Licht ontvlambaar
Chris Cleave

'Ja en het is net als elke andere oorlog. Heb je je ooit afgevraagd waarom een meisje als ik uit het East End bijna geen familie heeft? Dat zal ik je vertellen. Petra. De Eerste Wereldoorlog. De Tweede Wereldoorlog. De Falklandoorlog. De Eerste Golfoorlog. De Tweede Golfoorlog en de oorlog tegen de drugs. Kies maar want in elk van die oorlogen heb ik hele stukken van mijn familie verloren.'

‘Beste Osama’, zo begint dit verhaal, verteld door een eenvoudige huisvrouw, woonachtig in een eenvoudige buurt in Londen. Zij is getrouwd met een politieman, die bij de explosievenopruimingsdienst werkt. Samen hebben ze een zoontje, ‘ons jochie’.
Waarom schrijft ze een brief naar Osama Bin Laden?   

‘Ik ga schrijven zodat je naar mijn leven kunt kijken en kunt zien wat een jongetje eigenlijk is aan de hand van de vorm van het gat dat hij achterlaat. Ik wil dat je een gat in je hart voelt en het streelt met je handen en je vingers snijdt aan de scherpe randen. Ik ben een moeder Osama ik wil alleen maar dat je van m’n zoon houdt. Dat is toch hartstikke normaal?’

Het duurt niet lang voor we dat weten: haar man en zoontje zijn omgekomen bij een zelfmoordaanslag in het voetbalstadion, toen zij de wedstrijd Arsenal-Chelsea bezochten. De vrouw blijft alleen achter, ontroostbaar en ontredderd. Behalve het grote verdriet dat haar teistert is er ook een schuldgevoel: op het moment dat haar geliefden omkwamen, lag zij in bed met een overbuurman, die ze net tevoren opgepikt had in een bar. Dat is háár mankement: als ze bang is, als ze wacht op haar man wanneer die weer eens opgeroepen is voor een klus, is er maar één ding dat haar troost biedt en dat is een man.

De overbuurman, Jasper, is journalist, en als hij samen met de vrouw op de televisie ziet wat er gebeurt in het stadion, moet hij daar natuurlijk heen. Zij smeekt hem om haar mee te nemen, ze moet haar man zoeken en haar jochie vinden. Ter plekke ziet ze vreselijke dingen zonder dat ze hen vindt. Ze raakt gewond, vertrapt door wanhopige mensen, en belandt in het ziekenhuis. Jasper bezoekt haar, en wat zij helemaal niet wil – want hij heeft een relatie – hij wordt verliefd.
De vrouw wordt ontslagen, maar is duidelijk niet beter. Ze ziet haar zoon overal, en praat met hem.
Bepaalde daden en gebeurtenissen verlopen in haar hoofd anders dan in werkelijkheid:

‘Ze streelde met haar vingers over mijn wang en ik rilde. Toen liet ze haar hand vallen. Ik zag hem op de stoep vallen. Haar arm was afgescheurd onder de elleboog en het naakte bot piepte onder het opengereten vlees uit. Haar mooie bleke vingers vertrokken. Ik moest mijn ogen dicht- en weer opendoen voordat alles weer gewoon werd.’

Deze hallucinaties worden steeds erger, en leiden tot vervreemdende situaties. Als ze ook nog iets begint met Terence, de baas van haar man, wordt het leven vrij ingewikkeld. Vooral als hij haar de waarheid vertelt.

Dit alles en meer vertelt ze in haar open brief naar Osama. Een schokkend, ontroerend verhaal, dat je raakt tot in je hart. Toch is de toon van het verhaal niet zwart doordat de vrouw alles zelf vertelt op haar eigen droge manier; haar manier van reageren is, zoals Jasper dat zegt ’erg direct’.

Chris Cleave (1973) woont in Londen. Naast Licht ontvlambaar schreef hij ook het razend succesvolle Kleine Bij.

ISBN 9789044615708 |Paperback |240 pagina's |uitgeverij Prometheus |maart 2010
Vertaald uit het Engels door Dennis Keesmaat

© Marjo, 9 maart 2014

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER