Hélène Grémillon

De vertrouweling
Hélène Grémillon


Hélène Grémillon is met ‘de vertrouweling’ genomineerd voor de Prix Goncourt du Premier Roman, het is dus haar debuut. Ze heeft de prijs niet gekregen en misschien is dat wel omdat ze het te goed heeft willen doen. Er zijn drie verhaallijnen, waarin nog kleinere lijntjes verweven zijn. Nodeloos ingewikkeld.
Het verhaal schetst hoe na de Tweede Wereldoorlog vrouwen er op aan werden gekeken als zij niet minstens twee kinderen, liefst meer kregen. ‘Verwek kinderen, verwek kinderen!’ was de leuze.  De regering verbood abortus, anticonceptie was uit den boze en eigenlijk moest er maar helemaal niet gepraat worden over seksuele voorlichting, dat bracht mensen maar op ideeën.


Het begint in 1975, als Camille net haar moeder begraven heeft. Tussen alle condoleancebrieven en kaarten zit ook een dikke brief van ene Louis. Zij kent geen Louis.
Die brieven zijn in een ander lettertype tussen de hoofdstukken over Camille gevoegd. Zover is alles nog duidelijk. De brieven vertellen een verhaal over de jeugdliefde van Louis, het meisje Annie. Een zijsprong: Louis komt haar na jaren, drie jaar voor dat hij deze brieven schreef, weer tegen en dan vertelt zij wat er met haar gebeurd is toen zij elkaar uit het oog verloren, tegen Louis’ zin want die had meer gewild. Dat verhaal speelt net na de Tweede Wereldoorlog en gaat over mevrouw M., een eenzame vrouw die in deze tijd waarin kinderen krijgen een hoofdbezigheid was, onvruchtbaar leek. Er komt alsnog een kind, en het meisje heet Louise.
Camille begrijpt er niets van, wat moet ze met die brieven, met dat verhaal dat in episodes, iedere week een aflevering, verteld wordt. Is het een grap van een schrijver die zijn boek bij haar wil laten uitgeven? Want het kan niets te maken hebben met haar zelf of haar moeder! Ze heet anders, en haar geboortedatum klopt niet. Bovendien heeft ze een broer.
En dan komt deel twee. Er blijkt een dagboek te zijn, geschreven door mevrouw M.
Camille valt van de ene verrassing in de andere, en niet allemaal zijn ze even prettig.


Je kan stellen dat het ingenieus in elkaar zit, maar je kunt ook zeker de stelling verdedigen dat het te ingewikkeld is.
Ik ben de tweede mening toegedaan. Tenzij je het boek in één ruk uitleest, kost het moeite om de draad op te pakken.  Al die leugens, al die halve onwaarheden en verzwegen feiten, de misverstanden en geheimen. Het wordt een zeer ingewikkeld verhaal. Waarschijnlijk had de schrijfster dat met behoud van het mooie verhaal eenvoudiger kunnen aanpakken.


ISBN 9789023463702 | 288 pagina’s | Cargo | 2011
Vertaald uit het Frans door Saskia Taggenbrock

© Marjo, 20 mei 2012

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER