Vidar wil dansen
Deel 11 in de serie Gouden Paarden
Christine Linneweever

Vidar en zijn moeder Isolde zijn fjorden, een van de drie inheemse paardenrassen van Noorwegen. ‘Een veelzijdig recreatiepaard’, zegt Wikipedia. Als je dat gezegd zou hebben tegen Vidar zou hij vast gebriest hebben: volgens zijn moeder moet hij  tevreden zijn dat hij geschikt is als sleeppaard. Een beetje zoals het gezegde: als je voor een dubbeltje geboren bent, word je nooit een kwartje!

Supersterk en gespierd is hij, omdat hij al een hele tijd met zijn baas Steven in de bosbouw werkt. Toen Steven hem meenam naar een paardenkeuring zag hij daar dat er ook paarden zijn die heel andere dingen doen! En die er ook mooier uitzien dan hij. Sindsdien is hij niet meer zo tevreden. Maar hij blijft dromen…

‘Op dat moment kwam Steven iemand tegen die hij kende. Ze knoopten een praatje aan en dat gaf Vidar de gelegenheid om te kijken wat er aan de hand was. De acht combinaties reden achter elkaar aan en iemand zette de muziek aan. Vidar keek met grote ogen toe, want de paarden begonnen op de muziek te dansen!’

En dan komt de dag dat Steven een ongeluk krijgt, en Vidar onder de hoede komt van diens kleindochter, Fay. Nu staat Vidar in een manege met andere paarden (leuk! Er zijn oude bekenden bij!) maar of hij nu een leukere toekomst heeft? Hij hoort Fay zeggen dat ze hem een lompe, dikke pony vindt, en dat ze alleen maar voor hem zorgt omdat ze moet laten zien dat ze dat wèl kan! Want als Vidar dan weer terug moet naar Steven en het is goed gegaan, dan krijgt ze een eigen pony.

Natuurlijk vindt Vidar het niet leuk dat hij op deze manier behandeld wordt, maar hij ontdekt al snel dat Fay helemaal niet zo onaardig is. Ze is een gefrustreerd kind, wordt gepest op school en denkt dat ze nooit aan de verwachtingen van haar ouders – allebei balletdansers – kan voldoen omdat ze niet net als zij sierlijk gebouwd is.
De lezer begrijpt het ondertussen al: het komt allemaal goed met Vidar en Fay! Maar dat gaat niet zonder slag of stoot.

Het is best bijzonder dat een paard wil dansen, maar waarom ook niet? Wij mensen staan er eigenlijk nooit bij stil dat een dier ook wel eens wat zou kunnen willen. Leuk dus dat Christine Linneweever dat wèl doet!

Zoals ze dat ook in de eerdere delen doet wordt het verhaal deels vanuit het perspectief van het paard, en deels vanuit de dichtstbijzijnde verzorger verteld. De schrijfster valt wat te veel in herhaling -  eerst is er het verhaal, dat dan nog een keer wordt verteld door Vidar aan zijn stalgenoten en dan nog een keer door Fay aan de paardenmeisjes - maar het blijft een leuk verhaal, met enkele wijze lesjes. Vidar verbaast zich er bijvoorbeeld over dat de andere paarden het onzin vinden als hij zegt: ‘ik ben natuurlijk wel een ouderwets type en daardoor niet geschikt voor dressuur. Of voor springen.’

Een paardenverhaal over vriendschap en vooroordelen. Over doorzettingsvermogen: wat je graag wilt, dat kun je ook!

Christine Linneweever heeft altijd al een passie voor paarden gehad. Deze serie getuigt dat ze ook veel van deze dieren af weet. Ieder boek heeft een ander soort paard in de hoofdrol, waar uitgebreid over verteld wordt, steeds binnen een leuk verhaal dat vooral in de smaak zal vallen bij paardenjongens en -meisjes.

ISBN 9789020622355 | Hardcover | 224 pagina's | Kluitman | oktober 2018 | Vanaf 10 jaar

© Marjo, 23 november 2018

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER