Wat was er in vredesnaam allemaal gebeurd?

Dat verhaal gaat de vijftienjarige Simon vertellen. Het begint met zijn vader die bij de politie werkt. Hij nam een week eerder een jongen mee naar huis die bij Simon op de kamer moest slapen. Die knul, Jimmy dus, was met een vreemd verhaal op het bureau verschenen: hij wilde zijn ouders aanklagen wegens kidnapping van een minderjarige. Simons moeder protesteert flink: een zwarte in huis! Ze moet er niet aan denken! Wat haalt hij zich in het hoofd!
Maar zijn vader schuift al haar bezwaren opzij. Hij wil dat Simon probeert er achter te komen wat er met de jongen aan de hand is.
Jimmy was mishandeld en had een vreemd verhaal, gebaseerd op het feit dat hij blank beweerde te zijn.

‘Maar de gast die nu in de keuken tegenover mijn gillende moeder stond, bleek een zwarte jongen met een hoekig gezicht. Zwart, zeg ik je. Laat daar geen misverstand over bestaan. Wat wel meteen opviel, was zijn lichtgekleurde haar. Het leek wel blond. ‘

In de loop van de tijd dat Simon met Jimmy optrekt twijfelt hij regelmatig. Is die jongen nou zwart, of toch blank? Maar al snel is dat helemaal niet belangrijk meer. Terwijl ze samen Zuid- Afrika doorkruisen, op zoek naar de waarheid, op zoek naar Jimmy’s familie, groeit de vriendschap, zelfs al blijft Jimmy een raadsel. Simon wordt heen en weer geslingerd tussen medelijden en twijfel.
Klopt Jimmy’s verhaal wel?

Hun avonturen zijn verbijsterend, je denkt regelmatig: kan dit? Maar ze bevinden zich in Zuid-Afrika, het land van de Apartheid. Het verhaal is gebaseerd op ware gebeurtenissen, de schrijver moet zich verdiept hebben in de cultuur van dat land, wij hier in het kille Noorden kennen die wereld niet.
De kern van het verhaal is natuurlijk het niet te ontkennen verschil tussen blank en zwart waarbij het dilemma van Jimmy er juist uit bestaat dat hij niet weet wat hij is. Of wie hij is. De oplossing is niet zo moeilijk te raden, maar de jongens hebben tot het einde geen idee.
Constant is er de spanning: waar gaat dit naar toe? Hoe loopt het af met Jimmy?

Deze roadmovie op een brommer is spannend, er is veel actie, maar niet alleen maar. Het is een gevoelige roman - een coming of ageverhaal - eentje die beklijft en de lezer veel leert over Zuid-Afrika en vanzelf ook over racisme.
Er worden veel Afrikaanse woorden gebruikt, hetgeen niet stoort maar juist extra sfeer aan het verhaal geven.

Angelo Vergeer (Den Haag), ooit journalist, is nu schrijver en metrobestuurder.

ISBN  9789044835977 | hardcover | 279 pagina's | Uitgeverij Clavis | januari 2020
Leeftijd vanaf 15 jaar

© Marjo, 1 juli 2020

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER