Tot alles gezegd is

Dramatisch is het verhaal van een stukgelopen huwelijk. Het wordt verteld door de man en de vrouw, maar is het niet eigenlijk het verhaal van het kind, dat de dupe is?
Hier en daar wordt er gerefereerd naar de toekomst: hoe het kind later zal denken over de vader, of over de moeder, maar dat het kind een 'normaal' gezinsleven mis zal lopen, dat is duidelijk.
De man ontvoert zijn dochter die niet ouder dan drie kan zijn -want ze bevindt zich in een kinderdagverblijf- en neemt haar mee op een onzekere reis naar het Zuiden. Hij wil een nieuw leven met zijn dochter opbouwen, maar beseft dat hij niet weet waar hij aan begint. Hij heeft haar meer dan een jaar alleen maar op afstand gezien.
Terwijl hij reist schrijft hij -in gedachten?- brieven aan zijn ex.
Die ex vertelt eveneens haar verhaal, en zo leert de lezer hun geschiedenis, en hoe het zover heeft kunnen komen. Het kan niet anders zijn dan dat iedereen verliest...

Het is een verhaal met een spanningsboog, de vader is immers op de vlucht en zijn vrouw schakelt de politie in. Het is ook een verhaal over een relatie die vanaf het begin al scheef zat. Hij is een prater, zij ziet daar geen heil in. Waarom precies de man wegging, is mij niet echt duidelijk, was dat alleen maar hierom?

Enne Koens heeft er voor gekozen om allebei de personen in de ik-vorm te laten vertellen. Dat begrijp ik wel, want het verhaal is zo veel directer. Maar al is een ik-vorm logisch voor hem, dat is het niet voor haar. Zij die woorden niet belangrijk vindt, spuit ze nu volop.
Dat ze vertelt over de gebeurtenissen kan nog, maar ze spreekt ook in gedachten tegen haar ex. Dat klopt niet vind ik.
En dan het kind, dat haar vader een jaar lang niet bewust gezien heeft. Ze is dus twee geweest toen hij verdween, en ze herkent hem meteen... Daar heb ik ook vraagtekens bij.
Het is het indringende verhaal van twee mensen die van elkaar willen houden en dat maar niet voor elkaar krijgen. Aardig debuut.

ISBN 9789057593895 | Paperback | 175 Pagina's | Uitgeverij Podium B.V. | oktober 2007

© Marjo, april 2008

Reageren? Klik hier!