Alles is OKÉ
Ivo Victoria

Zo gaat dat in het leven. Kinderen gaan hun eigen weg. Ouders blijven achter. Er wordt een bezoekje afgelegd, er wordt gebeld, maar het leven wordt niet echt meer samen geleefd.

De schrijver van deze fantastisch mooie roman steekt de hand in eigen boezem. Ook hij leefde zijn eigen leven, en maakte - vindt hij achteraf - te weinig tijd voor zijn moeder die alleen is achtergebleven in het dorp onder de rook van Antwerpen, waar zij geboren en getogen werd en haar gezin grootbracht.
Als zij steeds minder vaak belt, ze vergeet het waarschijnlijk, ze begint te dementeren, laat ook hij het afweten. Iets waar hij later spijt van zal hebben, maar dat wel ten grondslag ligt aan het boek daar wij nu van mogen genieten. Een bijzonder boek, dat gaat over een bijzondere moeder-zoonrelatie.

Hij vertelt haar verhaal, waarbij we niet weten of het op waarheid berust. Maar ook de zoon moet het doen met de verhalen, die zij vertelt. Daarnaast vertelt hij over de bezoeken die hij wèl aflegde. En dan lezen we de aandoenlijke dialogen tussen moeder en zoon.

‘Moederke, wat zoekt ge?
Een servet.
Een servet.
Ja. Waar heb ik die servetten liggen?
Zijt ge dat vergeten?
Manneke.
Ge vergeet veel.
Ja hè.
Stilte.
Gij zegt nu: veel.
Ik moet eerlijk zijn tegen mijn moeder.
Ze lacht.
Ja? Vergeet ik zoveel?
Ja.
Akkoord. Maar ik onthou ook nog heel veel dinges!
Ge onthoudt ook weer veel andere dingen. Dat is waar.
Misschien dingen waarvan jullie denken: dàt moest ze nu beter niet weten!
Ze lacht.’

Maar wie was zij? Wat voor vrouw was zijn moeder? Aan het avondeten vertelde ze vroeger verhalen over de school waar ze godsdienstles gaf.

Dan neemt de schrijver een ander vertelperspectief: zijn moeder wordt - heel respectvol - Mevrouw Stevens. Hier leren we een heel andere vrouw kennen, via het meisje dat door haar vader gered werd uit de lagere school die gebombardeerd was en alleen maar aan haar nieuwe tasje kon denken dat achterbleef in wat er overbleef van de school. En hoe ze later door de toenmalige directeur van dezelfde school onheus behandeld werd. Waarschijnlijk was dat vanwege een enige onmin die er in de oorlog was tussen de families. Maar mevrouw Stevens liet zich niet kisten. Zo vertelt haar zoon het tenminste. Hij wil zoals op de flap staat ‘zijn moeder nog één keer laten schitteren'.
Met alles er op en er aan.

‘Een keer gebeurde het zelfs dat de man die haar gelukkig maakte aan het eind van de werkdag in een volkomen stil en geurloos huis arriveerde. De keuken oogde verdrietig en verlaten, en in de woonkamer stond de tafel onwennig ongedekt te wezen. Alle lichten waren gedoofd. Het duurde even voordat hij in het schemerdonker zijn vrouw ontwaarde, alleen aan de piano gezeten, met kaarsrechte rug. Haar handen rustten roerloos op de toetsen, haar blik op de partituur gefixeerd zonder dat ze de indruk gaf een halve noot werkelijk waar te nemen. Ze had de gezichtsuitdrukking van iemand die net had ontdekt hoeveel dingen spijtig kunnen zijn in de wereld; met name dingen waarvan je het nooit had verwacht, veelal dingen waarnaar je had verlangd en soms zelfs dingen die je had verkregen.’

Het verhaal over de dementerende moeder ontroert, het raakt je tot diep in je poriën.
‘Moederke’ wordt door haar zoon neergezet als iemand die je graag had leren kennen, een vrouw met humor, sterk en liefdevol, met natuurlijk even goed minder goede kanten. Haar dialect, de manier waarop ze tegen het dagelijks leven aankijkt, in de wetenschap dat ze dingen vergeet.

Er is nog meer: door het verhaal over zijn moederke in de derde persoon te vertellen toont de schrijver hoe hij haar ziet (wil zien) en geeft zo ook zichzelf bloot. Hij eert haar, maar hemelt haar niet op. En natuurlijk is hij zelf een personage in het verhaal van nu, over de aftakeling en over hoe moeilijk het is om aan te zien.

Herkenbaar, vol mededogen en liefdevol beschreven, met een lach en een traan is dit een prachtig mooie eerbetoon aan een geliefde moeder.
'Het is OKE’ is een boek om vaker te lezen. Te savoureren.
Tien jaar na zijn debuut Hoe ik nimmer de ronde van Frankrijk voor min-twaalfjarigen won [en dat het me spijt] is opnieuw het onderwerp semi-autobiografisch. En dan is Ivo Victoria op zijn best.

Ivo Victoria (Antwerpen, 1971) woont in Amsterdam. Hij studeerde communicatiewetenschappen aan de Katholieke Universiteit Leuven. Hij was zanger van de popband Kamino, waar hij verschillende albums mee maakte. Hij werkte bij verschillende Belgische platenmaatschappijen en was betrokken bij de organisatie van het Lowlands-festival. Alles is OK is zijn vijfde boek.

ISBN 9789048834372 | paperback | 224 pagina's | Uitgeverij Lebowski | september 2019

© Marjo, 22 november 2019

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER