https://www.annethuizing.nl

Het pungelhuis
Annet Huizing

'Bleek ik toch al die jaren een opa te hebben. Eentje. Maar daar kwam ik pas achter op de dag dat hij doodging.'
Ole is behoorlijk boos op zijn vader. Hij wist niet beter of zijn ouders waren al jong wees, dus een opa en oma had hij niet, laat staan twee van elk.
'Waarom heb je dat nooit verteld? Je hebt al die tijd gelogen. Ik had verdomme wél een opa en jij hebt dat nooit verteld.' [...]
'Er wordt hier niet gevloekt,' zei mijn vader.
En daarmee is de kous af, papa wil er absoluut niet meer over praten.

Er is wel meer bijzonders te melden over het gezin waar Ole in opgroeit. Ole's moeder was bijvoorbeeld al 45 jaar en Ole's vader was 55 jaar toen Ole geboren werd. Ole was een grote verrassing, zeggen ze altijd. Nu, dertien jaar later, is zijn vader met pensioen.
De vader van Ole heeft maar één been, hij is zo geboren maar kan zich prima redden. Ooms en tantes zijn er ook niet, behalve Arie, de broer van Ole's vader. Arie is geestelijk blijven steken bij een jaar of zeven. Ole is gek op oom Arie, die lacht als Ernie van Bert en Ernie.

Maar nu is opa dood en papa heeft het huis in Orpel, in Brabant, van hem geërfd. Papa wil daar absoluut niet wonen en later zullen we begrijpen waarom. Toch beslist het lot anders, onverwachte financiële problemen maken dat ze toch in het huis van Ole's opa trekken. Het is maar tijdelijk sust papa.
Mama verlaat vervolgens al snel het verhaal, zij trekt voor honderd dagen - dat is wel drie maanden en nog wat, dat is wel dertien weken - naar Tibet, zoals gepland. Ze moet af en toe even tot haarzelf komen. Ze moet af en toe fladderen zegt papa. Er zit dus voor Ole en papa niets anders op dan er samen het beste van te maken. Papa wil verder niet over het huis of opa praten, maar Ole natuurlijk wel. Hij is supernieuwsgierig naar die onbekende opa.

Het huis is nog net zo als vijftig jaar geleden, toen Ole's vader vertrok. Er is niets gemoderniseerd, dus ze zullen er toch wel iets aan meten doen, ook al blijven ze er niet wonen. Dat maakt de saamhorigheid tussen vader en zoon sterker, het smeedt een band. En helemaal als Ole, dankzij contacten met mensen uit het dorp stukje bij beetje het akelige verhaal over zijn opa komt te weten. Het heeft met de strijd van vroeger tussen botersmokkelaars en commiezen (soort grenswachters) te maken. Opa was niet zo'n lieverdje...  In zijn hebzucht ging hij erg ver om zijn smokkelwaar over de grens te krijgen. Hij bleef doorgaan, ongeacht wat het aan strijd én mensen kostte.

Door die verhalen begrijpt Ole steeds beter waarom zijn vader niet over opa én het Pungelhuis, zoals het huis genoemd werd, wilde praten. (En pungel is een in een punt bijeengebonden grote handdoek gebruikt als draagtas.) Gelukkig ontmoeten ze fijne mensen zoals o.a. de Vlaamse Pola, die Ole's vader helpen eindelijk eens zijn hart te luchten over dat moeilijke verleden en welke rol de lieve oom Arie in het geheel had. Ole ziet zijn vader ineens met heel andere ogen. Het verhaal van papa maakt zo mogelijk hun band nóg hechter.

Annet Huizing heeft met dit boek een prachtig, vaak humoristisch, verhaal geleverd over o.a. de invloed van ouders op hun kinderen, maar ook hoe diezelfde kinderen ondanks alle tegenwerking een enorme kracht en strijdlust kunnen hebben om uit de misère te komen. Daarnaast leren we veel over de tijd dat boter smokkelen nog lonend was en hoe dat smokkelen eraan toeging.
Achterin het boek staat een toelichting over pungels, kraaienpoten en botersmokkel evenals verwijzingen naar websites en krantenartikelen over botersmokkel.

Schitterend verhaal, in mooie, voor jongeren toegankelijke, taal geschreven.

ISBN 9789047712510 | Hardcover | 191 pagina's | Lemniscaat | juli 2020

© Dettie, 29 juli 2020

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Hoe ik per ongeluk een boek schreef
Annet Huizing

Katinka Kapteyn is twaalf  jaar en heeft al wel een idee wat ze later wil worden: schrijfster! Dat lijkt haar zo gaaf. Maar ook al schrijft ze al een dagboek, ze beseft wel dat schrijven voor anderen niet zomaar lukt. Laat er nu tegenover haar een mevrouw wonen die schrijfles geeft aan volwassenen. Katinka gaat het haar gewoon vragen: of ze ook mee mag doen.
Lidwien, de overbuurvrouw, vindt dat geen goed idee, ‘tussen allemaal middelbare vrouwen die bestsellers willen schrijven, met allemaal geshop en stiekeme seks met de buurman’, maar ze heeft wel een idee: ze zal haar stukjes lezen en commentaar geven, dan kan Katinka mooi meehelpen in de tuin.
En zo lezen wij die stukjes mee. En meteen het commentaar van Lidwien. Katinka’s schrijfsels gaan over haar leven. Over de dagelijkse dingen, maar ook over het verleden. Lidwien kent de betrokken personen natuurlijk en zo ontstaat er een intimiteit tussen de twee vrouwen, de een jong en de ander middelbaar. Een bijzondere vriendschap bloeit op.
Dat is een deel van het verhaal. De schrijflessen zijn een onderdeel.

En dan is er nog de inhoud van de stukjes. Katinka schrijft over haar overleden moeder die ze ineens zo mist. Over Dirkje de nieuwe vrouw in het leven van haar vader, en over Patricia die er eerder was. Over de worsteling met al die gevoelens waar Katinka mee worstelt.
Dat verhaal vormt de kern van dit fantastisch mooie debuut. Rouwverwerking, op een haast ludieke manier. Terughoudend en toch intiem. Ontroerend en vol humor. Integer ook, rustig opgebouwd. Je ziet ook de ontwikkeling van Katinka’s schrijfstijl, hoe ze de tips van Lidwien verwerkt. Soms zet ze er dat ook bij, zodat een mooi verhaal net dat andere aspect meekrijgt: een schrijfhulpboek. Lidwiens tips en opmerkingen zijn letterlijk schrijftips, maar intussen werken ze  ook als een soort psychotherapie, hulp bij het verwerken van de gevoelens en de vragen die een kind bezighouden.

‘Dat ’en ik zuchtte diep’ heb ik er later bij gefantaseerd. Pff, wat moet ik nog veel leren. Maar met die vier woordjes had ik wel mooi show, don’t tell toegepast. En ondertussen had ik mijn vader nog even aan het cliff laten hangen.’

Ik heb genoten van dit boek en ik hoop maar dat er nog veel meer zullen volgen!
In het dagelijkse leven verzorgt Annet Huizing onder meer de (eind)redactie van non-fictieboeken en begeleidt tekstschrijvers in hun schrijfproces. Ook leert ze kinderen schrijven, ze weet dus heel goed waar ze het over heeft. En nu heeft ze ook laten zien dat het niet alleen praatjes zijn maar dat ze het echt kan! Prachtig...

ISBN  9789047701590 | Hardcover | 130 pagina's | Uitgeverij Lemniscaat | september 2014
Leeftijd vanaf 10 jaar

© Marjo, 14 mei 2015

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER