De gave van Carlos Rueda

Achterflap:
De gave van Carlos Rueda speelt zich af tegen het eind van de jaren zeventig, in de tijd dat duizenden Argentijnen verdwenen zonder een spoor achter te laten. Wanneer de vrouw van Carlos Rueda plotseling verdwijnt, ontdekt hij bij zichzelf een magische gave: in zijn dagdromen ziet hij duidelijke visioenen van het lot van de desaparecidos. Het enige wat hij niet kan ‘zien’ is het lot van zijn eigen vrouw. Bijna tot waanzin gedreven wendt hij zich tot het enige ‘wapen’ dat hem niet afgenomen kan worden: zijn verbeelding, en de mystieke geheimen van de menselijke geest.

De gave van Carlos Rueda is een aangrijpend portret van de absolute radeloosheid en paniek die werden veroorzaakt door het bewind van de militaire junta in Argentinië. Lawrence Thornton schreef een indringend en bij vlagen magisch-realistisch verhaal over een man die wordt verscheurd door de liefde voor zijn vrouw.

Meer over de inhoud:
Carlos werkt in een kindertheater. Op een dag komt een van de kinderen helemaal overstuur en vertelt dat zijn vader de avond daarvoor was opgepakt, Terwijl Carlos naar de jongen luistert, heeft hij de eerste ervaring met zijn visioenen, hij ziet hoe de vader was opgepakt en wat er in de toekomst gaat gebeuren.

De vrouw van Carlos, Cecilia, wordt op een dag uit haar huis weggehaald door een van de gevreesde groene Ford Falcons, waarmee dagelijks mensen uit hun huizen worden gehaald. Om onbekende redenen, soms als foutje, verwisseling van persoon, soms omdat ze zich negatief hebben uitgelaten over de regering, in ieder geval verdwijnen ze en de meesten komen nooit meer terug.

Cecilia is journaliste bij een opinieblad. Wanneer er op een dag een schoolbus wordt teruggevonden, waarvan de kinderen zijn verdwenen, moet ze er een stuk over schrijven. Daarmee is haar lot bezegeld. Ze wordt opgehaald, gevangengezet en gemarteld. De martelingen zijn verschrikkelijk, waarvan de verkrachting van vrouwen nog de zachtzinnigste zijn.

Carlos loopt verdwaasd door de stad als hij de demonstratie van de dwaze moeders tegenkomt. Zij demonstreren voor het regeringsgebouw, ze dragen witte hoofddoekjes en dragen zwijgend demonstratieborden met de foto’s van hun verdwenen geliefden met zich mee. Een van de vrouwen herkent Carlos en vertelt hem haar verhaal. Carlos krijg een visioen en vertelt de vrouw wat haar te wachten staat.
Vanaf die dag loopt Carlos met hen mee, met een bord waarop de foto van Cecilia. En elke donderdagavond komen er mensen met hun verhaal bij hem in de tuin om hem hun verhaal te vertellen, in de hoop dat Carlos hen het lot van hun geliefden kan vertellen.

Hij ziet echter slechts één visioen over Cecilia, waarin zij ontsnapt is aan haar gevangenis en haar schoen verliest.
Cecilia weet inderdaad te ontsnappen, maar wordt weer opgepakt.

Carlos besluit een nieuw theaterstuk te schrijven en op te laten voeren door de kinderen. Zoals te verwachten was, zijn er ook de mannen van de regering. Na de uitvoering komen ze naar het huis van Carlos, tuigen hem af en slaan alles kort en klein. Maar het ergste is: ze nemen zijn dochter Teresa mee. Het theater wordt dichtgespijkerd.

Mijn mening
Het verhaal wordt verteld door een goede vriend van Carlos, waardoor ik steeds het gevoel had dat niemand het zou overleven.
Maar Cecilia wordt teruggevonden, zij heeft alles wat ze heeft gezien en ervaren op geschreven. Teresa verdwijnt en, zoals bij zo velen uit die geschiedenis, er wordt nooit meer iets van haar gehoord. De generaals worden veroordeeld. Het verhaal van Argentinië wordt aan de wereld verteld.
De schrijver beschrijft heel goed de angst, paniek, verdriet en machteloosheid van de mensen die dit hebben meegemaakt (of nog op andere plaatsen, mee maken).
Maar het is niet alleen een klaagzang. Hoe vreemd het ook mag klinken, er staan ook hele mooie passages in het verhaal, liefde, romantiek en symboliek.
Volgens mij is dit boek ook verfilmd.

Paperback | 254 Pagina's | Uitgeverij Arena 2003, ISBN10: 9069745100 | ISBN13: 9789069745107 Vertaald door A. Mensinga, Auke Leistra

© Tresoula, januari 2008

Reageren? Klik hier!