De zoon
Michel Rostain
De 21-jarige Lion overlijdt aan de gevolgen van acute meningitis. Zijn totaal ontredderde ouders blijven achter. Dit verhaal gaat over het verdriet van zijn vader. Over de liefde van een vader voor zijn zoon.
“Het ziekenhuis heeft papa en mama een overlijdensverklaring gestuurd. Ik ben een natuurlijke dood gestorven. Die bom die mij met paarse kogels heeft doorzeefd, was een natuurlijke dood.”
Het verhaal is geschreven vanuit Lion. Vanuit de dood aanschouwt hij zijn vader, liefdevol en mild. Zijn vader die zo totaal overmand is door verdriet. Een man die zich vastklampt aan herinneringen. Verwarring voelt. Schoolaantekeningen naspeurt in de hoop een persoonlijk krabbeltje te ontdekken.
“Een vader die erft van zijn zoon, dat is een onbegrijpelijke aaneenschakeling van woorden. De tijd in de war.”
Herinneringen aan de laatste momenten samen worden opgehaald en gekoesterd. De geur van het dekbed wordt opgesnoven. Tranen vergoten. Oneindig veel tranen. ‘s-Nachts is Lion aanwezig in zijn dromen.
“Baby van tien of vijftien maanden, vreugde van terugkeer, ik ben herrezen. Baby met een bloot en o zo zacht velletje, baby die lacht, papa die lacht, hij liefkoost me, hij danst met me, ik ben er, en bovendien als baby!
Waarom is het nog beter om als baby te zijn terugkomen dan als volwassene?”
Lion beschrijft de laatste momenten van zijn leven. Het snelle verslechteren van zijn toestand en de noodlottige afloop in het ziekenhuis. De bijzondere crematiedienst met alleen witte bloemen. De muzikale bijdrage van vrienden. Het verdwijnen van de kist in het vuur. Reacties van vrienden en familie. Hij beschrijft hoe zijn vader dit beleefd heeft. Zijn vader die nog zo kan hunkeren naar zijn zoon. Die hem zo verschrikkelijk mist.
Het leven gaat door. Werkzaamheden moeten hervat worden. Dat gaat moeizaam. Tranen blijven komen. Hoe nu verder? Dan onthult een vriendin de laatste wens van Lion. Een groot geschenk. Het biedt hun de mogelijkheid om nog één maal afscheid te nemen.
Een prachtig, teder verhaal over een enorm, ondraagbaar verlies. Dit boek is autobiografisch. Michel Rostain verloor zijn zoon. Het grote verdriet in dit boek is zijn verdriet. Het is werkelijk magnifiek geschreven, poëtisch. Ontroerend en heel liefdevol. Zo teder. Hoewel het enorme verdriet het verhaal overheerst is het niet zwaar van toon. Ook staan er prachtige citaten in. Zoals deze van Séverine Auffret:
Dit gemis is aan tederheid en aan liefde
Kijk alleen naar de volle aanwezigheid ervan
Vind mij terug in elke schittering van de zon
In alle luchten, in het geklater van alle beekjes
In de vloedlijn en de meeuwen van alle stranden
Dit schitterende boek won de Prix goncourt du premies roman 2011, een van de belangrijkste Franse literatuurprijzen. Ik hield het niet droog. Een pareltje.
ISBN 9789045802596 | Paperback|128 pagina's | Uitgeverij Mouria| oktober 2011
Vertaald door Martine Woudt
© Annemarie, 15 november 2011
Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER