Madame Jeanette
Mireille Geus

"Leonora zei hij, 'ik had het eerder moeten zeggen, maar ik kom niet meer. Niet straks niet morgen, niet overmorgen.' [...]
Hij begon het uit te leggen. Omstandig. Hij wilde dat we ons als paar ontwikkelden, dat we intiem waren.
'We zijn toch intiem? Zo vaak!' Ik hoorde dat ik kirde.
'Ik heb het niet over seks, antwoordde hij, maar over intimiteit.'

Kenneth stopte dus met de relatie, hij vertrekt uit hun huis, hij mistte het 'thuisgevoel' bij haar. Maar dat 'thuis' is nu net iets wat Leonora nooit gehad heeft. En ze wil wel over vroeger vertellen maar het lukt haar niet. Alsof ze het vergeten is. In het fotoboek van haar jeugd ziet ze wel foto's maar er is verder geen herinnering bij, op een enkel vaag beeld na.

De klap komt hard aan, maar ze weet ergens diep in haar hart dat Kenneth gelijk heeft. Ze kookte bijvoorbeeld nooit, iets wat bij Surinaamse mensen juist zo belangrijk is. De keuken is de spil van het huis. Het eten, de gerechten, zijn een gezamenlijke belevenis die in het huiselijk leven verweven zijn.

Om niet alleen te zijn - en ook om Kenneth terug te winnen - besluit ze om zich op te geven voor een cursus Surinaams koken. Op eerste Kerstdag zullen ze uiteindelijk hun zelfgemaakte maaltijden samen opeten.

En zo leren we de geweldige Dushi kennen, de rots in de branding, die dwars door al haar cursisten heen kijkt. Zij is het die laat zien dat eten en eten klaarmaken veel meer betekent dan iemand van voedsel voorzien. Er komt veel meer bij kijken zoals liefde, aandacht, intentie etc..
Door deze cursus beginnen bij Leonora langzamerhand herinneringen terug te komen, aanvankelijk zijn het enkele beelden maar uiteindelijk komt het hele, schrijnende verhaal naar boven.

Het knappe van Mireille Geus is dat ze in kleine brokjes, delen van het in feite erg eenzame leven van Leonora prijsgeeft. Het lijkt in het begin een fijne jeugd met een leuke vader en moeder en een halfbroertje en -zus waar Leonora goed mee kan opschieten. Maar zo blijft het niet nadat Leonora moeder overleden is.  - Leonora is dan negen jaar oud. - We lezen hoe Leonora daarna steeds geen vaste grond onder haar voeten krijgt. Ze kent geen thuis meer. Woont bij een tante en oom, woont daarna weer bij haar totaal ontredderde vader die tegelijk lief en vreselijk is. Haar broertje en zus zijn uit het zicht verdwenen.

Leonora probeert te overleven in de moeilijke situatie waarin ze zich bevindt. Ze doet vreselijk haar best om toch maar aanvaard te worden maar vindt bij niemand begrip of aansluiting. We lezen het verhaal van een kind dat ondanks alle escapades van haar vader, hem onvoorwaardelijk trouw blijft en hem blijft opvangen en verzorgen, hoe klein ze ook is. Uiteindelijk is er maar één persoon die Leonora werkelijk ziet, de buurvrouw boven, 'scheve Rosa'.

Gelukkig worden de zwaardere hoofdstukken afgewisseld met verhalen over de cursus waarin de vrouwen heerlijke gerechten bereiden maar ook lachen en huilen met elkaar. De vrouwen hebben allemaal zo hun eigen verhalen en worden uiteindelijk goede vriendinnen. De geweldige Dushi is de spil en Leonora leert bij haar in de keuken heel wijze lessen en dat zijn niet alleen kooklessen.
Maar of ze Kenneth nog terugkrijgt? Dat is iets wat nog zal blijken...

Mireille de Geus is dochter van een Surinaamse en Nederlandse ouder en deze roman is autobiografisch. Je krijgt bij het lezen van dit heftige, aangrijpende maar ook vrolijke verhaal veel respect voor de schrijfster. Er is daarnaast ook bewondering voor de manier waarop ze haar verhaal heeft weergegeven, ondanks alles wat er gebeurd is blijft ze integer en laat ze iedereen in hun waarde.

Heel af en toe duurden de kookverhalen wat lang, maar dat voelde vooral zo omdat je wilde weten hoe het verder ging met Leonora. Toch had het boek niet anders geschreven kunnen zijn dan het nu is. Erg indrukwekkend.
Wel jammer dat de recepten er niet bij vermeld zijn ...

ISBN 9789046824764 | Paperback | 270 pagina's | Uitgeverij Nieuw Amsterdam | april 2019

© Dettie, 22 juni 2020

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER