Meke Levenga

Wanneer bloemen verwelken
Meke Levenga

‘De Dood is een gewone man met een heel moeilijke baan. Misschien wel de zwaarste baan. Nu vraag je je af hoe ik dat weet? Ik weet het. Omdat ik hem kan zien.’

Day, kort voor Daisy, kan niet alleen deze voor anderen onzichtbare man zien, ze voert hele gesprekken met hem.
De eerste keer dat ze hem ontmoette was ze nog erg jong, en nu ze naar de middelbare school gaat duikt hij vaker op in haar leven. Dat heeft een reden.
Day woont in een gezinsvervangend huis voor jongeren. Haar ouders ‘wilden haar niet.’ Ze hebben elkaar in de afgelopen jaren nauwelijks gezien, en bellen kan niet, want een van de problemen is dat Day geen woord meer heeft gezegd sinds dat tragische voorval toen ze een jaar of vier was.

In het tehuis heeft ze na een tijdje haar draai gevonden, en vooral met Aza, kort voor Azami, heeft ze vriendschap gesloten. Aza heeft taaislijmziekte, ze weten dat ze niet oud zal worden.
Maar als dan het afscheid komt, is dat vreselijk zwaar. Day heeft alleen Aza…
Ze is razend op de Dood. Waarom doet hij dit? Maar het is natuurlijk niet de Dood die daar over beslist. Hij is de begeleider van mensen die sterven, gestorven zijn.

Al vrij snel komt er een ander meisje in de kamer van Ava. Lindsay is boos op iedereen en alles. Day probeert wel vriendschap te sluiten, maar dat valt niet mee. Dan komt er een nieuwe jongen in haar klas. Alex zoekt toenadering. Aanvankelijk wil ze zijn vriendschap niet. Tot…

‘Heel even, voor heel even vergeet ik Aza en wil ik me verontschuldigen en zeggen dat het me spijt. Maar dan zie ik haar gezicht, hoor ik haar lach. Alex is Aza niet, en hij mag haar niet vervangen. Ze leeft door in mij en ik mag haar niet vergeten.
‘Ik weet dat je haar mist en dat je niet wilt dat ik haar vervang, maar je moet doorgaan., ‘De woorden dringen nauwelijks tot me door. Ik hoor wat hij zegt, maar ik luister niet. Ik begrijp het niet. Tot hij zegt: ’Dat zou Aza ook willen.’

Ook Alex heeft ook een niet alledaagse gave: hij kan overleden personen zien. Zij en hij vinden elkaar in een heftige vriendschap, waarbij evenwel opnieuw de Dood spelbreker is.

Het kader waarin het verhaal verteld wordt is realistisch: het gaat over problemen waar jongeren mee moeten zien te leven. Dit wordt evenwel als terloops medegedeeld.
Day vertelt heel summier over de dramatische gebeurtenis in haar leven waardoor ze besloot te zwijgen. Maar dat haar ouders haar zomaar uit huis sturen? Er is nauwelijks contact, maar als Day belt om iets af te spreken stellen ze geen vragen? En dat huis met al die jongeren, dat is alleen maar gezinsvervangend, de kinderen krijgen geen hulp bij hun problemen?
Misschien hebben niet alle lezers daar last van, maar het kan vele vragen oproepen die niet beantwoord worden.

Het verhaal van de vriendschap, eerst Day met Aza en dan Day met Alex, dat deel van het boek is evenwel prachtig. Een mooi verhaal, met veel emoties, en dat toch niet overdreven melodramatisch verteld wordt. Hoeft ook niet, het is allemaal al heftig genoeg.
Het gegeven dat Day de Dood ziet en met hem spreekt, het feit dat Alex overledenen ziet, maakt het verhaal bijna een sprookje. Wel een duister sprookje, dus wees gewaarschuwd.

Meke Levenga (Groningen) studeert Arts, Culture and Media, vast van plan redacteur te worden. Identiteit was haar debuut.

