Paolo Giordano

De eenzaamheid van de priemgetallen
Paolo Giordano


Priemgetallen zijn getallen die alleen deelbaar zijn door zichzelf. Als je ze gaat noteren zul je tot de ontdekking komen dat priemgetallen nooit naast elkaar staan. Er zit altijd ruimte tussen, hoe ver je de speurtocht ook
doortrekt. Ze zijn per definitie eenzaam. De twee hoofdpersonen van dit boek zijn dat ook. Hun levens verlopen bijna parallel, af en toe komen ze bij elkaar, maar als de titel klopt kunnen ze elkaar nooit raken.


Alice en Mattia hebben allebei als jong kind een traumatische ervaring gehad. Alice is verdwaald en gevallen op de skipiste en waarschijnlijk heeft ze uren moeten wachten op hulp. Mattia had een tweelingzusje dat achterlijk was. Zij is verdwenen, door Mattia's schuld. Dat zulke ervaringen een kind tekenen is niet zo vreemd, maar ongetwijfeld zijn ook hun karakters er debet aan dat ze sociaal gezien niet helemaal aangepast zijn.
Alice verwerkt haar onvrede door zichzelf uit te hongeren. Mattia verwondt zich. Als ze elkaar ontmoeten, op school, worden ze verliefd op elkaar. Maar hoe moeten ze dat duidelijk maken?


Mijn eerste reactie op dit boek is weifelend: ik vind de titel niet aantrekkelijk en de omslagfoto van dat meisje met die (-jawel!) priemende ogen staat me ook niet aan.
De tweede reactie evenwel is uitermate positief!! Het is een mooie psychologische roman, waarin vooral de karakters van Mattia en Alice diep uitgewerkt worden. Natuurlijk zijn daar ook bijfiguren voor nodig, de ouders bijvoorbeeld en vrienden, net genoeg uitgewerkt om hun rol te kunnen spelen. Zij zijn er om Alice en Mattia te kunnen laten reageren, meer niet.


Giordano gebruikt een alwetende verteller. De lezer weet meer dan de personages. Daardoor is er een spanning, waarin hij je af en toe lekker laat hangen. De jeugdtrauma's bijvoorbeeld worden alleen aangestipt, en de rest mag je raden met af en toe een kleine hint. 
Giordano is pas 27 jaar, en cum laude afgestudeerd in natuurkunde. Iemand die gewend is om te werken met de kleinste details. Dat voel je in het boek. Alles klopt! Dat zo'n jonge schrijver zulke mooie karakterschetsen kan maken, dat is zeer verrassend. Een belofte!! Dit boek, zijn debuut, heeft de belangrijkste prijs van Italië gewonnen (Premio Strega), een prijs die tot nu toe alleen door auteurs met een gedegen bibliografie gewonnen werd.
Giordano is geen mooischrijver, dat komt tenminste in de vertaling niet tot uiting, maar de manier waarop het verhaal in elkaar steekt: geen woord teveel, geen woord te weinig, je voelt de eenzaamheid ook al wordt die
nauwelijks uitgesproken. Prachtig!
Het knapste is evenwel de ingenieuze opbouw, het weglaten van de juiste dingen. Voeg daarbij de karakteruitwerking, en je hebt inderdaad een prachtig boek in handen.

 

ISBN  978 90 234 3496 2 Paperback 318 pagina's | Cargo | januari 2009
Originele titel 'La solitudine dei numeri primi' Vertaald door Mieke Geuzebroek en Pietha de Voogd; de vertalers hebben in overleg met de auteur enkele wijzingen in de tekst aangebracht

© Marjo, november 2009

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER