De nachtlantaarn

De nachtlantaarn
Lisa Thompson

Als ze midden in de nacht over stille wegen rijden, weet de elfjarige Nathan al wel door dat hij en zijn moeder niet op vakantie gaan. Vooropgesteld dat ze midden in de nacht zonder echte voorbereiding zijn vertrokken, zonder het iemand te vertellen, is het gedrag van zijn moeder niet echt vakantie-achtig. Nathan vond het altijd zo leuk dat zij in de auto meezong met de radio, en dan gewoon doorging met zingen terwijl de radio alleen maar geruis liet horen in een tunnel. En dat het dan op het moment dat de radio weer ontvangst had, zijn moeder precies weer in de maat paste!

En zijn moeder zingt nu niet, ze kijkt steeds in haar achteruitkijkspiegel en beantwoordt zijn vragen nauwelijks. En het is koud en het regent. Later zal het ook nog gaan sneeuwen. Het huis waar ze tenslotte aankomen, een bouwvallig huisje dat ergens op een landgoed staat, is ontzettend smerig, en wordt bewoond door een kip. Al een tijdje, dat zien ze wel aan de bank.

‘Mam? Ik zei dat we hier weg moeten! Laten we gewoon in de auto stappen en naar oma rijden, goed?’

Maar zijn moeder luistert niet, en ze maken zo goed en kwaad als het gaat een bed in orde. Wel wordt duidelijk wat Nathan al vermoedde: ze zijn op de vlucht voor Gary, de vriend van Mama. Nathans vader is jaren geleden vertrokken met een ander, en toen Gary kwam was zijn moeder dolgelukkig. Nathan niet, maar ja, hij moest het accepteren. En nu is zijn moeder ook tot inkeer gekomen.

De volgende dag gaat ze er op uit om boodschappen te doen. Nathan moet binnen blijven, maar ze blijft maar weg. Het duurt al twee uur, dan drie uur, waar blijft ze toch? Heeft Gary haar dan toch gevonden? En dan hoort hij iemand. Maar het is niet zijn moeder. Waar komt zijn oude vriend Sam ineens vandaan? Maar misschien geeft zijn aanwezigheid Nathan wel de moed om eens buiten het huisje te gaan kijken, misschien is mama wel ergens in de buurt.

En opnieuw meldt zich iemand: een meisje van ongeveer zijn leeftijd. Raadsels zijn er om op te lossen, vindt Kitty, het meisje dat hij leert kennen, maar ze is zelf ook een raadsel met haar verhalen over Charlotte en James.

En dan begint een spannend avontuur. Twee kinderen die van alles ontdekken als ze de raadsels van Kitty gaan oplossen. Maar zullen ze ook Nathans moeder vinden?

En dan is hij nog jarig ook:

‘Terwijl ik daar lag, voelde ik mijn warme adem tegen mijn kin. Ik besloot gewoon in bed te blijven en af te wachten. Ik zou gewoon wachten tot de tijd verstreek en mijn moeder terugkwam, dan zou alles weer goed zijn. Ze zou binnenkomen met een grote lach op haar gezicht.
‘Sorry dat ik zo lang ben weggebleven, Nathan. Ik ben druk bezig geweest om dit voor je te maken! Ik heb er een eeuwigheid over gedaan.'
En dan zou ze achter haar rug vandaan een enorme verjaardagstaart van drie verdiepingen tevoorschijn halen.’

Maar zo gebeurt het natuurlijk niet.

De nachtlantaarn van de titel komt natuurlijk ook voor in het verhaal, want een van de dingen die Nathan moet overwonnen is zijn angst voor het donker.

De Goudvisjongen was het succesvolle debuut van Lisa Thompson. Het thema van dit boek is hetzelfde: terwijl volwassen alleen op de achtergrond aanwezig zijn, gaat een jongen een bijzondere vriendschap aan, hetgeen voor hemzelf nog het meest onverwacht is. Het laat zien dat er altijd een uitweg is uit situaties die uitzichtloos lijken. Ook al ben je nog maar een kind, je kan heel goed zelf beslissingen nemen, logisch nadenken en je niet uit het veld laten slaan, hoe moeilijk het ook is. De manier waarop Nathan dat doet is bijzonder, en heeft iets magisch.

Lisa Thompson (Essex, 1973) werkte voor de BBC radio, maar heeft nu bewezen dat zij een roemrijke carrière als jeugdboekenschrijver tegemoet kan zien.

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

jeugd 10-12 jaar