Dagen zonder Dulci
Deniz Kuypers
‘Was mijn gezicht maar anders. Het doet me aan Dulci denken, en dat is oneerlijk. Ik heb altijd gedacht dat we tijdens ons leven een aandenken aan elkaar zouden zijn, dat mensen een van ons zouden zien en zo ook op de ander gewezen zouden worden, dat een gelaatstrek en misschien ook een flard van mijn persoonlijkheid, of een passie die we deelden, in haar zouden leven en andersom. Maar nu doe ik alleen nog maar aan haar denken en zij niet meer aan mij. We zijn doormidden gekapt. Ik ben de herinnering aan haar.’
In het leven van de Amerikaanse tiener Sylph is het tot op heden niet op rolletjes gegaan. Haar zus Dulci is nu een jaar verdwenen, en er wordt niet over haar gesproken. Ook zijn er geen foto’s meer, Dulci is verworden tot het klankbord voor Sylph, haar innerlijke stem. Want Sylph mist haar vreselijk.
Eigenlijk mist ze ook haar ouders, maar die zijn er nog wel, al ziet ze hen niet vaak.
De relatie tussen hen is niet zo best. Later zal ze van haar vader horen dat haar moeder een kortstondige relatie heeft gehad met de man die Sylph kent als ‘oom Bob’. Sindsdien wonen haar ouders nog wel in hetzelfde huis, maar het gaat niet goed met haar moeder, ze is depressief en drinkt. Haar vader woont als het ware op zijn werk en slaapt in zijn auto die voor het huis staat.
Er is sprake van ene Caden, de vriend van Dulci, die nadat hij dienst genomen had in het leger, overleden is. Is Dulci daarom verdwenen? En wat wordt er eigenlijk bedoeld met ‘verdwenen’? Is ze dood? Is ze verhuisd?
’Als je uiteindelijk helemaal niets meeneemt,’ zei Dulci, ‘als je alleen maar dingen achterlaat waardoor mensen zich jou kunnen herinneren, dan is dat wat je geworden bent.’
Intussen moet Sylph gewoon naar school, waar ze ook de schoolpsycholoog bezoekt op aandringen van haar moeder.
‘Ik heb vandaag met Dr. Neumann gesproken. Hij belde me vanaf zijn huis. Hij zei dat je geen enkele afspraak hebt overgeslagen en dat je veel vooruitgang boekt.’
Ik knik halfhartig. Ik weet niet wat ‘veel vooruitgang’ betekent, want de dokter en ik hebben elkaar bijna alleen maar leugens verteld.’
Doordat ze dan vroeger op school is leert ze Mort kennen, de zoon van de psycholoog. Dan verdwijnt ook Mort en hij belt haar evenmin.
In een prachtige stijl vertelt Deniz Kuypers een verhaal waarbij de lezer enkele keren denkt te weten wat er aan de hand is. Maar de schrijver vertelt niet meer dan hij kwijt wil. Steeds opnieuw ontdek je dat de zaken anders liggen. Het verhaal wordt verteld door het achtttienjarige meisje, de wereld is hààr wereld. Hààr ideeën vormen de context voor een mysterieus verhaal, waarin de dingen heel anders liggen dan je veronderstelt. Dromen zijn misschien wel waar, de werkelijkheid kan een fantasie zijn, grenzen vervagen, en je weet het niet meer.
Dat het verhaal wel degelijk overeind blijft, geeft aan dat Deniz Kuypers een belofte is.
‘Dagen zonder Dulci’ is een debuut, dat razend nieuwsgierig maakt naar een volgend boek.
Het wordt aangeduid als een Young Adult boek en ik wil het zeker de jongeren niet onthouden, maar ik geef volwassenen ook de raad dit boek zeker te lezen!
‘Ik wil schrijver worden. Ik wil verhalen vertellen, te beginnen met mijn eigen verhaal. Het is de enige manier waarop ik eerlijk kan zijn zonder aan mezelf te twijfelen.’
‘ Zijn verhalen leugens? Je kunt ook beweren dat ze gewoon een andere manier zijn om onze eigen levens in woorden te vatten.’
ISBN 9789041422545 | paperback | 203 pagina's | Anthos| augustus 2013
Leeftijd vanaf 15 jaar (?)
© Marjo, 6 november 2013
Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER