Een makkelijk kind
Mireille de Geus

Pas geleden is de oma van Willemijn - die het verhaal vertelt – overleden, een gebeurtenis waar ze nog niet helemaal overheen is. Er was ook iets vreemds met Parel. Zij reageerde zo raar op de begrafenis. Ook was ze al bijna een jaar nauwelijks meer meegegaan naar oma, terwijl ze dat voordien wel altijd deed.

Nu lijkt er een kans te zijn om de vriendschap weer te herstellen: Parel heeft haar meegevraagd voor een korte vakantie in de Ardennen. Ze gaan er op een huis passen, heeft Parel geregeld. Niet dat ze de bewoners kent, er is alleen mailcontact geweest. Ze moest een verhaal vertellen om uitverkoren te worden! Vreemd wel, maar wat maakt het uit: dit is een goedkope vakantie, die kans gaan ze met twee handen aangrijpen. Al snel blijkt dat er in Parels leven dingen gebeurd zijn die ze nooit aan Willemijn verteld heeft. Willemijn denkt dat het met goede gesprekken daar in dat huis in de Ardennen wel goed zal komen.

Maar eenmaal aangekomen bij de villa – gebracht door de vader van Parel, waarom reed ze niet zelf? – blijkt de situatie vrij vreemd. De twee bewoners ontvangen hen wat geïrriteerd, geven een summiere beschrijving en zeggen als terloops:
‘We willen dat jullie voor ons kind zorgen. Het is een lieverd, ligt nu al in bed, maar morgenochtend moeten jullie even een blad met ontbijt voor de deur zetten...’ En weg zijn ze, de twee vriendinnen verbaasd achterlatend. Een kind? Daar was nooit over gesproken? En hoe oud is dat kind dan? Is het een jongen of een meisje? Maar het is stil in huis, en ze vergeten het voorlopig. We zien het morgen wel, zegt Parel. 
Maar ’s morgens blijkt de kamer leeg. Geen kind te zien.

Wat dan volgt is een bizar verhaal, haast als een verhaal zoals Parel ze altijd verzint. Willemijn weet nooit of het echt is of niet. Maar is hun avontuur in de Ardennen wel echt eigenlijk? Als je het geheel terugkoppelt naar het begin, de eerste alinea’s waarin Willemijn de tram in stapt, en het idee heeft dat er iets gebeurd moet zijn - er heerst een vreemde sfeer, iedereen doet anders dan mensen normaal in de tram doen - dan staat ineens het hele verhaal op losse schroeven. Vooral omdat er dingen zijn die gewoon niet kloppen. Ze ondernemen heel lang niets, terwijl er toch een kind verdwenen is. En doen ze iets, of althans Willemijn, want wat Parel precies gedaan heeft, weten we niet, maar als Willemijn naar de politie is gegaan, doen ze de poort niet open als die komen kijken. Ze reageren heel vreemd de dames.

Dit debuut van Mireille de Geus is ook vreemd. De vraag of er een kind was wordt wel beantwoord. Maar de vraag of er eigenlijk wel een vakantie in de Ardennen was niet... Het verhaal is als een sprookje, met losse draadjes. Of toch niet?

ISBN 9789046820797 | 271 pagina's | Uitgeverij Nieuw Amsterdam | maart 2016

© Marjo, 7 november 2016

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER