Het witte land
Rob Verschuren

Al op jonge leeftijd maakt Bobby kennis met de vraag of zijn geciviliseerde wereld nu écht is. Tijdens een vakantie in Oostenrijk ontdekt hij een andere wereld, daar gezeten in zijn eentje, bovenop een berg, onderging hij de tijdloosheid en de magie van het bestaan.

"Lang zat hij daar, maar in de witte leegte bestond geen tijd. Na een poosje wist hij niet meer waar zijn wezen eindigde en de wereld begon. Hij luisterde naar het kristallen zingen van de IJssirenen, dat van overal en nergens leek te komen.

Laat geen sterveling naar de hemel vliegen
Noch Afrodite's liefde ontvluchten"

En verder zongen de Sirenen, over een plaats buiten de tijd, van waaruit je zowel het verleden als de toekomst kon zien, maar ook een plaats van duisternis, verborgen voor mensen, waar zelf de goden aarzelen te gaan.

Maar hij was nog jong en voldeed aan de dwang en de vraag van de maatschappij. Hij studeerde, ging samenwonen en zette een succesvol reclamebureautje op. In de ogen van de wereld had hij het gemaakt. Maar in feite is hij een vreemde voor zichzelf, hij is 'een man van niets waarschijnlijk'.

En dan ziet hij een foto van een tsunamislachtoffer in een Aziatisch land, een jonge vrouw met een deken om zich heen geslagen. Het was de blik in haar die hem trof. Het laat hem niet meer los. Het voelt als de schilderijen van Rothko, onder die kleurige vlakken zit een gloed die Bobby diep raken. 'Onder de oppervlakte vochten andere kleuren om lucht. ' Is dat waar Bobby ook naar snakt?
Bobby, inmiddels vijfenvijftig, besluit de vrouw te gaan zoeken. Hij verkoopt huis en haard én zijn bedrijf en vertrekt, de Westerse wereld in al zijn gekte achterlatend.

In het niet bij naam genoemde land - vermoedelijk Vietnam -  neemt hij een hotel en vanaf die tijd laat hij het leven lopen zoals het loopt. Net als op de berg bestaat er geen tijd meer en neemt hij alles zoals het komt. Maar zelfs het hotel is hem nog te beschaafd hij trekt verder, de volkswijk in.
Zijn leven voltrekt zich, zijn gedachten zijn van hem evenals zijn fantasie, er is geen oordeel meer, alleen het bestaan telt. Er zijn mooie en goede momenten, er zijn heftige, zware hallucinerende momenten, hij ontmoet mensen en gaat weer verder, alles is zonder oordeel, alles is goed.

Hij zwerft dagelijks rond in de wijk en op een dag ziet hij een verlamde in het wit geklede vrouw in een loods, op een bank, tussen stapels afval liggen. Vanaf die dag gaat hij elke dag naar de loods, zijn tempel, waar de 'priesteres' die hij Bleke Orchidee noemt, ligt op haar sofa. Op een stapel opgevouwen dozen zittend, kijkt hij naar haar, ook hier zijn zijn gedachten van hem. Hij zit daar tot het rolluik dichtgaat en zij hem wegstuurt, nadat hij haar wat geld heeft gegeven waar zij om vraagt. Uiteindelijk brengt zij hem op het pad dat hij zoekt, en ook dit gebeurt zonder dat hij enige hand heeft gehad in het verloop daarvan.

Rob Verschuren weet dit alles op zijn eigen unieke manier te verwoorden. Het is fascinerend hoe hij de gedachten, visies en menselijke normen en waarden weet te verwoorden en op hun plek weet te zetten. In feite geeft hij een aanzet om na te denken over het leven zelf, het an sich.
Een boek om meerdere keren te lezen om de diepte ervan in zijn totaliteit te kunnen omarmen.

ISBN 9789062657995  | paperback | 156 pagina's | Uitgeverij in de Knipscheer | september 2020

© Dettie, 20 november 2020

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER