Leonora
Elena Poniatowska

"I didn't have time to be anyone's muse...I was too busy rebelling against my family and learning to be an artist." --Leonora Carrington, 1983

Als kind al is Leonora Carrington ongrijpbaar. Als dochter van een rijke Engelse industrieel weigert ze zich in een keurslijf te laten dwingen. Ze is wild en ongeremd en ze denkt dat ze een dier is en geen mens. Haar ouders sturen haar naar een nonnenschool maar vanwege haar onacceptabele gedrag wordt ze van school gestuurd. Op de volgende school gebeurt hetzelfde.

Leonora laat zich niet temmen en wanneer ze als jonge vrouw hevig verliefd wordt op de veel oudere surrealistische kunstenaar en schilder Max Ernst, is het hek van de dam. Ze gaat bij hem in Parijs wonen. Haar vader wil niets meer met haar te maken hebben maar haar moeder zal altijd in beeld blijven. Leonora gaat helemaal op in de liefde voor Max en ontwikkelt zich als kunstenaar. Ze vertrekken samen naar Saint Martin d ’Ardèche waar ze veel schilderijen en kunstwerken maken. Ook schrijft Leonora boeken.

Dan breekt de Tweede Wereldoorlog uit. De Duitse Max wordt als ongewenste vreemdeling gezien. Hij wordt opgepakt en naar een concentratiekamp gestuurd. Leonora is ontroostbaar en weet hem vrij te krijgen. Max wordt echter opnieuw in de kraag gevat en dat is teveel voor Leonora. Ze stort in en is zo in de war dat haar familie ingrijpt en haar in een kliniek laat opnemen. Hier wordt ze behandeld met Cardiazol, een medicijn dat hevige epileptische aanvallen met stuiptrekkingen opwekt. Een shocktherapie. Deze therapie is ontstaan uit de bevinding dat epilepsie nauwelijks voorkomt bij mensen met schizofrenie en vice versa. Leonora weet te ontsnappen en vraagt hulp bij de Mexicaanse Ambassade in Lissabon. Uiteindelijk zal Leonora zich vestigen in Mexico-Stad waar ze twee zoons krijgt, schildert en schrijft. Ze inspireert velen en iedereen die haar ontmoet zal haar nooit meer vergeten. Haar geestestoestand blijft fragiel maar maakt haar ook de markante vrouw die ze is.

De schrijfster van dit boek benadrukt in een interview achter in het boek dat het geen biografie is maar een novelle. Ze heeft Leonora vijftig jaar geleden leren kennen en stelt: “Het is een novelle die vooral een eerbetoon en een liefdevolle hommage is aan een heel bijzondere vrouw” . De stijl van het boek past heel goed bij het beeld dat van Leonora Carrington (1917-2011) wordt geschetst. Er is niet altijd een echte overgang tussen de ene gebeurtenis en de volgende en de stijl heeft iets surrealistisch. Het is een boek dat bedachtzaam gelezen dient te worden. De lezer zal er niet doorheen vliegen omdat er een compleet leven wordt geschetst van een opmerkelijke dame die maar liefst vierennegentig is geworden. Hierdoor komen sommige passages wat beknopt over. Leonora ontmoet in haar leven tal van andere kunstenaars en artiesten en ook deze worden in het boek genoemd. Op de foto op de kaft prijken van links naar rechts Paul Eluard, Leonora en Max Ernst. Leonora is een respectvol en indrukwekkend boek over een heel buitengewone vrouw.

"She was never insane…She was faced with war and the fools she met who did not understand the dangers of war." -- Elena Poniatowska

ISBN 9789022961018| Paperback | 400 pagina’s| Orlando uitgevers | april 2012
Vertaald door Dorotea ter Horst

© Annemarie, 24 april 2012

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER