Heidens altaar
Ulises Segura

Zes verhalen, met een vreemd soms magisch tintje. Als je een genre moet kiezen, neem dan magisch realisme.

In het eerste verhaal Reygerswael spreekt een vader zijn zoon toe die zijn bord niet leeg wil eten. Hij vertelt over zijn eigen jeugd, toen hij uit sympathie met Bobby Sands (Lid van de IRA. Hij werd bekend doordat hij overleed als gevolg van de Noord-Ierse hongerstaking van 1981) zelf niet at. Het niet-eten wordt een aanleiding voor het verhaal over zijn broer, die Bobby genoemd wordt, naar Bobby Sands. De verteller heeft een akelig avontuur beleefd met zijn broertje en een gemene neef.

Het tweede verhaal – het mooiste – heet De Grootte van een Duimspijker en gaat over rouw. Terwijl dat gaandeweg duidelijk wordt, weet de lezer niet meer in hoeverre hetgeen hij beschrijft echt is.

‘We doen allemaal wel eens domme dingen, waar we niet trots op zijn, die we eerder willen weglaten.’ Ze wreef met haar duim over zijn voorhoofd en zei: ‘Al jouw herinneringen zitten hier veilig opgeborgen. Met de tijd verwelkt langzamerhand het sombere geheugen, en da’s een zegen, nooit een vloek.’