Vier wandelaars & een Siciliaan
Marion Pauw, Elle van Rijn, Roos Schlikker en Femmetje de Wind
‘Ik moet lopen. Gewoon, letterlijk stappen zetten, Joy. Ik kom hier thuis niet vooruit. Ik weet niet wat ik moet.’
Dit geldt min of meer voor alle vier de vier vrouwen, die hebben besloten om een rondwandeling te gaan maken op Sicilië. Een pelgrimage is het: een tocht met een sterk moreel of spiritueel karakter.
Ieder voor zich hebben ze zo hun redenen om de tocht te willen maken.
Lot werkt in de crisisopvang. Omdat ze relatieproblemen heeft, is ze niet meer 100% betrokken bij haar werk. Haar vriendin Joyce, die een carrière als actrice ziet opdrogen, ziet een vakantie wel zitten en ging mee.
Op Sicilië ontmoeten ze Hannah, een psycholoog. Zij vindt evenmin nog bevrediging in haar werk zoals ze die eerder had. En de vierde is Bibi, de jongste van het stel. Zij is een buitenbeentje, deels omdat ze spiritueel aangelegd is, maar ook omdat ze zich niet echt met haar gezelschap bemoeit.
Hun gids is Vincenzo, de Siciliaan uit de titel. Door zijn aanwezigheid wordt de wandeling voorzien van historische feiten en andere wetenswaardigheden.
Ze lopen De Magna Via Francigena di Sicilia, een duizend jaar oude handelsroute, die van Palermo aan de noordkust dwars door het hart van Sicilië naar Agrigento aan de zuidkust loopt. Dit is nu een pelgrimstocht met een lengte van 180 km. Daar gaat het gezelschap 9 dagen over doen. Flinke wandelingen dus!
Van de omgeving moeten ze het niet hebben. Het is warm, en Sicilië is nogal bergachtig. De dorpjes zijn misschien wel pittoresk maar er is vrijwel niets te beleven. En er is slechts heel af en toe wifi. De wandelaars zijn op elkaar aangewezen. Echt vrolijk gaat het er niet aan toe, ze hebben het allemaal druk met zichzelf. Immers, ze zijn hier niet voor niets en het is ook niet zo dat het lopen an sich alles oplost. Er wordt veel gezwegen, over koetjes en kalfjes gepraat, maar gaandeweg worden de gesprekken dieper.
Of er een loutering volgt?
In ieder geval wel een lijst met reisbenodigdheden, achterin, dus je kan goede voorbereid in hun voetsporen treden.
Iedere dag begint met een korte beschrijving van wat de tocht die dag behelst. Daarna volgt het verhaal van de vrouwen, waarbij ieder een eigen stem heeft.
Als vier gerenommeerde schrijvers bij elkaar gaan zitten om samen een boek te schrijven, hou je je hart vast: kan dat wel goed gaan? Maar de dames Pauw, van Rijn, Schlikker en de Wind hebben bewezen dat zij dat in ieder geval heel goed kunnen. Vier wandelaars en een Siciliaan is en prachtige psychologische roman geworden!
De karakters zijn overtuigend neergezet, je wilt als lezer weten hoe het hen verder vergaat.
Marion Pauw (1973) debuteerde in 2005 met Villa Serena en brak in 2008 definitief door met Daglicht, waarmee ze de Gouden Strop won.
Femmetje de Wind (1973) is een Nederlandse schrijver, columnist, redacteur en uitgever.
Elle van Rijn (1967) is een Nederlands actrice en scriptschrijfster, die een acteursopleiding aan de Toneelschool in Maastricht volgde.
Roos Schlikker (1975) is een Nederlands auteur en journalist.
ISBN 9789044363340 | Paperback | 300 pagina’s | Uitgeverij The House of Books | mei 2022
© Marjo, 9 juli 2022
Lees de reacties op het forum, klik HIER
De experimenten
Marion Pauw
‘Je bent als mens zo geprogrammeerd dat je er nooit van uit gaat dat het slechter wordt. Na regen komt zonneschijn, maar niemand bedenkt dat het wel eens zou kunnen gaan stormen.’
Vijftig jaar nadat ze haar stiefmoeder voor het laatst zag, wordt Charlie Schovenhorst geconfronteerd met een onontkoombare storm. Menselijkerwijs kan ze immers niet anders dan ingaan op het verzoek van de thuiszorginstelling van haar zesennegentigjarige stiefmoeder om de nachtdienst te komen draaien. Ze hebben niemand anders en Alma kan niet alleen gelaten worden. Op de achtergrond speelt de veertigjarige dochter Sofia een voor Charlie onwenselijke rol. Zij is psychotherapeute en Charlie ervaart hun relatie bijna niet meer als een moeder-dochter relatie. Dat ze nu naar het ouderlijk huis loopt, met lood in haar schoenen, is Sofia’s schuld. Het is immers om haar te laten zien dat ze niet bang is?
‘Je bent een volwassen vrouw, maar je laat je nog steeds besturen door dat meisje van toen.’
Als de deur dan openzwaait kan Charlie niet meer onder de confrontatie uit. Ze moet de vrouw die haar leven verziekt heeft hulp bieden. Niet dat ze nog een gevaar lijkt te zijn nu, Alma is sterk vermagerd, niet meer in staat om voor zichzelf te zorgen. Maar alleen al de herinneringen die Charlie bestormen al voor ze de drempel overstapt, zijn zwaar. Het oude huis waar ze vanaf haar negende verjaardag woonde met Alma en haar vader brengt het verleden met volle kracht terug.
En meteen is duidelijk dat haar stiefmoeder nog steeds iedereen om de tuin leidt:
‘Ze was een geweldige vrouw,’ zullen ze zeggen als ze dood is. ‘Zo opgewekt, zo hartelijk, overal waar ze kwam was het een feestje.’
Charlie (Alma noemt haar Charlène) ontdekt al snel dat de mooie charmante vrouw, die door haar vader geïntroduceerd wordt als haar nieuwe moeder, niet is wie ze lijkt. Maar zelfs haar vader trapt erin! Hoe moet een meisje als Charlie hier in haar eentje tegen vechten?
Zo snel als ze kan verlaat ze het ouderlijk huis, en belandt in een commune. Daar ontmoet ze de man met wie ze trouwt. Nooit zal ze nog contact hebben met Alma.
Tot nu dan. Vijftig jaar later.
Charlie moet haar weerzin overwinnen, maar terwijl ze het contact probeert te beperken tot het absoute minimum, is het toch Alma die sterker blijkt. Zij wil vertellen, over haar leven, het moet nu eindelijk verteld worden en aan wie anders dan haar stiefdochter?
‘Wat ik nog steeds niet begrijp is waarom je hier nu wél over wil vertellen.’ Ik klink rustiger dan ik me voel. Misschien heb ik toch nog enige controle over de situatie.
‘Omdat.’ Ze kijkt alsof dat reden genoeg is. En in haar hoofd is dat ook zo. Als zij iets wil, dan heb ik dat maar te ondergaan.
‘Omdat,’ herhaal ik toonloos. ‘Je moet een betere reden hebben.’
’Ik kan toch niet sterven zonder dat iemand weet wat ik heb doorgemaakt?‘
Charlie heeft geen andere mogelijkheid. Zeker niet als Sofia zich er mee bemoeit. Dus luistert ze.
En de lezer zal samen met haar het verschrikkelijke, mensonterende verhaal dat Alma vertelt aanhoren.
En misschien begrijpen.
Als je verwacht een thriller te gaan lezen - daar is Marion Pauw immers bekend door - kom je voor een grote verrassing te staan! Een prettige verrassing, al is het verhaal bepaald geen feelgoodverhaal. Als je alleen de feiten zou horen is het al indrukwekkend, maar de manier waarop de schrijfster met die feiten omgaat, maakt dat je je diep onder de indruk bent als je het boek dichtslaat. Haar achtergrond als thrillerschrijfster heeft ongetwijfeld geholpen om het verhaal die speciale spanningsboog mee te geven. Marion Pauw heeft ook een mooie schrijfstijl, nergens te veel aangedikt, precies goed.
Kun je bij een thriller vrijwel altijd mee gaan met de splitsing goed en kwaad, hier is dat absoluut niet aan de orde. Dit diepmenselijke verhaal, waarbij de twee hoofdpersonen allebei even goed slachtoffer zijn als dader, gaat veel verder dan spanning.
Het is bovendien echt. Auschwitz en dr. Carl Clauberg zijn feiten. De titel is dan ook gerelateerd aan deze naziarts en zijn afschuwelijke daden.
Marion Pauw (1973) debuteerde in 2005 met Villa Serena en brak in 2008 definitief door met Daglicht, waarmee ze de Gouden Strop won. In een interview vertelde ze onlangs dat voor haar het thrillertijdperk wel voorbij is, maar dat haar pen nog wel actief kan worden bij een onderwerp of thema dat haar interesse wekt en persoonlijk een grote meerwaarde heeft. Gelukkig maar.
ISBN 9789402702293 | Paperback| 320 pagina's | Uitgeverij Lebowski | januari 2019
© Marjo, 10 februari 2019
Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER
De wilden
Marion Pauw
Naní heeft het goed voor elkaar. Ze runt met succes een eigen cateringbedrijf en haar man Krijn is een geslaagde architect. Het ontbreekt hun tienerkinderen Thijs en Felicia aan niets. Geld is er in overvloed en Naní doet er alles aan om een goede moeder en echtgenote te zijn. Is het leven soms te ongecompliceerd voor de twee tieners? De laatste bekruipt Naní steeds vaker het gevoel dat ze haar kinderen heeft opgevoed tot twee verwende jongeren. De pubers gedragen zich steeds afstandelijker en Naní heeft het daar moeilijk mee.
Een enkel compliment over haar uiterlijk verandert alles. Jochem, een van haar werknemers, complimenteert haar met haar jurk. Naní voelt zich voor het eerst sinds lange tijd weer op en top vrouw. Een aantrekkelijk vrouw. Een vrouw waar mannen naar kijken. Ze begint een affaire met Jochem maar na een paar maanden loopt ze tegen de lamp. Felicia is woedend. Thijs is woedend. Krijn is woedend. Naní wordt uit haar huis verbannen en slijt haar dagen in een hotel waar ze haar misstap innig betreurt.
Wanneer Naní merkt dat al haar pogingen om het bij te leggen met haar gezin op niets uitlopen, vertrekt ze voor een vakantie naar Panama. Tijdens een excursie in het Nationale Park trekt ze zich korte tijd terug om haar blaas te legen. En dan is ze haar groep kwijt. Terwijl ze de paniek probeert te onderdrukken, dwaalt Naní twee dagen rond in de wildernis. Dan, ineens, staat er een man voor haar. Een Spaanssprekende indiaan in een lendendoek. Hij neemt haar mee naar zijn dorp waar ze liefdevol door de stam opgevangen en verzorgd wordt. Naní is tijdens haar ongewenste avontuur ziek geworden en heeft een flinke koorts gekregen. Langzaam maar zeker knapt ze op en keert daarna terug naar de bewoonde wereld in de veronderstelling dat haar gezin haar liefdevol en bezorgd op zal wachten. Helaas blijkt het tegendeel waar en na een bijzonder vinnig e-mailtje van Felicia is het Naní duidelijk dat ze nog steeds niet welkom is in haar eigen huis. Ze neemt een opvallend besluit: ze gaat terug naar het indianendorp waar het leven ongecompliceerd is. Ze zal de bewoners gaan helpen met het bouwen van een school.
In het eerste deel van het boek is goed te merken dat Marion Pauw zeer vertrouwd is met het schrijven van thrillers. Het is spannend en vol vaart. Nadat Naní terugkeert naar de indianenstam komt daar verandering in. Het verhaal schakelt over naar een langzamer tempo en de gebeurtenissen zijn minder spraakmakend. De razendsnelle ontwikkelingen in het begin van het verhaal maken plaats voor de eenvoud van het gezapige leven van de stamleden. De sjamaan van het dorp, Hiraï, is de enige die niet blij is met Naní’s terugkeer. Hij gedraagt zich ronduit vijandelijk. Naní begrijpt er niets van. Toch laat ze zich niet uit het veld slaan, ze beseft dat het roer om moet. Ze heeft fouten gemaakt in haar leven en het is enkel en alleen aan haar om die te herstellen. Zich niet op haar kop laten zitten door een boze medicijnman, is alvast een begin.
Nadat Naní is teruggekeerd naar de indianen, krijgt het verhaal iets romantisch. De belofte van een goed einde schemert hoopvol door. De vaart is eruit maar daarvoor in de plaats is een heerlijk “feelgood-verhaal” gekomen. Het contrast tussen begin en eind is groot en het loopt allemaal behoorlijk zoetsappig af. Misschien zelfs ietsje té. Toch kan ik volmondig toegeven dat ik erg van dit boek heb genoten. De wilden is een warme roman waarin Naní zichzelf kwijtraakt en weer terugvindt.
ISBN 9789041422132| paperback met flappen |302 pagina's| Uitgeverij AmboAnthos | februari 2013
© Annemarie, 24 februari 2013
Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER
