Het schedelrijk

Het schedelrijk
Deel 4 uit de serie De Engste Serie Ooit
Tjerk Noordraven

Wie de serie gevolgd heeft – wel aan te raden om alles goed te kunnen volgen – heeft wel een vermoeden wie die man is die op het laatste moment een kist meegeeft aan de kapitein van een schip. Zeker als hij zelf in die kist gaat liggen.
Het schip meert af langs de Seine in Parijs, waar alle bemanningsleden door die enge man de stad in worden gestuurd met een opdracht…

Volgens de wetten van Transsylvanië moet iedere oudste zoon in zijn dienst treden. Dragos was een oudste zoon en wist dat ook hij aan de beurt zou komen. Op zijn elfde werd hij inderdaad gebeten. Dragos was voortaan een vampier… Maar voor hij ingelijfd kon worden in de hofhouding van Graaf Dracula, werd de kist waarin hij lag meegenomen door een spookhuiseigenaar. Hij moest dienen als attractie, net als enkele lotgenoten: Eus, de faun; Prins Toet, de mummie en een hellehond met drie koppen, kortweg Hond genoemd.

Vanaf de dag dat zij met z’n vieren uit het spookhuis gered werden door Nera, een gewoon meisje, zijn ze onafscheidelijk geweest. Dragos wilde naar Transsylvanië om te zien hoe zijn ouders het stelden. Dat was niet zo best: ze zaten in de gevangenis! Natuurlijk probeerde hij hen te redden, met de hulp van zijn vrienden. Het griezelige avontuur dat volgde leidde er toe dat hij zich de eeuwige woede van Graaf Dracula op zijn hals haalde.

Nu hij in Parijs is, houdt de graaf zich schuil in een onderaards gangenstelsel waar eeuwenoude schedels en botten liggen (NB: In Parijs bevinden zich inderdaad uitgestrekte catacomben. Een deel ervan is een toeristische attractie. Je kan er de beenderen van miljoenen Parijzenaren bekijken)
Heer Dracula is druk bezig een vampierleger te vormen.
De vijf vrienden weten hem te vinden – niet zonder slag of stoot overigens – om dan te ontdekken dat het doodeng is daar onder de grond. Ze krijgen te maken met vampierratten, vampiersoldaten en ook hellehonden. Even was Hond blij: soortgenoten! Maar helaas gehoorzamen zij Graaf Dracula, en hebben ze helemaal geen behoefte aan een nieuwe vriend. Het is dus nog gevaarlijker dan levensgevaarlijk in die onderaardse gangen! En ze weten ook de weg niet.

‘Opeens verschuift er onder haar voet een steen.
Met een smak schiet ze onderuit. Haar zaklamp klettert uit haar handen.
In vliegende vaart schuift ze over de harde rotsbodem omlaag, suist een fractie van een seconde door de lucht en landt dan met een klap op iets hards.
Het is geen stenen bodem of rots waar ze op landt, het zijn een soort losse staven, die verschuiven zodra ze zich beweegt. Haar linkerhand vindt houvast op een rond, hard iets.
Kreunend drukt ze haar lichaam overeind.
De zaklamp ligt rechts van haar, met het schijnsel op de rotswand gericht. Zonder op te staan, strekt ze haar arm uit, grijpt de zaklamp en schijnt om zich heen.
Ze gilt van schrik.’

Waarom gilt Nera? Ziet ze Graaf Dracula, of iets wat nog enger is? Zal de graaf hen te pakken met zijn sterke leger?
Het lijkt schier onmogelijk om te ontsnappen…

Ook nu geldt: dit verhaal is niet voor watjes! Het is echt een doodeng en griezelig verhaal, de fantasie van Tjerk Noordraven gaat aan de haal met allerlei monsters en andere griezelige elementen.
Mocht je in Parijs komen, laat die catacomben maar even links liggen, en kijk uit in de duisternis. Overdag ben je wel veilig, vampiers houden absoluut niet van licht!

Zoals in de eerdere boeken is ook hier een zwarte rand aan de randen van de pagina, is er veel witruimte en zijn de dialogen to the point. Met de korte hoofdstukken die eindigen met cliffhangers, is het opnieuw een flitsend verhaal. En de omslag: echt heel mooi werk van Esther Malaparte!

Vergeet niet de website van Tjerk Noordraven te bezoeken: https://www.tjerknoordraven.com

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

jeugd 6-9 jaar