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Identiteit
Meke Levenga

‘Het eerste wat mij opvalt als de deuren van de bus van lijn 301 opengaan, is dat de buschauffeur niet lang meer te leven heeft. Het getal 4545, dat boven zijn hoofd hangt, vertelt me dat hij vijfenveertig is en dat hij ook op die leeftijd zal overlijden. Wanneer precies weet ik niet, maar hopelijk niet te snel.’

De eerste alinea van het boek vertelt ons meteen dat de hoofdfiguur bijzonder is. De gave die hij heeft, kunnen zien hoe oud iemand is en op welke leeftijd hij of zij zal overlijden, brengt hem geregeld in moeilijkheden. Hij wist tot zijn achtste niet beter of iedereen zag die getallen. Toen hij ontdekte dat het niet zo was, stopte hij zijn gave ver weg. Zijn ouders en broer wisten het, maar die hebben het nooit echt geloofd. Ze negeerden tenminste zijn waarschuwing op die ene fatale dag waarop zijn broer om het leven kwam en waarbij zijn moeder ernstig gehandicapt raakte. Sindsdien is zijn vader niet te genieten, hij negeert zijn zoon en zijn vrouw, voor wie hij een verzorgster in huis heeft geregeld.
Natuurlijk ziet Roman het getal nog steeds. Behalve bij zichzelf.

Roman zoekt zijn ontspanning in het freerunnen, in zijn eentje in het bos. Nogal een riskante sport, maar het helpt hem alle ellende te vergeten. Want zorgen heeft hij absoluut. Thuis een nare sfeer, zijn moeder onaanspreekbaar, op school een buitenbeentje. Hij is pas begonnen op een nieuwe school, nadat hij bij een vorige geschorst is, omdat hij betrokken was geraakt bij een vechtpartij die voor de ander niet zo best afliep. Maar: de broer van het slachtoffer, eveneens geschorst, zit nu op dezelfde school als hij! En die is vast van plan zijn broer te wreken.
De problemen vliegen hem opnieuw om de oren. Gelukkig is er Maggie, een klasgenootje, met wie hij vriendschap sluit. Maar haar getal is niet gunstig.
Kan hij haar leven verlengen? Kan hij überhaupt in bepaalde gevallen voorkomen dat mensen sterven?

Identiteit is een debuut. Dat had meteen een schot in de roos kunnen zijn, maar het verhaal is wat onevenwichtig en rammelt hier en daar. Het onevenwichtige zit ‘m in de loop van het verhaal. Aanvankelijk is er helemaal geen sprake van een thriller zoals het boek wel genoemd wordt. De vader is wel politieman en werkt aan een moordzaak, maar veel meer dan dat is het niet: geen slachtofferverhalen, geen verdachten. Alleen een vader die steeds meer met zijn werk bezig is. Op een eigenaardige manier: hij werkt meer en meer thuis, sluit zich zelfs op in de kelder. Moet een politieman niet op sporenjacht of overleggen met collega’s?
Aanvankelijk is er sprake van een seriemoordenaar die het voorzien heeft op een moeder en een dochter. Zomaar ineens blijkt dit patroon te veranderen, niet zo geloofwaardig.

Het gegeven van dat getallen is zeker een interessant gegeven, hoewel niet origineel, maar de uitwerking rammelt een beetje.
Een eerste aanwijzing naar de dader lijkt achteraf even in het verhaal geplaatst te zijn, omdat die dader anders te veel uit de lucht zou komen vallen?
En dat twee scholieren zonder meer op bezoek kunnen gaan in de gevangenis lijkt ook onwaarschijnlijk.
Maar zoals gezegd: het is een eersteling, en er zit zeker potentie in. De spanningsboog zit er goed in, en het gevoelsleven van de hoofdpersonen is ook uitstekend beschreven. De dialogen, vaak een valkuil, kloppen ook.
Dus op naar een tweede boek!

Meke Levenga (Groningen) studeert Arts, Culture and Media, vast van plan redacteur te worden. Identiteit is haar debuut.

Marjo, 15 juni 2022

Lees de reacties op het forum, klik HIER

jeugd 15+

Meke Levenga