Het leven is een circus
Lex Paleaux

Als kind woonde Lex in een dorp in Friesland met zijn godvrezende moeder, zijn gedweeë vader en zijn grootouders waar hij dol op was. Nu woont hij met zijn hond en vriendin in Haarlem. In de columns wordt een parallel gelegd tussen verleden en heden, tussen het dorp en de stad, tussen het leven als kind en dat van een volwassene. Maar ook is er vaak een knipoog naar de toekomst, dromend over het kind dat op komst is.

Vrijwel ieder stukje begint in het verleden. Iets wat nu gebeurt roept een herinnering op, dat kan iets zijn dat op straat gebeurt, een gedachte aan wat nog moet komen, altijd staat het in relatie tot het verleden.
Wat er in het verleden gebeurde zijn de levenslessen die hem hielpen bij alles wat daarna kwam, en die de waarden vormen waarmee hij zijn kind op kan voeden. Het leven is niet alleen een circus, het is ook een cirkel. De cirkel van het leven.

In het titelverhaal neemt pake zijn kleinzoon mee naar het circus, hetgeen stiekem moet gebeuren. De ouders keuren een circus af. Maar natuurlijk is de jongen opgewonden: een circus! Dat is iets wonderbaarlijks, iets magisch. Toch?
Maar als zijn grootvader na afloop vraagt wat hij er van vond:

‘Ik vertelde dat de leeuw veel magerder leek dan op de foto, de rondrennende paarden volgens mij liever in een weiland zouden galopperen en dat de ezel zijn oren steeds plat naar achteren hield.
’Dat was geen blije ezel, toch pake?’

Het leven is een circus, het houdt je voor de gek waar je bij staat. ‘De truc is om tussen de poep en het zaagsel de zoete geur van suikerspinnen te blijven waarnemen.’

Het zien van een vetplantje bij een bloemist in Haarlem leidt tot een verhaal over een kwajongenstreek, toen hij plantjes wegpakte om zelf te verkopen. Of als de hond niet luistert en Lex vloekt op dezelfde manier als zijn oom Bobbie dat deed en komt Godfried Bomans er aan te pas. Het jongetje dat het te druk heeft om te oefenen met voetballen ontlokt hem een herinnering met een glimlach.
'Ik ben niet Lex....Ik ben Marco van Basten!' Werelddoelpunt of niet, Marco van Basten kreeg een pak slaag en moest zonder eten naar bed.' In zijn enthousiasme had hij een deuk getrapt in de garagedeur...

Meer dan zeventig ‘levenslessen’ bevat dit boek, je kunt ze ter harte nemen, maar je kan er ook simpelweg van genieten, want stilistisch gezien zijn de stukjes prachtig. Je voelt dat het leven de schrijver nu beter gezind is, al reiken de tentakels vanuit het verleden nog steeds tot in het dagelijks leven.
Soms ontlokt hij je een glimlach, soms word je tot ontroering toe geraakt. Het is niet vreemd als je boos wordt, maar net zo vaak heb je de neiging om het kind aan te moedigen: ‘goed zo jochie’.

Wie zijn debuut ‘Winterwater’ nog niet gelezen had, zal die omissie nu zeker ongedaan maken! Voor degenen die het boek wel kennen is er herkenning. De verteller is het joch op wiens spontaneïteit en onschuld met harde hand gereageerd wordt. En die weigert daar aan ten onder te gaan. De columns getuigen daarvan.
En dan is dit boek een mooi eerbetoon aan pake, aan de grootvader die zo wijs was en die er altijd was voor de jongen. En die node gemist wordt.

‘Het was een prachtige dag en mijn geheugen vond het belangrijk om deze foto van mijn herinnering in te lijsten.’
‘Mam, als ik niet met Ridder Melchior mag spelen, omdat ik hem alleen in mijn fantasie kan zien, waarom moeten we dan wel tot God bidden?’

Lex Paleaux (1977) is een Haarlemse auteur van Friese komaf. Zijn debuut Winterwater verscheen in maart 2020.

ISBN 9789493214071 | Paperback | 256 pagina's | Uitgeverij In de Knipscheer | oktober 2020

© Marjo, 22 september 2020

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER