Michael Grant

De laatste missie
Derde deel van de trilogie ‘Frontlinie’
Michael Grant

Hoe het de vrouwen Rio, Frangie en Rainy verging, vanaf hun aanmelding in 1942 voor actieve dienst in het Amerikaanse leger hebben we in de twee eerdere delen kunnen volgen. Zij hebben hun weg gevonden in de harde wereld van het oorlogvoeren.
Rio was nog maar zestien jaar toen ze zich - liegend over haar leeftijd - aanmeldde, maar maakt razendsnel carrière.

‘Diep in haar hart weet Rio echter dat ze eigenlijk dienst heeft genomen omdat Jenou (haar vriendin) dat deed, en omdat ze zich net als Jenou suf verveelde in Gedwell Falls, Californië. En omdat ze het gevoel had dat ze werd meegevoerd. Dat het getij van de geschiedenis om haar heen was gestegen en haar met zich mee had gedragen, als een stuk drijfhout in een vloedgolf.
Het was nooit haar bedoeling om in de buurt van het front te komen.’

Rio heeft een relatie met piloot Strand, maar vraagt zich af of ze ooit nog een braaf huisvrouwtje kan zijn zoals hij dat van haar verwacht. Maar nu is het 6 juni 1944, D-Day, en ze nadert met haar mannen – en vrouwen – de kust van Normandië: Omaha Beach, een smal strand met hoge kliffen waarvandaan de Duitsers een te goed zicht hebben op de Amerikanen.

Dan is er Rainy, niet praktiserend joods, haat Duitsers, en zij heeft zich na akelige ervaringen met de Gestapo laten inzetten als spionne. Zij moet gegevens over Duitse stellingen doorgeven, maar raakt betrokken bij verzetspraktijken. Zo is ze getuige van de vernietiging van het Franse dorpje Oradour-sur-Glane.
En er is de zwarte Frangie die er van droomt om arts te worden, maar dat kan natuurlijk niet, weet ze. Zij is immers zwart. In de oorlog doet ze dienst als hospik.

In dit derde deel volgen we ook Lupé, is afkomstig uit Mexico, zou zichzelf een cowgirl kunnen noemen, omdat ze het werk op een grote ranch net zo goed aankan als een man. Na slechts dertien weken training doet zij dienst onder Rio.

Eenmaal geland verplaatst de strijd zich van Normandië naar de Ardennen. Bij Aken ligt het Hürtgenwald waar zich een heftige strijd afspeelde.
Na de slag bij Aken komt Rio ook nog in een concentratiekamp waar ze gruwelen ziet die ze nooit meer zal vergeten. Uit de geschiedenis is bekend dat dit allemaal op waarheid berust, maar dat Grant er voor gekozen heeft dit alles onomwonden en recht voor zijn raap in een boek voor vijftien en ouder te vertellen is erg heftig. Het is absoluut geen verhaal voor tere zieltjes, ook al is het belangrijk dat je weet wat er zich afgespeeld heeft.

Het systeem van een leger dat immers een samenraapsel is van allerlei achtergronden, verschillende religies en afkomst is voor Grant dé insteek om kwesties als racisme, seksisme en antisemitisme te bespreken.
Grant gebruikt de tegenwoordige tijd, waardoor de actie nog actiever overkomt. Er zijn enkele onderbrekingen in de vorm van brieven aan en van het thuisfront, waarna je als lezer opnieuw de hel ingevoerd wordt. Zijn stijl is filmisch, maar of we op een verfilming zitten te wachten is zeer de vraag.

Achterin vinden we een verantwoording en foto’s. Ook vertelt Michael Grant in een nawoord hoe hij gebruik heeft gemaakt van feitelijkheden – er is een bibliografie – maar de Divisie waar zijn personages zich in bevonden heeft hij verzonnen. Ook de ruime hoeveelheid vrouwen die hij in zijn boeken opvoert is fictie. Als er al vrouwen deelnamen in de gevechten in Europa, dan waren dat uitzonderingen. Pas in de jaren negentig mocht een vrouw echt dienst nemen.
Maar Grant laat zijn vrouwen absoluut niet onderdoen voor mannen. Wat zij moeten doen, wat zij meemaken is hetzelfde. Keihard, het gaat om leven en dood, je beste vrienden zien sterven en toch door moeten gaan. Moeilijke beslissingen nemen voor de goede zaak al zullen die levens kosten.

Nooit weer, is zijn slotwoord.

Michael Grant (Los Angeles, juli 1954) is een Amerikaans schrijver. Hij is medebedenker en coauteur van de boekenreeksen Animorphs en Everworld, maar in Nederland en België is hij bekend door zijn serie Gone. Hij groeide op in een militair gezin en bezocht tien scholen in vijf staten, alsmede drie scholen in Frankrijk. Als volwassene werd hij schrijver, voor een deel omdat "het een van de weinige banen was die hem niet zou binden aan een specifieke locatie".

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

jeugd 15+

Michael Grant