Uit het niets
Aline Sax

Een meisje wordt wakker in het donker. Het is echt donker, nergens een lichtstreep, geen schemer door gordijnen, geen lichtpuntje van een wekker of iets degelijks. Niets dan donkerte.
Ze twijfelt even of dit de dood is, maar dan hoort ze wel geluiden: ademende mensen!
Maar waar is ze? Hoe komt ze daar? Ze heeft geen idee.

Maar nog erger is het als ze beseft dat ze niet eens weet wie ze is!
Hoe heet ze? Waar komt ze vandaan?
Ze heeft geen enkel antwoord. Ze weet alleen dat ze hoofdpijn heeft.

Als ze weer wakker wordt, is het in een helverlichte ruimte. Er bevinden zich onbekenden, een stuk of tien, in dezelfde ruimte. Ze kent hen niet.
Dan verschijnt er een vrouw in de deuropening die hen goedemorgen wenst. Ze vertelt dat ze hen een voor een zal komen halen, om hen te vertellen wat er aan de hand is. Maar eerst is er eten, een kom met een dikke brij, niet echt smakelijk. En er is koffie.
Even later komt de vrouw inderdaad de eerste persoon halen.

Als het meisje aan de beurt is neemt ze haar mee door gangen waarvan het lijkt dat het een luchthaven is. Er zijn bagagebanden, maar nergens tekenen van reizigers.
De vrouw stelt zich voor als Isabel. Ze schijnt te weten dat het meisje geen herinneringen heeft, dat ze zelfs niet haar naam kent.
En ze vertelt dat er twee simultane vulkaanuitbarstingen zijn geweest die het leven buiten deze luchthaven volledig hebben verwoest.
Buiten is het donker en koud. De lucht is vergiftigd. Alles is dood.

‘Probeer je er niet te veel zorgen over te maken. We kunnen niet veranderen wat er gebeurd is. We kunnen alleen goed voor elkaar zorgen, voor zij die het overleefd hebben.’

Het komt er op neer dat er ongeveer honderdvijftien overlevenden gevonden zijn die zich nu in de verlaten luchthaven bevinden. Er is een Raad ingesteld om alles te regelen, en er worden expedities gehouden, omdat de voorraad eten en medicijnen natuurlijk niet onuitputtelijk is. In de tussentijd wordt iedereen ingedeeld in werkgroepen om zich nuttig te maken. Dat is ook om verveling tegen te gaan.
Niemand lijkt nog herinneringen te hebben, hetgeen door de vergiftigde lucht komt.
Het meisje laat zich Maxime noemen, maar ze weet dat het niet haar naam is. Ze ontdekt dat ze goed is in piano spelen, en ze herinnert zich Latijnse teksten.

Maxime blijkt niet het volgzame type te zijn, zoals de meesten daar wel zijn. Er is een jongen, Chip, die betrapt wordt op een vluchtpoging. En dat wil Maxime ook: weg hier!
Er zijn zoveel vragen die niet beantwoord worden. En als ze toevallig hoort hoe Isabel een telefoongesprek voert, terwijl telefoons niet zouden werken, en ook nog camera’s ontdekt die eveneens werken, terwijl er geen elektriciteit meer is?
Dan is er maar een weg voor Maxime: weg hier!
Het lukt haar, maar wat staat er buiten de luchthaven te wachten?

Het verhaal heeft twee delen, het eerste speelt zich binnen af, het tweede buiten. Boven de hoofdstukken staan letters en puntjes. Raadselachtig, maar als je eenmaal dat trucje door hebt toch ook weer niet zo erg vreemd.
We weten al wel dat Aline Sax kan schrijven en ook dit verhaal sleept je mee in al zijn geheimzinnigheid.
Als het einde van de wereld daar is, en je bent een overlevende, hoe ga je daar dan mee om?

Aline Sax (Antwerpen, 1984) is een Vlaams auteur van jeugdboeken en adolescentenromans. Aline Sax werd al verschillende malen genomineerd voor belangrijke prijzen zoals de Boekenleeuw, de Gouden Uil, de Thea Beckmanprijs, de Gouden Lijst en de Kinder- en Jeugdjury Vlaanderen. Ook in het buitenland wonnen haar boeken prestigieuze prijzen. In 2017 werd zij als enige Vlaming geselecteerd voor de Aarhus39 - de 39 beste Europese jeugdauteurs jonger dan 40.

ISBN 9789002274343 | Paperback | 264 pagina's | Uitgeverij Davidsfonds | oktober 2021

© Marjo, 21 november 2021

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER