Hotel zonder sterren
Lara Taveirne

Het boek begint met een telefoontje. Andreas neemt op, het is Larissa. Dat ze bijzonder is en veel voor Andreas betekent heeft, is vanaf het eerste woord duidelijk. Larissa... zijn soulmate, de gekke meid met de bijzondere invallen en de grote gebaren, de volwassen vrouw, het grappige kleine meisje. Hij ziet haar voor zich zoals ze twintig jaar geleden voor hem stond. Inmiddels hebben ze elkaar tien jaar niet gezien maar hij is 'zijn ponypaardje' nooit vergeten..

Larissa en Adreas hebben samen de middelbare school doorlopen, al vanaf het moment dat zij Andreas daar zag was er die bijzondere aantrekkingskracht. Hij torende boven iedereen uit, hij was speciaal. Meiden keken naar hem om. Toch was het Larissa waarmee hij optrok. Larissa die niet beeldschoon maar wel heel apart was. Ze hadden aan een half woord genoeg, ze begrepen elkaar volkomen. Het was feest als ze bij elkaar waren, aan de meeste dwaze invallen werd onmiddellijk gehoor gegeven. De ontdekkingen van het leven maakten zij samen mee. Ze hadden geen vaste relatie, wel enorm veel plezier, - die overigens ook van de pagina's afspat -. Maar na die geweldige periode ging ieder zijn weg.

Wat Andreas niet weet is dat Larissa stapelgek op hem was, en nu nog is. Voor Larissa is het Andreas en niemand anders. Larissa houdt tot in de kleinste vezel van haar lichaam van Andreas. Het gemis is enorm, bijna ondraaglijk. Voor haar is liefde 'hollen tot je zonder adem neervalt.' Maar Andreas voelt dat niet zo, ze hebben 'gewoon' een geweldige tijd samen gehad. Hij kon niet voor haar kiezen, de wereld was nog zoveel groter, maar toch... zij was geestig, adrem, sprankelend.

"Larissa leek in de weg te zitten om een diploma te halen. En om andere meisjes enigszins een kans te geven. Alle meisjes die na haar kwamen waren objectief gezien knapper dan zij, maar bij de derde zin die uit hun mond kwam, overviel hem steevast iets wat leek op naar adem happen als je een watervloed ziet aankomen."

Larissa stuurt hem daarna heel veel brieven. Waarover Andreas zegt:

"In de vele jaren dat hij Larissa's brievenlezer was geweest, was ze nooit iets waar éen woord voor was. En ze kende nochtans best veel moeilijke woorden. Ze was iets wat veel alinea's nodig had. En ze vroeg of hij alstublieft zo aardig wilde zijn om ook tussen de regels te lezen."

Ze zal voor altijd in zijn geheugen gegrift staan. Ze was heel speciaal, apart, bijzonder en hij weet dat maar al te goed. Wat hij niet weet is hoe eenzaam Larissa in feite is. Achter al haar dwaze, originele invallen en komieke theatrale gebaren schuilt een meisje dat gewoon wil dat iemand van haar houdt. Larissa's vrolijkheid is een façade, een laag vernis, die het kwetsbare deel van haar moet beschermen.

Het knappe van de de schrijfster is dat ze elke keer een laagje van dat vernis afschraapt en, net als bij schilderijen die schoongemaakt worden, komt er langzamerhand een heel ander beeld van Larissa tevoorschijn.
In prachtige, bijna verstilde taal wordt stukje bij beetje Larissa's leven uit de doeken gedaan. De schrijfster licht steeds een tipje van de sluier op zodat we langzamerhand Larissa's gevoelens en beweegredenen leren kennen. We komen te weten waarom zij kiest voor de dingen die ze deed en doet. Ook lezen we de reden van de enorme hunkering naar het verdrijven van eenzaamheid die Larissa steeds maar achtervolgt.

Je vraagt je al lezend af hoe het mogelijk is dat deze twee mensen die voor elkaar geschapen leken te zijn toch elk een apart bestaan hebben opgebouwd. Lara Taveirne weet op adembenemende wijze stilaan naar de apotheose toe te werken, naar hét moment waarop het doek tussen deze twee mensen viel.

En nu heeft Larissa  Andreas gebeld en zegt; 'Weet je waarom ik bel Andreasje? 'I've got a proposal.' Hoewel ze alle twee inmiddels getrouwd zijn zegt ze: 'Ik geloof dat ik een heel mooi cadeau heb.' Ze heeft voor twee dagen een kamer in het Bussaco Palce Hotel geboekt, het allermooiste hotel van Europa. 'Two days, my love'...

Een boek dat je beetpakt, meesleept en overdonderd achterlaat.

Lara Taveirne (°1983) is regisseur en auteur. Ze gelooft alleen in de liefde. Als oorsprong en oorzaak van alle schoonheid en alle diepgang. In haar werk laat ze alle mogelijke gevolgen van de liefde zien. Zij heeft met haar debuutroman "De kinderen van Calais" de Debuuutprijs 2015 in de wacht gesleept.

ISBN 9789044628340 | Paperback | 243 pagina's | Uitgeverij Prometheus | oktober 2015

© Dettie, 27 oktober 2015

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

De kinderen van Calais
Lara Taveirne

‘Tijdens het roken van haar eerste sigaret, kijkend naar dat Spaanse vrouwtje op haar lucifersdoosje, knapte er iets in mijn moeder. Misschien omdat ze een gelijkenis zag tussen de vurige en vernietigende uitbeelding van een vrouw en wat vrouwelijkheid ook in haar eigen leven had aangericht. Want was het allemaal niet mis gegaan sinds vrouwelijkheid zich in hun leven had aangediend met al haar belachelijke accessoires? Bikini’s, beha’s, dagboeken, liefdesbrieven en maandverbanden. Daarvoor liepen ze toch gewoon in hun zwembroekjes achter een moeder aan die af en toe omkeek om te zien of ze nog wel konden volgen?
Toen konden ze nog volgen.’

Twee meisjes, wonend in Wissant, vlak bij Calais zijn onafscheidelijke vriendinnen. Lilith, wiens moeder - van oorsprong Vlaams - bij de bevrijding van haar stad die ene Canadees ontmoette en hem achterna reisde toen ze zwanger bleek. Zij verkeerde graag in het gezelschap van de twee meisjes, terwijl de moeder van Violaine ‘het soort vrouw was die in boeken beschreven zou worden als iemand die naar mottenballen ruikt’. Zij  had geen zin in sociaal leven, dus Violaine was altijd bij Lilith te vinden. Tot de hormonen toeslaan. Twee jonge meisjes die verliefd worden op dezelfde jongen, grote kans dat het fout loopt. Ineens zijn er geheimen, en hoewel de vriendschap blijft, is er iets kapot.

Dan: juni 1976, de meisjes zijn  vijftien. In de krant staat er een bericht: op de dag dat onder aan de rots het lichaam van Violaine gevonden werd, zijn de rugzakken van de twee vermiste meisjes boven aan de klif gevonden. Lilith werd niet gevonden.

Het verhaal draait om het meisje dat tot haar zesde verjaardag niet anders wist dan dat ze geen naam had, behalve al die koosnaampjes die haar moeder haar gaf. Ze was een geheim, niemand wist dat ze bestond. Al zal later blijken dat ze maar liefst drie namen had, houdt ze toch vast aan die ene die ze zichzelf gegeven heeft: Vieux-Rose. Inderdaad zijn er veel geheimen in haar leven. Ze zal er zelf nog aan toevoegen.

Het is een verhaal over lotsbestemming. Drie generaties die zonder het te weten in elkaars voetsporen lijken te treden, of ze dat nu willen of niet. Drie vrouwen, die hun weg zoeken tussen de raadsels van het leven, eigenzinnig, vol verlangen. Nu eens accepteren ze hun lot zoals dat komt, dan weer verzetten ze zich op een eigen manier. Het zijn duidelijk geen alledaagse vrouwen, maar net als iedereen willen ze dat er van hen gehouden wordt, en willen ze zelf liefde geven. Maar, geknakt door het leven als ze zijn, ligt het geluk niet altijd voor het opscheppen.

De dramatiek spat van de pagina’s, en toch wordt het nergens een sentimenteel boek. Het sleept je mee, steeds opnieuw een andere weg in. Vragen worden niet altijd beantwoord, en er zijn  - soms flinke - sprongen in de tijd. De taal die gebezigd wordt is duidelijk Vlaams, maar we weten dat Vlamingen mooie zinnen kunnen schrijven. Zo ook debutante Lara Taveirne. Mooi boek dat doet uitkijken naar het volgende!

‘De pijnlijke oorlogsjaren waren definitief afgebakend als en brok geschiedenis. Het getal vijftig dobberde als een veilige reddingsboei op de kabbelende tijdlijn.’

‘Het kwam niet in haar op dat ook zeezieke kapiteins met een naaldloos kompas over een honkvast stemgeluid konden beschikken.’

‘Maar goed, de tijd dat Vieux-Rose nog verlangde dat haar moeder afstelbaar was als de hoogte van haar fietszadel lag intussen alweer een tijdje achter haar.’

‘De vrijheid was als een stuk zeep tussen haar hoedenmakershanden uit gefloept.’

ISBN 9789022329474 |paperback|400 pagina's| Uitgeverij Manteau| mei 2014

© Marjo, 23 mei  2014

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER