De huisvriend
Bertram Koeleman

‘Laat ik één ding duidelijk maken, al is het dan slechts voor mezelf. Ik heb nooit, op geen enkel ogenblik, gedacht dat alles perfect zou verlopen.’

Dit verhaal is het relaas, verteld wordt door Benjamins... ja wat? Vriend? Bediende?
Zelfs nu ik het boek uit heb, weet ik geen benaming  voor de rol van Jonas Balsam, die samenwoont met en zorgt voor een man die ogenschijnlijk niets voor hem betekent.
Twintig jaar eerder is Jonas gestopt met zijn studie en in het cateringbedrijf van zijn overleden vader gestapt. Als bezorger van maaltijden kwam hij in contact met een geheimzinnige man. Dat was Benjamin. Het wordt Jonas snel duidelijk dat hij geacht wordt het eten neer te zetten en te verdwijnen zonder wat voor contact dan ook met degene die besteld heeft.
Maar Jonas pakt de zaken anders aan en het resultaat is dat de twee mannen nu al ruim twintig jaar het leven delen op het landgoed Storm Lake, in Maine, in een afgelegen villa. Voor de buitenwereld is Jonas de enige bewoner, maar  Benjamin woont er dus ook.
Wat is er aan de hand met Benjamin? Waarom wil hij geen contact met de buitenwereld?
En, nog intrigerender: waarom besluit een man als Jonas eenzelfde soort eenzaam leven te leiden?
Als Benjamin geen intellectuele uitdaging had gezocht, was het verhaal dan ook zo afgelopen?

We lezen alleen de kant van het verhaal zoals Jonas het ziet, en die geeft de schuld aan ‘de huisvriend’. Regelmatig werd er een liefst oudere gepensioneerde professor uitgenodigd om als het ware colleges te geven aan Benjamin. Dat ging goed tot de komst van Robert Fineman.
De komst van deze man is het begin van het einde.
Hoever wil Jonas gaan om de geheimhouding te waarborgen? Wat als hij onverwacht verliefd wordt op een vrouw uit het dorp? De buitenwereld die altijd ver gehouden werd, komt steeds dichterbij. Natuurlijk heeft dat ook invloed op Benjamin, al wordt het zoals gezegd niet echt goed duidelijk hoe precies.

‘Het slagen van de show viel of stond met de overtuiging waarmee de artiest zijn act bracht.’

Dat geldt niet alleen voor de personages in deze roman die niet echt onder te brengen is in een bepaalde categorie, het geldt ook voor de debutant die dit bij elkaar verzonnen heeft.

De eerste zin - ’Benjamin Krendler is vrij’ -  zou er op kunnen duiden dat het een ‘whydunnit’ is. Een dramatische gebeurtenis moet uitgelegd worden.  Dat gebeurt in korte hoofdstukken die met hele of halve cliffhangers de lezer haast dwingen om door te lezen.
Maar het is ook een psychologisch verhaal, waarin niet Benjamin, niet de huisvriend, maar Jonas zelf de hoofdfiguur is. Om hem te doorgronden -  if ever - moet de lezer tussen de regels door lezen.
De debutant heeft zijn act overtuigend gebracht: dit is een origineel debuut, in een prettige  stijl, dat nieuwsgierig maakt naar een tweede boek, of dat nou een psychologische roman of een thriller gaat worden.

Bertram Koeleman (1979) studeerde Engelse taal- en letterkunde. Zijn werk als verkoper op de afdeling Literatuur en Kunst heeft hem er niet van weerhouden een onderhoudend boek te schrijven. Kom maar op met het volgende boek!

ISBN 9789045020334 |paperback| 288 pagina's |Atlas Contact| augustus 2013

© Marjo, 14 april 2014

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER