De verrekijker
Kees van Kooten

‘Van opruimen komt dus nog even niets. Dat blijft beperkt tot het maken van wankelende boekentorens die ik af en toe verschuif of halveer, wanneer de stofzuiger erlangs of tussendoor moet, in het gekmakende besef dat de inhoud van dit alles op één iPad zou passen.
Jawel, de inhoud van dertigduizend e-books.
Maar ik ben nu eenmaal te gehecht aan de uithoud; aan al hun vertrouwde en zo geduldige ruggetjes.’

De verrekijker, oftewel de verderkijker, was een item dat Kees van Kooten verbond met zijn vader. Samen keken ze door de kijker en dan moest Kees, terwijl zijn vader achter hem hurkte twee maal ship ahoy! Roepen. Pas nu hij zijn vaders zakagenda’s ordent en er in leest begrijpt hij misschien de achterliggende reden: zijn grootvader was machinist op de wilde vaart. De man stierf in 1942. Toen was de schrijver nog geen twee jaar oud, hoe kon hij het begrijpen. Maar dat spelletjes meespelen wilde hij wel.
Dit voorval schiet hem weer te binnen als hij bezig is zijn vaders papieren te ordenen, en tot zijn verbazing zit er een verhaal vast aan de verrekijker. In het plakboek van zijn vader vindt hij namelijk een verontrustende brief van de legerleiding van toen: C.R. van Kooten senior wordt gesommeerd te verklaren waarom hij een verrekijker -  waarde: 9.75 gulden - zou hebben gevorderd van een zekere mijnheer J. Treurniet uit het dorp Berkel en Rodenrijs. Hij zou de ‘verkijker’ hebben moeten teruggeven, maar dat is duidelijk niet gebeurd. Van Kooten junior heeft hem nog steeds.
Het intrigeert hem, en hij gaat op onderzoek uit. Dat is moeilijk: archieven zijn niet toereikend en de betrokkenen zijn al lang overleden.
Maar Kees van Kooten zou Kees van Kooten niet zijn, als hij er niet zijn fantasie op los zou laten. Er komen verschillende mogelijke versies voorbij,  en: hij vindt toch de juiste versie. Die had je niet kunnen verzinnen!

Terwijl we deze zoektocht – de plot - volgen, gebeurt er van alles in de schrijfselen. Boven aan de pagina’s staat een kalender voor het komende jaar waarin alle evenementen die met boeken te maken hebben aangekondigd worden. Daar staan geschreven aantekeningen bij.
Maar wat het boekje vooral leuk maakt - naast de humor - zijn de terzijdes die steeds voorkomen: opmerkingen over de maatschappij van toen en nu, en/ of vergelijkingen tussen toen en nu. Er is bijvoorbeeld sprake van een boek dat Nabokov geschreven heeft ‘pale fire’, waarin de schrijver een dichter en zijn lijvige gedicht ten tonele voert, geheel fictief. Maar omdat men in de jaren zestig nog niet de mogelijkheid had om via de computer en Wikipedia na te zoeken of de informatie die een schrijver in zijn boek geeft, klopt met de werkelijkheid, was er een journalist die Nabokov duidelijk niet doorhad. Hij schreef hoe jammer het was dat N. ‘een van de mindere werken van die dichter had gebruikt. Er waren immers wel betere gedichten.’ Ha ha...
Nee, tegenwoordig zou een recensent door de mand vallen..
Ik vind dit een van de meest geslaagde boekenweekgeschenken! Ik heb het met plezier gelezen.

ISBN 9789059651913 |Hardcover |127 pagina's | CNPB |maart 2013

© Marjo, 20 maart 2013

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER