Beste mevr. Bird
A.J. Pearce
Londen 1940
Emmy droomt van een carrière als oorlogscorrespondente. Ze is dan ook zeer gelukkig als ze een advertentie ziet Launceston Press Ltd. waarin om een assistente gevraagd wordt. Assistent bij The Evening Chronicle! Het zou het begin zijn, ze zou zich vanzelf wel weten op te werken naar de haar zo begeerde functie.
Haar hartsvriendin Bunty, met wie ze een appartement deelt op de bovenste verdieping van het huis van haar oma in Buraybon Street, is eveneens laaiend enthousiast. Beiden vinden het 'mieters' als Emmy aangenomen is.
De werkelijkheid valt echter tegen. Niets oorlogscorrespondente, niets snelle droomcarrière. Emmy's baan bestaat uit het beantwoorden van brieven die geschreven zijn aan haar bazin mevr. Henriëtta Bird. Emmy is verbijsterd, wat voor baan heeft ze nu eigenlijk gekregen?
'Kathleen, zei ik, wat doet mevrouw Bird precies?'
Ze lachte en pakte een kleurig tijdschrift van een van de stapels.
'Je hebt wel eens gehoord van "Henriëtta Bird weet raad"? Ze was al een beroemdheid bij Vrouw & vriendin voor jij en ik geboren werden.' Ze leunde voorover en overhandigde mij het blad. 'De een na laatste pagina.'
'Het spijt me', zei ik, nog steeds vol onbegrip. 'Wat heeft Henriëtta Bird weet raad" te maken met The Evening Chronicle?'
Kathleen lachte weer, maar hield toen opeens op en hapte naar adem. 'O, nee! Je dacht toch niet dat dit een baantje bij The Chronicle was? Goeie grutten, dat dacht je wel!
'Maar dit is The Evening Chronicle' zei ik met meer hoop dan overtuiging.
Nee, zij zitten beneden. In het chique gedeelte. Wij zijn allebei eigendom van Launceston Press, maar zij praten nooit met ons.'
Tot overmaat van ramp blijkt Vrouw & Vriendin een zieltogend blad en houdt Henriëtta Bird er bizarre principes op na. Ze heeft een waslijst aan voorwaarden waaraan een brief moet voldoen om door haar beantwoord te kunnen worden. Vragen over scheiding, vriendjes, huwelijksproblemen, lichamelijk omgang, politieke activiteiten, de oorlog, religeuze activiteiten etc, zijn allemaal uit den boze. Bovendien zijn de antwoorden erg bars en gevoelloos.
Het is aan Emmy om de brieven te lezen en te bepalen welke aan de strenge regels van mevrouw Bird voldoen. De rest van de brieven moeten vernietigd worden. De antwoorden van mevrouw Bird moet Emmy uittypen en versturen.
De brieven zijn soms aangrijpend en Emmy vindt het vreselijk dat al deze mensen die zich in hun wanhoop tot mevrouw Bird wenden, afgewezen worden dankzij de ridicule regels van haar. En zo komt het dat Emmy op gegeven moment één brief zelf beantwoordt, ééntje maar, denkt ze... en ondertekend met de nagemaakte handtekening van mevrouw Bird. Maar het blijft niet bij één brief. Uiteindelijk stuurt ze zelfs een brief door naar de redactie van het blad, mét haar eigen antwoord... Mevrouw Bird kijkt toch nooit het blad in.
Het is vrij vermakelijk om te lezen hoe Emmy weet te laveren tussen plicht, gevoel, verstand hoop en vrees op haar werk maar privé zijn er heel andere zaken die de aandacht vragen. Emmy weet dat ze mensen helpt, maar toch, dat stiekeme gedoe... het voelt niet goed.
Ze vertelt het Bunty, de vriendin die ze haar hele leven al kent, met wie ze àlles deelt, met wie ze lacht en huilt. Bunty is woedend, waar haalt Emmy het recht vandaan zich deze houding aan te matigen! Emmy is verbijsterd.
Emmy werkt 's avonds als vrijwilligster bij de brandweer, bij de telefooncentrale. Het is immers oorlog en de brandmeldingen na een bombardement stromen binnen.
William, de verloofde van Bunty werkt daar ook. Alle mensen zetten zich met hart en ziel in om zoveel mogelijk hulp te kunnen bieden na de zoveelste ellendige melding.
Het is vooral dit verhaal, rond de gebeurtenissen bij de brandweer, dat indruk maakt.
De schrijfster laat ons de dreiging en onmacht voelen als levens ernstig bedreigd worden door brand of het instortingsgevaar van gebouwen na heftige bombardementen. De mensen die bij de brandweer werken vormen een hechte groep. Ze delen lief en leed. Troosten en helpen elkaar waar nodig. Wat vaak ontroerend is om te lezen.
Het toeval wil dat Emmy een reddingsactie van William ziet en ze vindt het zo bizar wat hij deed, dat ze tegen hem uitvalt. Iets waar ze later vreselijk spijt van krijgt. Want deed zij eigenlijk niet hetzelfde op háár werk? Maar dan gebeuren er dingen die maken dat alles verandert. De wereld van zowel Bunty en Emmy kan nooit meer worden als voorheen... of toch wel?
Het verhaal lijkt aanvankelijk vrolijk en een beetje oppervlakkig. Het stuntelige gedoe met het solliciteren en de bizarre baan en evenzo Bizarre mevrouw Bird maken dat je denkt dat je een luchtig, komisch romannetje aan het lezen bent. Maar langzamerhand komt de échte wereld binnen, een wereld in oorlog nog wel. Ook de wereld van hechte vriendschappen en waar zij tegen bestand is, vormt een onderdeel van het boek. Je wil weten hoe het verder gaat met iedereen, hoe zij zich in de vreemde oorlogswereld weten te redden, hoe zij zichzelf en elkaar overeind kunnen houden, maar kan dat eigenlijk wel?
Uiteindelijk sla je het dicht met een diepe zucht dicht. Het is leuk, het is heftig, het is invoelend, aangrijpend, ontroerend.
Het eind is wel wat afgeraffeld en daardoor misschien een beetje te makkelijk maar het algehele gevoel is dat je iets hebt gelezen wat nog even nazindert. Mooi!
AJ Pearce is opgegroeid in Hampshire, Engeland en is historicus. De toevallige ontdekking van een damesblad uit 1939 inspireerde haar tot een nog altijd groeiende verzameling. Tegenwoordig woont ze in het zuiden van Engeland en werkt ze freelance. Beste mevr. Bird is haar eerste roman.
Het boek staat op de shortlist voor The British Book Awards 2019 Debut Book of the Year .
ISBN 9789023959014 | Paperback | 351 pagina's | Uitgeverij Mozaïek | juli 2019
Vertaald door Roeleke Meijer-Muilwijk
© Dettie, 13 september 2019
Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER
